Γράφουν οι ομάδες κοινωνικής δράσης της Ξάνθης
Οριζόντιες περικοπές, ένα κλισέ, ένα σλόγκαν, που μας προέκυψε και αυτό τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης. Όλοι ξέρουμε περίπου τι σημαίνει, όταν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί , οι συνδικαλισταράδες και λοιποί σωσίες της οικονομίας αλλά και της Ελληνικής κοινωνίας το εκστομίζουν βαρύγδουπα.
Δεν θα κάνουμε λένε, δεν είναι σωστό λένε, δεν είναι δίκαιο λένε, όχι μειώσεις στους χαμηλοσυνταξιούχους διατείνονται, όχι στις οριζόντιες περικοπές των μισθωτών και των συνταξιούχων φωνάζουν και προστάσουν τα στήθη τους.
Και ποιος δεν ακούει το σύνθημα αυτό το απλό, το κατ’ αρχήν ανθρώπινο το κατ’ αρχήν δίκαιο, σαν σωστό. Σχεδόν κανένας. Και όμως, το σύνθημα αυτό στην απολυτότητα του, όπως τελευταία ακούγεται « όχι περικοπές κάτω των 1200 ευρώ, όχι περικοπές κάτω από τα 700 ευρώ» ενέχει έντονα τα στοιχεία της αδικίας.
Πράγματι τι θα πει να μην κάνουμε αναλογικά από όλους πχ 10% ή από 10% στους χαμηλοσυνταξιούχους και 15% από τους υψηλοστυνταξιούχους κλπ, αλλά να εξαιρέσουμε συλήβδην τους μικροσυνταξιούχους;
Ποιοι αλήθεια είναι οι μικροσυνταξιούχοι; Είναι κατ΄αρχήν οι πιο πολλοί, άρα και ο καϊμός των πολιτικών, των ΜΜΕδων και των συνδικαλισταράδων. Είναι κυρίως αυτοί που στην διάρκεια του εργασιακού τους βίου, έβαζαν τόσα ένσημα όσα χρειάζονταν για να παίρνουν πίσω μέσα από τις κοινωνικές παροχές, όλα τα λεφτά που αποταμίευαν με τις εισφορές στα ταμεία τους.
Είναι άτομα που ενώ δούλευαν δεν έβαζαν ένσημα, είναι άτομα που βγήκαν στην σύνταξη με πολύ λίγα ένσημα, είναι άτομα που βγήκαν στα 33, 40,50, τους χρόνια με μειωμένη εν γνώσει τους σύνταξη, είναι άτομα που έβαζαν συνδρομές στο ΤΕΒΕ κλπ, 200 ευρώ αντί 600 ευρώ κάθε μήνα. Είναι άτομα που επειδή πήραν μια μικρή σύνταξη, πήραν επιπλέον ΕΚΑΣ και έφτασαν αν δεν ξεπέρασαν και αυτούς που έβαλαν, σαν υπεύθυνα άτομα, τις σωστές εισφορές στα ταμεία τους.
Ασφαλώς μέσα στον όγκο των χαμηλοσυνταξιούχων, υπάρχουν και άτομα που πράγματι δεν μπόρεσαν στη ζωή τους να είναι σε μια πιο αξιοπρεπή θέση, παρότι το προσπάθησαν. Όμως από την άλλη το σλόγκαν αυτό υποκρύπτει μια ακόμα αδικία μαζί με τις τόσες άλλες, σε βάρος των υπεύθυνων και έντιμων εργαζομένων, που μια ζωή πλήρωναν κανονικά τα ένσημά τους. Μια ζωή έβαζαν στο ΤΕΒΕ τις μεγαλύτερες εισφορές για να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη στα γεράματα τους, καθώς ο επαγγελματίας δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Σπάνια επιβάρυναν τα ταμεία τους κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου. Αυτούς λοιπόν που ελάχιστα ευθύνονται για την κρίση και για την κατάντια των ταμείων.
Αυτούς σήμερα αδικούμε, τιμωρούμε και τους εξισώνουμε με τους περεκεντέδες και τα λαμόγια, που τα τελευταία τριάντα χρόνια άνθισαν και πλήθαιναν στην Ελληνική κοινωνία.
Ασφαλώς όπως και στους μικροσυνταξιούχους έτσι και εδώ στους μεσαίους- μέγαλοσυνταξιούχους υπάρχουν και κάποιοι, που έβγαλαν τεράστιες συντάξεις, που δεν τις άξιζαν, όπως δεν άξιζαν και τις αμοιβές που απολάμβαναν κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου πχ κάτι των ΔΕΚΟ, κάτι γύρω από το Δημόσιο και τους διάφορους κυρίως Δημόσιους οργανισμούς κλπ.
Η κρίση αυτή, κύριοι της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί και πάλι για να βαθαίνουν οι αδικίες, για να επιβραβευθεί η κουτοπονηριά των λαμόγιων και η τεμπελιά.
Η κρίση πρέπει να είναι αφορμή να διορθωθούν τα στραβά, να επιβραβευθεί η ατομική και η συλλογική ευθύνη, να επιβραβευθεί η προσπάθεια.
Από την κρίση αυτή πρέπει να βγει μια ελληνική κοινωνία πιο υπεύθυνη, πιο έντιμη, πιο εργατική πιο οργανωμένη. Να βγει μια Ελλάδα αντάξια των προγόνων μας.
Για τις ομάδες κοινωνική δράσης
Ζουρνατζίδης Νίκος
Κομνηνού Ελπίδα
