Όταν η ζωή περνάει..
Γράφει η Μαρίνα Κατσικίδου Ψυχολόγος ΑΠΘ- Ψυχοθεραπεύτρια Gestal
[email protected]
Ένα από τα υπαρξιακά θέματα που απασχολεί τον άνθρωπο είναι η ζωή και ως επέκταση ο άλλος πόλος του ..ο θάνατος.
Ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο διανύουμε την πορεία της ύπαρξης μας. Παιδική ηλικία, σχολείο, σπουδές, εργασία, γάμος, οικογένεια, γεράματα και όλα αυτά σε έναν τροχό που συνέχεια γυρνάει. Αν κάποιος σταματήσει σε ένα στάδιο και δεν προχωρήσει παρακάτω μπορεί να αισθανθεί πως δεν ολοκλήρωσε τη ζωή.. ας πούμε πως δεν σπούδασε ή δεν παντρεύτηκε ή δεν έκανε παιδιά. Πόσο ουσιαστικά είναι όλα αυτά και τι είναι αυτό που καθορίζει την ευτυχία και κάνει τον χρόνο της ζωής που περνάει να αποκτάει νόημα..
Η σκέψη αυτή με οδηγεί σε μια ιστορία* ενός ερευνητή που ψάχνοντας για ιδιαίτερα μέρη φτάνει σε μια χώρα όπου συναντάει μια όμορφη όαση με πράσινα δέντρα και πανέμορφα λουλούδια.. λίγο μετά βλέποντας την περίφραξη γύρω από την όαση, άρχισε να αναρωτιέται. Πλησιάζοντας τον περιφραγμένο χώρο η έκπληξη του μεγάλωσε όταν αντίκρισε μαρμάρινες πλάκες που ανέφεραν ονόματα και χρόνο ζωής. Η λύπη του ήταν μεγάλη διότι ο μεγαλύτερος χρόνος ζωής ήταν 10 με 15 χρόνια.. δεν μπορεί να ήταν ένα νεκροταφείο παιδιών. Σκυφτός και θλιμμένος σκεφτόταν, ποια καταστροφή επισκέφθηκε αυτό το όμορφο μέρος και υπήρχαν τόσο νέα άτομα που έφυγαν από τη ζωή. Ο φύλακας του νεκροταφείο τον πλησίασε βλέποντας πόσο λυπημένος είναι, του διηγήθηκε ένα ιδιαίτερο έθιμο. Όταν κάποιος πλησίαζε την ενηλικίωση, του έδιναν οι γονείς ένα τετράδιο όπου θα κατέγραφε όποιο ευτυχισμένο ή σημαντικό γεγονός που θα ζούσε και δίπλα τη διάρκεια του.. έστω τη μια στιγμή ή τις ημέρες, την εβδομάδα ή τους μήνες.. τα χρόνια. Όταν ερχόταν η στιγμή που θα έφευγε από τη ζωή, άνοιγαν το τετράδιο και ο πραγματικός χρόνος ζωής που καταγραφόταν ήταν όχι αυτός της ηλικίας αλλά το σύνολο της διάρκειας των γεγονότων που πραγματικά Ζούσε! O ερευνητής χαμογέλασε και αισθάνθηκε ανακούφιση στη σκέψη για τον πραγματικό και ουσιαστικό χρόνο..
(* Η ιστορία είναι «Ο Ερευνητής» από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ «Ιστορίες να σκεφτείς» εκδ. Όπερα, σε ελεύθερη απόδοση.)
