Ομιλία του Τάσου Κοντογιαννίδη*, εκφωνηθείσα στις 27-9-2009, στην 65η επέτειο από τις εκτελέσεις των 34 κατοίκων του Καρυοφύτου
Η 9η Σεπτεμβρίου 1944, αποτελεί για το Καρυόφυτο ημέρα ιστορικής μνήμης, που επιβάλλει σε όλους εμάς να εκπληρώσουμε το επιτακτικό χρέος, ότι δεν ξεχνούμε τους νεκρούς και αποτίνουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής.
Όμως ας γυρίσουμε 65 χρόνια πίσω και ας θυμηθούμε τι συνέβη την αποφράδα εκείνη ημέρα.
Είναι η εποχή, που όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Ωστόσο, μια μικρή χαραμάδα ελπίδας δείχνει, ότι η μέρα της λυτρωμού και της λευτεριάς πλησιάζει. Αλλά σε τέτοιες στιγμές ο δυνάστης γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος. Όπως οι Γερμανοί κατακτητές φεύγοντας από την Αθήνα εκτέλεσαν 73 πατριώτες στο Χαϊδάρι, έτσι και οι Βούλγαροι φεύγοντας εκτέλεσαν εδώ στο μαρτυρικό Καρυόφυτο 34, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα.
Από τα ξημερώματα, την τραγική εκείνη ημέρα, έκαναν την εμφάνιση τους έξω από το χωριό αντάρτες αφού επίκειτο η αποχώρηση των Βουλγάρων και η μεγάλη στιγμή της απελευθέρωσης πλησίαζε.
Ο Βουλγαρικός στρατός, που ήταν στρατωνισμένος στο κτήριο του σχολείου, μόλις αντελήφθη την παρουσία των ανταρτών, άνοιξε πυρ εναντίον τους με αποτέλεσμα να γενικευθούν οι συγκρούσεις. Προς στιγμήν οι Βούλγαροι νόμισαν, ότι είχαν περικυκλωθεί και δόθηκε τότε η διαταγή να ρίχνουν όπου δουν άνθρωπο να κινείται.
Από ένα ανεξήγητο αμόκ, οι κατακτητές ορμούν στα σπίτια και πυροβολούν αδιακρίτως σε γυναικόπαιδα και υπερήλικες.
Εν τω μεταξύ λίγο πριν το μεσημέρι άρχισαν να καταφθάνουν βουλγαρικές ενισχύσεις, αναγκάζοντας τους αντάρτες να υποχωρήσουν στα βουνά, παίρνοντας μαζί τους και πολλούς συγχωριανούς τους, αφήνοντας ταυτόχρονα ελεύθερο το πεδίο στους Βούλγαρους να αποχωρήσουν.
Ανενόχλητοι οι Βούλγαροι εξάντλησαν όλη την αγριότητα τους στον άμαχο πληθυσμό που έμεινε πίσω στο χωριό απροστάτευτος. Ετσι άρχισαν να σκοτώνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Κάποιοι έτρεξαν να βρουν καταφύγιο στην εκκλησιά. Όμως τους πρόλαβαν και με τα πολυβόλα, τους θέρισαν στον αυλόγυρο.
Όσοι πρόλαβαν και τόλμησαν να διαφύγουν μέσα απο τα διασταυρούμενα πυρά, σώθηκαν τρέχοντας στα χωράφια και τους γύρω λόφους για να κρυφτούν.
Η ώρα πλησίαζε 12 και μισή. Απόλυτη σιγή βασίλευε στο έρημο χωριό. Οι σφαγές σταμάτησαν αφού δεν έμεινε κανένας ζωντανός. Μόνο οι Βούλγαροι στρατιώτες με το δάκτυλο στην σκανδάλη περπατούσαν προσεκτικά και περιπολούσαν…
Λίγο μετά ο επικεφαλής τους αξιωματικός έδωσε το σύνθημα να κάψουν σπίτια και καταστήματα, ακόμα και την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου! Προηγουμένως όμως φρόντισαν να λεηλατήσουν σπίτια και καταστήματα, συγκεντρώνοντας τρόφιμα και τιμαλφή, τα οποία φόρτωσαν σε μουλάρια και αποχώρησαν αφήνοντας πίσω τους νεκρά ανθρώπινα κορμιά, ερείπια, και καπνούς.
Από τους γύρω λόφους οι δυστυχισμένοι κάτοικοι του Καρυοφύτου έβλεπαν με δάκρυα στα μάτια τις φωτιές και τους καπνούς που κάλυπταν το χωριό και ολοκλήρωναν την καταστροφή. Έμοιαζε με κρανίου τόπο!
Όταν αποχώρησαν οι Βούλγαροι, οι κάτοικοι του Καρυοφύτου κατέβηκαν στο χωριό και βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα τρομακτικό θέαμα. Πτώματα παντού! Στους δρόμους, στην πλατεία, στις αυλές, μέσα στα σπίτια, στον αυλόγυρο της εκκλησιάς, παντού η φρίκη και η σφραγίδα της αγριότητας του κατακτητού. Και αμέσως μετά ένα απέραντο μοιρολόγι ξεχυνόταν στα στενοσόκακα, δονούσε κάθε λιθάρι και ο αντίλαλος του έφτανε μακριά στα γύρω χωριά, στο Ιωνικό, στο Νεοχώρι, στο Καστανωτό και το Δρυμότοπο, την Πασχαλιά, το Λειβαδίτη το Τραχώνι και τα Κομνηνά που δοκιμάστηκαν και θρήνησαν εκτελεσθέντες από τον Βούλγαρο κατακτητή.
Στο Καρυόφυτο οι επιζώντες με σπαραγμό ψυχής μετρούσαν τα θύματα. Ούτε ένα, ούτε δύο ούτε τρία. 34 νεκροί. Οι ζωντανοί σωστά ράκη, δεν πρόφταιναν να φτιάχνουν φέρετρα και ν’ ανοίγουν τάφους για γέρους, γριές, άνδρες, γυναίκες κορίτσια, αγόρια και μωρά αβάπτιστα. Ανάμεσα τους και ένας Βούλγαρος, ο πρόεδρος της κοινότητας που ικέτευε τους συμπατριώτες του να δείξουν οίκτο στα γυναικόπαιδα και να μην εκτελούν εν ψυχρώ. Πλήρωσε κι αυτός με τη ζωή του, γιατί ήταν άνθρωπος.
Ορισμένοι από εσάς, θυμάστε την φοβερή εκείνη μέρα και τις τραγικές στιγμές που ζήσατε.
Το αίμα των 34 νεκρών που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή τους, δεν πότισε μόνο αυτήν την πλατεία και τους γύρω δρόμους, αλλά και το δένδρο της λευτεριάς.
Μερικοί σε τέτοιες περιπτώσεις, προβάλλουν τη λήθη. Λένε ότι κοιτάζουμε μπροστά, ας τα ξεχάσουμε και ότι αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν πρέπει να τα θυμόμαστε. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που μας λένε να μην ξύνουμε πληγές.
Ν’ αφήσουν κατά μέρος αυτές τις περίεργες απόψεις. Τις πληγές δεν τις προξενήσαμε εμείς. Και θα τις σκαλίζουμε για να ματώσουν για να υπενθυμίζουμε στους θύτες, στους φονιάδες, είτε λέγονται αυτοί Βούλγαροι είτε Τούρκοι, ότι δεν ξεχνούμε.
Ζητάμε μια θαρραλέα πράξη από τους θύτες. Μία ηχηρή συγγνώμη, για να αναπαυθούν οι ψυχές των 34 νεκρών του Καρυοφύτου των 25 του Τραχωνίου, των πέντε που αποκεφάλισαν στα Κομνηνά της ηρωϊδας Κυριακούλας Στίγκα και της 16χρονης Αναστασίας Παπαδοπούλου από το Καστανωτό την οποία εκτέλεσε εν ψυχρώ ο Βούλγαρος υπολοχαγός Ιβάνωφ γιατί αντιστάθηκε όταν επεχείρησε αυτό το τέρας να κορεύσει επ’ αυτής τας κτηνώδεις του ορέξεις!
Δεν ξεχνάμε. Δεν δικαιούμαστε να ξεχάσουμε. Δεν ζητάμε ούτε αποζημιώσεις ούτε την αυτοταπείνωση τους. Μία συγγνώμη ζητάμε και δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα, ούτε οι Βούλγαροι για τα εγκλήματα τους ως στρατός κατοχής, αλλά και οι Τούρκοι με τη γενοκτονία των Ποντίων και των Μικρασιατών, των πατεράδων και των παππούδων μας. Η άρνηση της αναγνώρισης των εγκλημάτων τους, εξαγνίζει τους ενόχους και αυτό δεν θα το επιτρέψουμε.
Σήμερα, 65 χρόνια μετά, όπως κάθε χρόνο, θυμόμαστε και τιμούμε τον Βουλιάκη Παναγιώτη 70 ετών.
Τιμούμε τον Βουδούρη Γεώργιο 53 ετών.
Τιμούμε την Ευανθία Βουδούρη 46 ετών
Τιμούμε τον Βερβερίδη Χρήστο 45 ετών.
Τιμούμε τον Βερβερίδη Αντώνιο 16 ετών.
Τιμούμε την Γιαβρίδου Βαρβάρα 18 ετών
Τιμούμε τον Ζαχαρόπουλο Ξανθούλη 70 ετών
Τιμούμε την Ζαχαροπούλου Αικατερίνη 62 ετών
Τιμούμε τον Καραμπατζάκη Θεόφιλο 65 ετών.
Τιμούμε τον Αρβανιτίδη Δημήτριο 22 ετών
Τιμούμε τον Γιαντζουράκη Βασίλειο 46 ετών.
Τιμούμε τον Μανιάκη Ανδρέα 26 ετών
Τιμούμε τον Μακρίδη Πολυχρόνη 50 ετών.
Τιμούμε τον Μούρθο Ιωάννη 48 ετών.
Τιμούμε την σύζυγο του Μαρία 40 ετών
Τιμούμε τον Πασχάλη Ιορδάνη 53 ετών,
Τιμούμε την σύζυγό του Ευανθία 45 ετών
Τιμούμε τα δύο παιδιά τους την Φωτεινή 20 ετών και την Δέσποινα 18 ετών. Μιλάμε για ξεκληρισμό ολόκληρης οικογένειας. Να γιατί ζητάμε μια συγγνώμη.
Τιμούμε τον Καραβασόπουλο Γεώργιο 54 ετών.
Τιμούμε τη σύζυγό του Αναστασία 45 ετών.
Τιμούμε τα δυο παιδιά τους την Ευτέρπη 20 ετών και την Ελένη 18 ετών. Κι εδώ έχουμε ξεκληρισμό ολόκληρης οικογένειας.
Τιμούμε την Νεοχωρίτου Ευανθία 37 ετών.
Τιμούμε τα παιδιά της, τη Σύρμω 13 ετών, την Αννούλα 8 ετών, και την Κατίνα 5 ετών. Ξεκληρισμός ολόκληρης οικογένειας. Ένα στυγερό έγκλημα, για το οποίο δεν τιμωρήθηκε κανείς.
Τιμούμε τον Τσικόπουλο Ιωάννη 36 ετών
Τιμούμε τον Πασχάλη Αναστάσιο 45 ετών
Τιμούμε την Πρωτοψάλτη Σουλτάνα 42 ετών.
Τιμούμε τον Χρήστο Σταθελόπουλο 50 ετών.
Τιμούμε την σύζυγο του Θεοδώρα 43 ετών
Τιμούμε το αβάπτιστο τέκνο του Νικολάου Τσικοπούλου 6 μηνών.
Τιμούμε επίσης και δεν ξεχωρίζουμε, τον Γεώργιο Καϊσωφ, Βούλγαρο υπήκοο, πρόεδρο τότε της κοινότητας Καρυοφύτου.
Τέλος τιμούμε τον Χρήστο Γιαβρίδη 26 ετών που εκτελέστηκε την ίδια μέρα εκτός του χωριού.
Αγαπητοί μου φίλοι και φίλες.
Κάποιοι ανιστόρητοι τέτοιες ημέρες μνήμης ενοχλούνται και προβάλουν τη λήθη, γιατί θεωρούν τις μέρες μνήμης, εθνικιστικά κατάλοιπα και παραληρήματα, που πρέπει να σταματήσουν γιατί διχάζουν τους λαούς. Ναι! Να ξεχάσουμε. Αφού όμως πρώτα ζητήσουν συγγνώμη οι φίλοι μας βούλγαροι, που είναι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ και εταίροι μας στην κοινότητα. Επιτέλους, υπάρχει και η εθνική φιλοτιμία και υπερηφάνεια και δεν μπορεί πάντα να σκύβουμε το κεφάλι και να εισπράττουμε καρπαζιές.
Ώσπου να ζητήσουν συγγνώμη, θα θυμόμαστε και θα οργιζόμαστε. Τα εγκλήματα που διέπραξαν ήταν σκληρά και απάνθρωπα. Και αφήστε τους ψευτοκουλτουριάρηδες αυτούς που ναρκισσιστικά αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, με τις περίεργες ιδέες που εκπορεύονται από την νέα τάξη, που ισοπεδώνουν τον πατριωτικό λόγο και λοιδορούν όσους ομιλούν για πατρίδα.
Κυρίες και κύριοι
Μας ζητούν να γεράσει η οργή μας. Μας ζητούν να συρρικνώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Μας ζητούν να διπλώσουμε την υπερηφάνεια μας. Μας ζητούν να εξασθενήσουμε τη μνήμη μας. Όταν σας ζητάνε όλα αυτά στρέψτε τη μνήμη σας στην 5χρονη Κατίνα, στην 8χρονη Αννούλα, στην 13χρονη Σύρμω, στην 16χρονη Αναστασία που την εκτέλεσε ο Βούλγαρος αξιωματικός γιατί δεν υπέκυψε στις κτηνώδεις του ορέξεις και αφήστε να ξεσπάσει η οργή σας για την απάθεια των ημέτερων νενέκων και των προσκυνημένων. Αυτούς θα τους κυνηγάει η οργή σας γιατί δεν έχουν ούτε τύψεις ούτε ντροπή.
Και κάτι άλλο. Είναι καθήκον της πολιτείας στην εκπλήρωση του χρέους την ιερή αυτή στιγμή να παρίστανται και τα παιδιά των σχολείων για να μάθουν τη σημασία της σημερινής ημέρας. Να μάθουν την ιστορία του τόπου τους, των πατεράδων και των παππούδων τους. Για να μην τα αφήσουμε έρμαια στην καθοδήγηση αδίστακτων δήθεν ιστορικών που ίσως κάποια μέρα τους παρουσιάσουν τη σφαγή του Καρυοφύτου, περίπου ως ένα στημένο πανηγύρι στο οποίο ρίχτηκαν μερικοί πυροβολισμοί και καθώς οι κάτοικοι συνωθούντο, μερικοί έχασαν τη ζωή τους…
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, Οι 34 κάτοικοι του Καρυοφύτου που έχασαν τη ζωή τους περιμένουν δικαίωση για να αναπαυθεί η ψυχή τους που θα έρθει έστω και με την καθυστερημένη συγγνώμη των Βουλγάρων. Αλλά θα πρέπει το ελληνικό κράτος κι εμείς, να το απαιτήσουμε. Χιλιάδες Βούλγαροι πολίτες σιτίζονται από εμάς, τους αγκαλιάσαμε και ζουν ανάμεσα μας. Μια συγγνώμη της βουλγαρικής κυβέρνησης δεν θα τους ταπεινώσει. Το έκαναν οι σύμμαχοί τους στον πόλεμο Γερμανοί ας το κάνουν κι αυτοί για να αναπαυθεί η ψυχή των νεκρών μας.
Αιωνία η μνήμη των 34 ηρώων του μαρτυρικού Καρυοφύτου.
Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων! Ζήτω η αιωνία Ελλάς
Σας ευχαριστώ θερμά που με ακούσατε
*Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης δημοσιογράφος και συγγραφέας
[email protected]
