Γράφει ο Σωτήρης Ξενάκης
Αυτή η ιστορία με τον Χρυσαυγίτη που έδινε προστάγματα στους δημοσιογράφους να… εγερθούν για να αποδώσουν τιμή στον πρόεδρο του κόμματος Νικόλαο Μιχαλολιάκο, ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό ξεγύμνωμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η οργάνωση που επέλεξε να ψηφίσει το 7% του εκλογικού σώματος.
Η υποχρεωτική απόδοση σεβασμού προς τον επικεφαλής, που συνηθίζεται μόνο στο στρατό, είναι ένα μικρό μόνο δείγμα από όλα όσα έχουμε να δούμε και να ακούσουμε. Τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες»- όπως τα αποκάλεσε ο αρχηγός τους- είναι προφανές ότι δεν σηκώνουν πολλά πολλά και προειδοποιούν γι αυτό.
Στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν είχαμε πολλές ευκαιρίες να τους δούμε. Μπορεί -σε ένα βαθμό δικαιολογημένα – να διαμαρτύρονται ότι δεν αντιμετωπίστηκαν με τους όρους όλων των υπολοίπων. Ίσως και οι ίδιοι να επεδίωξαν την προεκλογική εκστρατεία εν κρυπτώ αφήνοντας να καλλιεργείται μόνο η διάσταση εκείνη της βοήθειας που δίνουν στους πολίτες (ηλικιωμένους και άλλους) οι οποίοι φοβούνται να κυκλοφορήσουν λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας.
Τώρα όμως που η είσοδος τους στη Βουλή με αυτό το θεαματικό τρόπο τους βάζει στην κεντρική πολιτική σκηνή, η προβολή τους θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Προσωπική μου άποψη, κι ας ενοχληθούν κάποιοι, είναι πώς όσο μεγαλύτερη είναι στο εξής η προβολή αυτή τόσο πιο γρήγορα θα αντιληφθούν όλοι με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Όσο πιο πολλές «διαταγές» σαν το «εγέρθητι» ακουστούν δημοσίως , τόσο πιο γρήγορα θα έρθει και η απομυθοποίηση αλλά και η αντίδραση από τον κόσμο. Αν μάλιστα το κράτος αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας, τότε ενδεχομένως όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι προστάτες της τάξης, της ηθικής και της «Ελληνοφροσύνης» να μείνουν χωρίς «γήπεδο» για να παίζουν τη μπάλα τους και να μεγαλώνει διαρκώς ο αριθμός των οπαδών τους.
