Επιστολή παρέμβαση από τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου στάθηκε η φοβισμένη ρήση- διάγνωση φίλου μου και δη οικονομολόγου δημοσίου υπαλλήλου, “μα πώς θα τα καταφέρουμε, αφού εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε ανταγωνιστικοί”. Λέχθηκε με τόση φοβία, με τόση ηττοπάθεια, που θύμιζε παιδάκι βυζανιάρικο στην αγκαλιά της μάννας. Εξανέστην λοιπόν και μετ’ επιτάσεως υποστήριξα ότι, εγώ δεν φοβάμαι κανέναν Γερμανό, Ιάπωνα ή Κινέζο όταν έρθει η στιγμή του ανταγωνισμού. Ποιος όμως Έλληνας σκέφθηκα αισθάνεται αυτή τη δύναμη, την αυτονόητη, που μπορεί και πρέπει να έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος.
Και εν πάση περιπτώσει εάν δεν μπορώ να ανταγωνισθώ και μπορώ να παράγω την ημέρα μόνο μία ντομάτα τη στιγμή που ο Γερμανός παράγει δύο, θα είμαι έτοιμος να φάω μία ντομάτα, χωρίς να ζητώ να καταναλώνω δύο σαν τον Γερμανό! Έτσι απλά, λαϊκά και όχι λαϊκίστικα! Μήπως όμως σκέφτηκα όλοι μας δεν βυζαίναμε 30 χρόνια τώρα από το Κράτος που δανειζόταν και μας έτρεφε σαν μωράκια; Ήταν το περίφημο Κοινωνικό Κράτος των 1,5 εκατομμυρίων αέργων δημοσίων υπαλλήλων, των 900 χιλιάδων αργόσχολων λιανομάγαζων, των 400 χιλιάδων επιδοτούμενων αγροτών και των μερικών χιλιάδων μόνο παραγωγικών επιχειρήσεων που έκλεισαν κι αυτές κάτω από την πίεση ενός εχθρικού στην επιχειρηματικότητα Κράτους.
Δυστυχώς όμως όλοι μας τα τελευταία 3- 4 χρόνια της “κρίσης” όπως τα ονομάζουμε, ζούμε καθημερινά τέτοιες σκηνές φοβίας, πανικού και μιζέριας. Όλοι οι νεοέλληνες στοιβαγμένοι στους καφενέδες μιζερολογούν νυχθημερόν. Τι θα γίνει, μας κόψανε τους μισθούς, τις συντάξεις, μας ανεβάζουν τους φόρους, δεν αντέχουμε άλλο. Ζούσαμε με 2000€ το μήνα και τώρα ζούμε με 1000 ευρώ, χάσαμε τις ανέσεις μας, τα έξω μας, τα ταξίδια μας, τα ωραία και μεγάλα αυτοκίνητά μας. Τρομερό, καταστροφή, τι θα κάνουμε; Βρίζουμε τους Πολιτικούς μας (εμείς τους εκλέγουμε χρόνια τώρα), βρίζουμε τους έξω, τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς, το ΔΝΤ, την Ε.Ε., το ευρώ. Όλοι μας φταίνε, εκτός από τον εαυτούλη μας.
Εμείς οι Ελληναράδες δεν φταίμε σε τίποτε;
1. Όταν βάλαμε πρόγραμμα να κάνουμε όλοι τα παιδιά μας δημοσίους υπαλλήλους, για να λουφάρουν. Να παίρνουν σίγουρα και πολλά λεφτά χωρίς να παράγουν.
2. Όταν σχεδόν όλοι οι αγρότες ζούσαμε με Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και κανείς ή ίσως ελάχιστοι οργάνωσαν την παραγωγή τους.
3. Όταν εκατοντάδες χιλιάδες λιανομάγαζα ζούσαμε πουλώντας ένα παντελόνι την ημέρα ή πουλώντας δέκα καφέδες.
Καλά νάταν τα δανεικά και οι Κοινοτικές ενισχύσεις. Δύο ΑΕΠ φάγαμε απ αυτά. Έτσι δυστυχώς ζούσαμε αγαπητοί συνέλληνες τριάντα χρόνια τώρα. Την ώρα που άλλοι λαοί του Βορρά, της Ανατολής, της Δύσης και αλλού έκαναν βήματα προόδου. Που ανέπτυσσαν την παραγωγική τους βάση. Που γινόταν όλο και πιο ανταγωνιστικοί. Τρομαγμένοι σήμερα βρίζουμε τους ξένους, που θέλουν να μας εξαγοράσουν, που αισχροκερδούν σε βάρος μας και άλλα τέτοια επεα πτερόεντα.
Βολευόμαστε ακόμη και τώρα, με τους εγκληματίες λαϊκιστές πολιτικούς και δημοσιογράφους, που βρίσκουν ευήκοα ώτα για να χαϊδεύουν.
Ο Ελληνικός λαός έχει κάνει θυσίες κόπτονται οι λαϊκιστές. Είναι θυσία δηλαδή, όταν σαν νοικοκύρης που χρωστάς, αντί να στρωθείς και να δουλέψεις για να ξεπληρώσεις το χρέος σου, εσύ απλώς κόβεις το φαΐ σου και κλαψουρίζεις “μα κόβω το φαΐ μου, τι άλλο να κάνω;”. Όχι αγαπητοί πατριώτες αυτό δεν είναι θυσία, αυτό είναι μ………… Θυσία θα πει στρώνομαι στη δουλειά. Θυσία θα πει να έχω μηδέν ανεργία. Θυσία θα πει να έχω μηδέν άεργους στο Δημόσιο.
Όχι αγαπητοί συνέλληνες, δε μας φταίνε οι άλλοι. Υπήρχε τρόπος και υπάρχει τρόπος αυτή η χώρα να γίνει πρώτη, όπως τα παλιά. Αρκεί:
1. Να σηκώσουμε όλοι μα όλοι τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά. Σκληρή δουλειά. Ο καφενές, τα κλαψουρίσματα, η μιζέρια δεν μας ταιριάζουν τούτη την ώρα.
2. Να εξυγιάνουμε άμεσα τα Δημοσιονομικά μας. Δεν μπορεί σήμερα μετά από τέσσερα χρόνια, να ζητάμε από τους εταίρους μας να μας πληρώνουν ακόμη τα ελλείμματα που συνεχίζουμε να κάνουμε κάθε χρόνο και να τους βρίζουμε και από πάνω.
3. Να κόψουμε το Κράτος στη μέση. Είναι τεράστιο, αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο, αχρείαστο και άχρηστο. Και αν αυτό φαίνεται ακραίο να το μειώσουμε τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο.
4. Όλοι οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη χώρα, πρέπει επιτέλους να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα. Δεν είναι κάποιοι περισσότερο Έλληνες από τους άλλους, να τους πληρώνουν για να λουφάρουν.
5. Δεν μπορεί κάποιες οικογένειες που τρέχουν πίσω από τα κόμματα και τους πολιτικούς, να έχουν βολευτεί όλοι τους (πατέρας, μάνα, παιδιά, αδέλφια, γαμπροί, νύφες και εγγόνια) στο Δημόσιο και την ίδια στιγμή κάποιοι απλά να τους πληρώνουν.
6. Αντί να ζητάμε δάνεια και επιμηκύνσεις για να καλύπτουμε τα ετήσια ελλείμματά μας, πρέπει να ζητήσουμε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας λεφτά μόνο για την ανάπτυξη αυτού του ευλογημένου πράγματι τόπου.
Δεν χρειάζονται λοιπόν κλαψουρίσματα, επιμηκύνσεις και τεμπελιά. Αποφασιστικότητα χρειαζόμαστε κύριε Πρωθυπουργέ. Την αλήθεια στον Ελληνικό λαό. Μόνον έτσι υπάρχει ελπίδα. Άσε για τον Τσίπρα τον ρόλο του λαϊκιστή. Αλλιώς η Αλβανία του Εμβέρ Χότζα σύντομα θα φαντάζει ευημερούσα Κοινωνία.
Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης
Υπεύθυνοι θέματος
Κομνηνός Γιώργος, Τίνας Δήμος, Κορωνίδης Αγάπιος
