Επιστολή από τις Ομάδες Κοινωνικής ΔράσηςΈχουμε πόλεμο- έχουμε έναν πρωτόγνωρο οικονομικό πόλεμο, λέει η Κυβέρνηση και η προηγούμενη και η προ-προηγούμενη. Πρέπει να μειώσουμε το τεράστιο δημοσιονομικό κόστος. Και επιδή κανείς, ούτε η Κυβέρνηση Σαμαρά, τολμά να μειώσει τον αριθμό των αχρείαστων Δημοσίων υπαλλήλων. Πρέπει να μειωθούν οι μισθοί όλων των εργαζομένων που μισθοδοτούνται από τον Δημόσιο κορβανά. Ε…. αυτό θα είναι λιγότερο οδυνηρό, από το να απολύσεις 100-200 χιλιάδες, σκέφτεται η Κυβέρνηση. Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο.
Κανένας δημόσιος υπάλληλος, δεν είναι έτοιμος να χάσει τα κεκτημένα. Αλήθεια τι ωραία έκφραση “τα κεκτημένα”., πώς λέμε οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πώς κερδήθηκαν όμως τα περίφημα κεκτημένα; Με πόλεμο – όχι. Με θυσίες – όχι. Με προσπάθεια έστω – όχι. Με αύξηση της παραγωγικότητας στο Δημόσιο – ε, αυτό κι αν όχι!! Αντίθετα μάλιστα. Τον καιρό των παχιών αγελάδων, όταν δανειζόμασταν για να καταναλώνουμε σαν Κράτος. Όταν ο αριθμός των Δημοσίων υπαλλήλων ανέβαινε με γεωμετρική πρόοδο. Όταν με την κάθε απεργία των συντεχνιών των κρατικοδίαιτων, έσπευδαν οι υπουργοί να επιβραβεύσουν την κάθε απεργία και με κάποιο επίδομα.
Ακόμη και όταν δεν το ζητούσαν οι συνδικαλιστές, οι υπουργοί έδιναν επιδόματα. Αρκεί να θυμηθούμε το περίφημο “επίδομα παραγωγικότητας” της Βάσως Παπανδρέου. Αυτό των 176 έως 763 ευρώ, που δόθηκε εν μία νυκτί. Η αιτία….. μα γιατί απλώς έπεφταν δραματικά τα ποσοστά του Σημίτη. Για όσους δεν το θυμούνται ας ανατρέξουν στην ειδησιογραφία της εποχής (αρχές 2003).
Έτσι φτάσαμε από τους λίγους μη προνομιούχους Έλληνες, δημοσίους υπαλλήλους του 1960-1970 στους πολλούς και προνομιούχους, τα ρετιρέ (όπως μετά τους ονόμαζε ο ίδιος ο Σημίτης) των εργαζομένων του 1980-1990, του 2000 μέχρι και του 2009. Έτσι φάγαμε 300 δις, δανειζόμενοι και χρηματοδοτώντας έναν τεράστιο, αχρείαστο και άχρηστο κομματικό στρατό 1,5 εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων, με την ευρεία του όρου έννοια!!
Σήμερα λοιπόν, που όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε την άφρονα πολιτική των τελευταίων 30 ετών. Όλοι αυτοί που απολάμβαναν τους παχυλούς μισθούς ξεσηκώνονται. Εμπρός λοιπόν για απεργίες, όλα τα ρετιρέ των Ελλήνων εργαζομένων. Πεινάμε λένε, παίρνουμε λίγα λένε, δεν μας φτάνουν λένε. Σιγοντάρουν κι από κοντά και οι μεγαλοδημοσιογράφοι λαϊκιστές. Μόνο που δεν κάνουν το ίδιο για τους πράγματι πεινασμένους της Ελληνικής κοινωνίας. Ποιος από δαύτους ασχολήθηκε αλήθεια με αυτούς που έχασαν την δουλειά τους ή που έκλεισαν τα μαγαζιά τους και καταστράφηκαν;
Την ίδια όμως στιγμή ξεχνάνε το 1,5 εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα (εκεί να δεις πείνα!!), τα εκατομμύρια των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα με μισθούς 300-400-500 ευρώ το μήνα, με εργασία παρτ-τάιμ, με 2-3 μέρες την εβδομάδα, με πρωί-απόγευμα, με Κυριακές κλπ. Ξεχνάνε ότι 200 χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Άλλες τόσες θα κλείσουν και οι μαγαζάτορες δεν έχουν ούτε ταμείο ανεργίας και οι τράπεζες τους πήραν και τα σπίτια τους!!
Αδέρφια του Δημοσίου τομέα, λίγη κατανόηση. Μπορεί στον πανικό των μέτρων κάποιοι να αδικούνται κιόλας, μήπως όμως δεν αδικήθηκαν οι άνεργοι, οι εργάτες, και οι υπάλληλοι των 400 ευρώ του ιδιωτικού τομέα, που στο κάτω-κάτω ήταν οι μόνοι που δεν συμμετείχαν στο πανηγύρι των τελευταίων 30 ετών;
Δουλειά χρειάζεται αυτός ο τόπος αδέλφια, όχι μεγάλους μισθούς χωρίς αντίκρισμα, χωρίς παραγωγή. Μόνον έτσι θα ξεφύγουμε από την κρίση που οι ίδιοι δημιουργήσαμε, τρώγοντας και το μετρικό και των επόμενων γενιών, Το μετρικό των παιδιών μας.
Για τις Ομάδες Κοινωνικής Δράσης Υπεύθυνοι θέματος Τίνας Δήμος, Χατζησάββας Νίκος, Κορωνίδης Αγάπιος.
