Γράφει ο Κωνσταντίνος Μαλέζης- δασκάλος, ομαδάρχηςΤα παιδιά άρχισαν απ’ το απόγευμα κιόλας να προετοιμάζονται. Ένας ξύλινος σταυρός ανάμεσα στα δέντρα, οι εικόνες να αγκαλιάζουν τους κορμούς και 2- 3 κομμένα κούτσουρα να συμπληρώνουν λίγες ακόμη θέσεις πέρα από τους πάγκους που τοποθετήθηκαν προσεκτικά πάνω στις πευκοβελόνες. Οι οδηγίες απ’ τους υπευθύνους ήταν σαφείς για τα παιδιά, δέστε κορδέλες στα δέντρα και φτιάξετε ένα κύκλο ώστε να μην γλιστρήσει κανείς στις άκρες των πλαγιών.
Νύχτωσε, τα παιχνίδια σταμάτησαν, όλοι περιμένουν τον αρχηγό τους, τον π. Παντελεήμων, τον ιερέα τους, η αναμονή αυτή τόσο ευεργετική, τόσο λυτρωτική, τα παιδιά σαν να εξομολογούνται το ένα στο άλλο μέσα σε μικρές παρέες.
Η ψυχή όλων καταλαγιάζει, το πνεύμα μας ιχνηλατεί στην προσευχή μιμούμενο την νύχτα της Ανάστασης. Γύρω στις 11 κατηφορίζουμε όλοι προς το δασάκι. Το φως από λίγα κεριά και η ζωηρή φωνή των ομαδαρχών ψαλτών συνοδευόμενη από τα ομαδόπουλά τους, μας υποδέχονται.
Το βραδινό αεράκι δροσίζει την σκέψη μας και τα σώματα μας τόσο κοντά, δημιουργούν ένα όλο που δένεται από τις ανεμίζουσες κορδέλες. Ψηλά στο λόφο οι ψυχές πορεύονται ενωμένες.
Τα κεφάλια δεν αργούν να γείρουν στο πλευρό του διπλανού. Τι πιο απλή συγχώρεση μεταξύ τους. Οι λογισμοί αποχωρούν, το σώμα και το αίμα Του υψωμένο στα χέρια του ιερέως διέρχεται ανάμεσα στα δέντρα, η φύση τόσο αγιασμένη και εμείς τόσο φυσικοί. Αυτή είναι εκκλησία, χωρίς πολυτέλειες και καθωσπρεπισμούς. Εκκλησία για την ψυχή του νέου.Η κρίσιμη στιγμή έφτασε, το πρόσωπο του καθενός αχνοφέγγει απέναντι στο Χριστό. Τα πρόσωπα των παιδιών τόσο καθαρά. Αλέξανδρος, Παναγιώτης, Νικόλαος, Στέφανος, Κωνσταντίνος, Αντώνιος, Γεώργιος… όλοι ενώπιον του Σωτήρα τους. Όλες ψυχές αγνές που λαμπρύνθηκαν.
Η λειτουργία τελείωσε, καταρτισμένοι πλέον οι νέοι, με εσωτερική ηρεμία και δύναμη, ανηφορίζουν στην τράπεζα. Η ομάδα αγάπης διακονεί με σύνεση παρά την περασμένη ώρα.
Στις 2 όλοι έχουν πλέον ξαπλώσει. Να μας αξιώσει ο Κύριος να Τον συναντήσουμε και πάλι στο δασάκι του Χρόνου.
