Άλλα βιβλία της Αναστασίας Καλλιοντζή είναι: Αγαστή Συνεργασία, Χαμένο Χτες, Θυμάσαι;, Έσχατοι Καιροί, Πες πως ήταν Όνειρο, Όλα ήταν τόσο μα τόσο υπέροχα, Μη μου λες αντίο.
Η συγγραφέας Αναστασία Καλλιοντζή στην XanthiNews
Συνέντευξη: Νάντια Νάκου
XanthiNews: Είστε στην Ξάνθη για την παρουσίαση του βιβλίου σας «Η Παράνοια» καλεσμένη του Χορευτικού Ομίλου Ξάνθης στο Μονοπάτι της Ζωής, στα πλαίσια των Γιορτών Παλιάς Ξάνθης. Πολλά όμορφα συγκεντρωμένα σε μια εκδήλωση. Καταρχήν να σας ρωτήσω για το πώς νιώθετε που βρίσκεστε στην Ξάνθη αφού ήσασταν φοιτήτρια της νομικής του ΔΠΘ και τα γνωρίζετε τα μέρη. Μην ξεχνάμε ότι είχε γίνει και σίριαλ το βιβλίο σας: «Μη μου λες αντίο» που τα γυρίσματα του έγιναν στη Θράκη.
Αναστασία Καλλιοντζή: Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη που βρίσκομαι ξανά στην Ξάνθη, μετά από τόσα χρόνια! Πραγματικά, υπήρξα φοιτήτρια της Νομικής Σχολής που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, στην Κομοτηνή, αλλά στ αλήθεια, και στην Ξάνθη αισθάνομαι οικεία και ζεστά, σαν στο σπίτι μου, διότι δεν μπορώ να ξεχάσω ότι έχω περάσει αμέτρητα υπέροχα Σαββατόβραδα εδώ, όταν ερχόμασταν από την Κομοτηνή μια μεγάλη παρέα για να διασκεδάσουμε, να αλλάξουμε παραστάσεις, να νιώσουμε ότι… πάμε ταξίδι βρε αδερφέ! Η τελευταία φορά που ήρθα ήταν το 2005, στο τελευταίο γύρισμα του «Μη Μου Λες Αντίο»- η συγκίνηση που περιέβαλλε την όλη εμπειρία την κατέστησε αξέχαστη! Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις απ αυτή την πανέμορφη πόλη και χαίρομαι αφάνταστα που ξαναβρίσκομαι εδώ!
ΧΝ: Η αλήθεια είναι ότι σας γνωρίζω από τις αναρτήσεις σας στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης το Facebook και παρατηρώ ότι έχουν μεγάλη αποδοχή αυτά που γράφετε, αλλά και εσείς βρίσκεστε συνεχώς μέσα σε κόσμο και πιάνετε το σφυγμό της κοινωνίας. Η παράνοια της σημερινής εποχής σας ενέπνευσε για να γράψετε το βιβλίο αυτό;
Α.Κ.: Ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να αρχίσω κι εγώ να χρησιμοποιώ το Facebook, μολονότι στην αρχή η όλη ιδέα της επαφής με τόσο άγνωστο κόσμο με τρόμαζε λιγάκι, ήταν ακριβώς αυτός: να έχω έναν χώρο αυτοέκφρασης αλλά και ανταλλαγής απόψεων με ανθρώπους που σκέφτονται, όχι κατ ανάγκη με τον ίδιο τρόπο που σκέφτομαι εγώ, αλλά πάντως να σκέφτονται. Η ευτυχής συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε να γνωριστούμε και να έρθουμε κοντά πολλοί και διάφοροι άνθρωποι, να ανταλλάξουμε απόψεις, να παραγάγουμε ιδέες και ως επί το πλείστον καλά πράγματα έχω αποκομίσει από την ενασχόλησή μου με αυτό τον ιστότοπο. Κατά τα λοιπά, αυτό που με κρατάει έξω, «στο δρόμο» που λένε, είναι η επαγγελματική μου ενασχόληση ως δικηγόρου. Ένας δικηγόρος είναι φύσει τε και θέσει κοινωνικό ον, αφουγκράζεται τα σημεία των καιρών, πιάνει τον παλμό της κοινωνίας…
Φυσικά, αυτό που με ενέπνευσε ώστε να συγγράψω την ΠΑΡΑΝΟΙΑ είναι ακριβώς η εποχή μας. Ζούμε σε ένα μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών- μου ήταν αδύνατον να μείνω ασυγκίνητη και αμέτοχη μπροστά σ αυτή τη μνημειώδη συγκυρία της κρίσης…
ΧΝ: Ήσασταν κομματικοποιημένη και τώρα έχετε επιλέξει τον δρόμο να αντιστέκεστε σε όσα δεινά συμβαίνουν στη χώρα μας. Έναν δρόμο που επέλεξαν και άλλοι στην Ελλάδα. Ωστόσο βλέπουμε πως οι περισσότεροι είναι φοβισμένοι, μουδιασμένοι και ανήμποροι να αποφασίσουν πως πρέπει να κινηθούν για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Τι προτείνετε έτσι ώστε να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο που μας κρατάει με την πλάτη στον τοίχο;
Α.Κ.: Κομματικοποιημένη δεν υπήρξα ποτέ, δεν ήθελα ποτέ να γίνω αυτό που λέμε «μέλος» κάποιου κόμματος, διότι ήθελα όσο τίποτα να κρατήσω την ανεξαρτησία μου, το δικαίωμά μου στην αυτοδιάθεση. Π.χ. δεν θα μπορούσα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό αν έβλεπα κάτι στραβό, πράγμα που δεν συμβαδίζει βεβαίως με τις πάσης φύσεως εξαρτήσεις από κόμματα και άλλους φορείς εξουσίας. Αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας σήμερα είναι κοσμοϊστορικά. Από μια μακρά περίοδο ευμάρειας- ψευδεπίψευδης κατά τη γνώμη μου- βρεθήκαμε ξαφνικά να πέφτουμε σε ένα πηγάδι που δεν φαίνεται να έχει πάτο. Η καθημερινότητα, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα, στην οποία ζω, έχει γίνει εφιάλτης. Το χειρότερο όλων είναι ακριβώς αυτό που λέτε: ο κόσμος βούλιαξε στην κατάθλιψη, στην ανασφάλεια, στο μούδιασμα. Κανένας δεν ξέρει τι να σκεφτεί, τι να πιστέψει, τι να κάνει, ποιόν να εμπιστευτεί… Χάνουμε πολύτιμο χρόνο να αναμασάμε μέσα στα κεφάλια μας τι χάσαμε, την ευωχία που ζούσαμε και μας την πήραν, τα χαμένα μας μεγαλεία…ναι, όμως έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος…και χώρος για εποικοδομητική σκέψη. Για να βγούμε απ αυτό το τέλμα, που εν πολλοίς θυμίζει σκύλους που κυνηγούν την ουρά τους, θα έπρεπε ίσως να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους. Και να μην τα περιμένουμε όλα από την κεντρική πολιτική σκηνή που έχει αποδειχτεί ανεπαρκέστατη με όλους τους δυνατούς τρόπους… Και κάτι ακόμα: να συνειδητοποιήσουμε ότι οι …ένδοξες μέρες όπου έρρεαν οι πακτωλοί των δανεικών χρημάτων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ας πορευτούμε επιτέλους με ό,τι έχουμε… Εκεί, βεβαίως, αναφύεται κι ένα άλλο ζήτημα: γιατί οι πολίτες να υποφέρουν και οι πολιτικοί να ευημερούν; Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε- κι ο κύκλος είναι ολίγον φαύλος…
ΧΝ: Γράφετε ένα νέο βιβλίο αυτήν την περίοδο; Άραγε πώς συνδυάζετε τη νομική με την συγγραφή;
Α.Κ.: Το επόμενο βιβλίο μου είναι ήδη γραμμένο μέσα στο μυαλό μου. Όμως η ΠΑΡΑΝΟΙΑ είναι ένα βιβλίο που είναι άκρως επίκαιρο και, δυστυχώς, έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα να πηγαίνουν, θα είναι ακόμα πιο επίκαιρο στο εγγύς μέλλον… Θα ήταν αμαρτία να το κάψω, εκδίδοντας άλλο βιβλίο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα τόσο δυνατό θέμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει πίσω τόσο γρήγορα. Πρώτα ο Θεός, θα ξεκινήσω να ξαναγράφω του χρόνου.
ΧΝ: Τέλος να σας πω ότι βλέπω σε εσάς μια βαθιά πίστη στο Θεό. Από μικρή είχατε αυτή την αγάπη στο Θεό ή στην πορεία της ζωής σας αναπτύχθηκε και βέβαια συνεχίζεται; Η πίστη και η αγάπη είναι ένας τρόπος που μας κρατάει όρθιους ακόμη;
Α.Κ.: Γνώρισα το Θεό σε μια ηλικία αρκετά ώριμη, μετά τα 30 μου χρόνια, υπό συνθήκες και περιστάσεις οι οποίες, για να περιγραφούν, θα χρειάζονταν τουλάχιστον έναν τόμο… Ένα μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας: η πίστη μου στο Θεό με βοηθάει να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους…και να μην απελπίζομαι, ακόμα κι όταν όλα τριγύρω μου μοιάζουν να καταρρέουν. Υπάρχει Θεός, άρα υπάρχει ελπίδα.
