Τρόποι αντιμετώπισης
Γράφει η Μαρίνα Κατσικίδου Ψυχολόγος ΑΠΘ- Ψυχοθεραπεύτρια Gestal
[email protected]
Η εβδομάδα 28/11-4/12 ήταν αφιερωμένη στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Στο πλαίσιο αυτό είχαμε χαρά εγώ και η συναδελφός μου Σοφία Μεσσάρη να παρουσιάσουμε μια διάλεξη με θέμα: “Υποστήριξη ενηλίκων με αναπηρία. Ο ρόλος της οικογένειας”. Μου δόθηκε μια πολύτιμη εμπειρία να διαπιστώσω και να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε τους ανθρώπους με αναπηρία, πόσο κουράγιο τους δίνουμε. Ήταν γεμάτος ο χώρος του Κ.Ε.Κ.Υ.Κ.ΑΜΕΑ με συμπολίτες μας που προσδοκούσαν να ακούσουν ή να πάρουν μια ώθηση για να συνεχίσουν να ζούνε μια ζωή.. έστω με κάποια ποιότητα. Όπως και ήταν πολύ λυπηρό να ακούμε πως η κοινωνία δεν συμπαραστέκεται τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες τόσο όσο το έχουν πραγματικά ανάγκη.
Είναι σημαντικό να τονίσω πως αναπηρία δεν αφορά μόνο μια σωματικής δυσλειτουργία αλλά ως αναπηρία μπορεί να χαρακτηριστεί η αδυναμία του πως διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας και τις ικανότητές μας. Πόσο λειτουργικοί είμαστε, αν μπορούμε να καλύψουμε έστω ορισμένες προσωπικές ανάγκες ή αν μπορούμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Πίσω από μια ομαλή πορεία ενός ατόμου με αναπηρία, που πέρασε ένα ατύχημα ή είχε μια επιπλοκή ασθένειας, είναι η αποδοχή της κατάστασης που υφίσταται.. πως πλέον δεν είναι όπως ήταν πριν και ούτε είναι εφικτό να γυρίσει το παρελθόν. Η αποδοχή μιας νέας πραγματικότητας, στο πως μπορεί από εδώ και πέρα να συνεχίσει τη ζωή του με όποιες δυνατότητες υπάρχουνε και με μια δημιουργική προσαρμογή. Όσο για την οικογένεια είναι σημαντικό να θυμούνται πως η υποστήριξη της είναι πολύ σημαντική! Το μέλος της οικογένειας που έχει κάποια αναπηρία είναι σημαντικό να γνωρίζει πως η οικογένεια βρίσκεται εκεί για να τον στήριξει, πως η σχέση τους είναι ισότιμη δηλαδή μπορεί να συμβάλει και ο ίδιος σε κάποιες δραστηριότητες ή λήψεις αποφάσεων. Επίσης είναι σημαντική η πολύ καλή ενημέρωση των συγγενών στο πως μπορούνε να συμβάλουνε στη νέα πραγματικότητα αγαπημένου ανθρώπου, να γνωρίζουνε την πραγματικότητα των δυνατοτήτων και περιορισμών του. Η ενημέρωση αυτή θα συμβάλει στο να μην υπάρχει μια υπερπροστατευτική ή κριτική στάση των συγγενών η οποία δεν βοηθάει στο να προχωρήσει ο συνάνθρωπός μας με αναπηρία. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως η αναπηρία δεν είναι το τέλος της “καλής ζωής” μπορεί να ξαναποκτήσει την ποιότητα αν δίνουμε στον άνθρωπο μας τον σεβασμό που έχει ανάγκη, αν τα μάτια μας εκπέμπουν την πίστη πως θα τα καταφέρει, αν του επιτρέπουμε να συμμετέχει στις δραστηριότητες όσο είναι εφικτό, αν μοιραζόμαστε μαζί του τα όνειρα για τη ζωή όπως μοιραζόμασταν κάποτε, αν η στάση μας ακτινοβολεί αξιοπρέπεια και αγάπη και όχι λύπη ή οίκτο..
Θυμάμαι τα λόγια αποχαιρετισμού του μικρού πρίγκιπα με την αλεπού, στο βιβλίο του Αντουάν Σάντ Εξύπερη «Ο μικρός πρίγκιπας»: “ Όταν αγαπάς κάποιον ρισκάρεις να κλάψεις λίγο..”. Ναι, ρισκάρεις να πονέσεις, να συναισθανθείς, να κλάψεις και ίσως τότε κανείς νιώθει και αποδεικνύει την πραγματική και ουσιαστική αγάπη. Να είμαστε εκεί όταν ο άνθρωπος μας, μας έχει ανάγκη για να αντλήσει κουράγιο να συνεχίσει.. μια νέα ζωή!
