Εδώ και είκοσι χρόνια όλοι ήθελαν να διοριστούν στο δημόσιο!.. Οι φίλοι μου οι γνωστοί μου, ακόμη και εγώ το σκέφτηκα αρκετές φορές ότι μια θεσούλα στο δημόσιο θα ήταν ότι πρέπει για την αφεντιά μου. Καταφέραμε έτσι όλοι μας σιγά, σιγά να δημιουργήσουμε νέους πολίτες που απεχθάνονται την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή! Απεχθάνονται την επιχειρηματικότητα και την καταδικάζουν. Μόνη ελπίδα όλων, μια θέση στο δημόσιο όπου περνούσες καλά ακόμη κι αν δεν έκανες τίποτε! Είχες εξασφαλισμένες αποδοχές, ακόμη και αν ήσουν ο ποιο άχρηστος της υπηρεσίας, ο χειρότερος τεμπέλης. Έπαιρνες ατελείωτες άδειες, ασφάλεια, σύνταξη εφάπαξ ακόμη κι αν προκαλούσες με την αδιαφορία σου! Ουδέποτε σε ήλεγχαν κι αν έπεφτες σε κάποιο αδίκημα το κόμμα σου και οι συνδικαλιστές θα σε ξελάσπωναν και θα ζητούσες και αποζημίωση για την ταλαιπωρία που σου επέβαλαν, αφού χάλασαν την ησυχία σου! Ακόμη και με το φακελάκι στην τσέπη που τους έπιαναν έχουμε δει γιατρούς να αθωώνονται!!! Έτσι σε έμαθαν να υπερασπίζεσαι μόνο τα δικαιώματά σου και δεν ξέρεις τίποτε για υποχρεώσεις, για χρέος, για καθήκον, για τους φόρους που οι άλλοι- οι ελεύθεροι επαγγελματίες- πληρώνουν για σένα! Όσο για τους νέους, αυτοί γυρίζουν στο σπίτι το πρωί, όταν οι ξένοι εργάτες πηγαίνουν στη δουλειά. (Άντε τώρα να περιμένεις και να αντιδράσουν!).
