Η μία μετά την άλλη οι αποφάσεις που οδηγούν σε παρακμή τον τόπο μας
Άρθρο: Νάντια Νάκου
Η άλλοτε ένδοξη εποχή της Ξάνθης σβήνει και πλέον αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πού θα σταματήσει ο κατηφορικός της δρόμος. Όσον αφορά στην αποβιομηχανοποίηση: στη ΣΕΚΑΠ δεν έχει αποφασιστεί το μέλλον της και κρίνεται αβέβαιο, στη χαρτοποιία Θράκης DIANA έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα εργαζόμενοι και δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Την ίδια στιγμή πληροφορούμαστε ότι θα γίνει μια νέα επένδυση ψυχρής σύντηξης με την αναγγελία 200 προσλήψεων. Η πρώην Υπουργός Εργασίας (ή ανεργίας αφού ανήλθαν στους 700 χιλιάδες οι άνεργοι) είχε προαναγγείλει προγράμματα και αυτά ακόμη δεν άρχισαν να τρέχουν…
Λουκέτα μπαίνουν συνεχώς σε καταστήματα και όσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις απέμειναν έγιναν οικογενειακές, απολύοντας το προσωπικό που είχαν, για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στα μεγάλα έξοδα. Το μεγάλο εμπορικό κέντρο που έγινε στην περιοχή του Ζυγού δεν έχει την αναμενόμενη ανταπόκριση από τους καταναλωτές.
Το Στρατολογικό Γραφείο μεταφέρθηκε, φημολογείται ότι θα καταργηθεί το Στρατοδικείο και θα απομακρυνθεί η Αστυνομική Σχολή. Μένει ακόμη ως φόβος το ότι θα γίνει Κέντρο Φύλαξης Λαθρομεταναστών στη Σταυρούπολη.
Σύμφωνα με την τελευταία απόφαση του Υπουργού Υγείας μειώθηκε ο αριθμός των κλινών στο Νοσοκομείο Ξάνθης. Η Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών μιλάει για αδικία και σε επίπεδο Περιφέρειας ΑΜΘ αλλά και γενικότερα στη χώρα μας. Αφού μένουμε μόνο με 210 κρεβάτια!!!
Γιατί τόση απαξίωση για το Νομό Ξάνθης; Αυτές οι αποφάσεις του κέντρου γιατί στρέφονται κατά του πληθυσμού του ακριτικού μας νομού; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να μας απαντήσει; Ο κόσμος προφανώς επαναπαύτηκε λόγω της χαλάρωσης του καλοκαιριού. Στην πλατεία συγκεντρώνεται μικρός αριθμός αγανακτισμένων τρεις φορές την εβδομάδα. Προφανώς δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν… Η απογοήτευση είναι αναμφισβήτητο γεγονός.
Γνωρίζω πολλούς νέους που σκοπεύουν να φύγουν στο εξωτερικό για εργασία και αναμένεται συνεχώς να αυξάνεται ο αριθμός τους. Η Ξάνθη δεν τους χωράει αν και θα μπορούσε να είναι μια πόλη με πολλές ευκαιρίες. Και όμως όταν το χρήμα δεν κινείται πώς είναι δυνατόν να μείνει κάποιος εδώ;
Τα δικαστήρια για χρέη είναι πολλά και δεν υπάρχει πλέον ρευστό για να πληρωθούν τα δάνεια… Και είμαστε μόνο στον πρώτο χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου και έπεται εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου και του Εφαρμοστικού Νόμου. Μπορεί να έγινε η συμφωνία στην Ευρώπη και να εξασφαλίστηκε ένα σεβαστό πακέτο χρημάτων αλλά όλα αυτά είναι δανεικά. Δηλαδή όλοι εμείς δουλεύουμε (πόσοι και μέχρι πόσο;) για ποιο λόγο; Για να παίρνουμε δάνεια τα οποία καλούμαστε να αποπληρώσουμε εμείς και όλες οι επόμενες γενιές;
Ο κ. Παπανδρέου καλείται να σώσει την χώρα και το επισημαίνει διαρκώς, αλλά δεν το βλέπουμε. Ο κ. Βενιζέλος λέει πως μπήκε πάτος στο βαρέλι του χρέους. Όμως δεν μας είπε ότι θα ξεπατωθούμε όλοι μας για να αποπληρώνουμε όχι τα δάνεια αλλά τους τόκους τους.
Στην Αμερική μιλάνε για πρώτη φορά για στάση πληρωμών και η 2 α Αυγούστου είναι κρίσιμη ημερομηνία για αποφάσεις, μετά και την παραίτηση του Ρεπουμπλικανού Προέδρου. Και αυτό το αναφέρω γιατί αν χρεοκοπήσει η υπερδύναμη μετά θα πάει ντόμινο η κατάσταση. Ήδη στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα έχουν ακολουθήσει και άλλες χώρες και έπεται συνέχεια.
Το ΔΝΤ προειδοποίησε μέχρι και την Κίνα… Η Ιαπωνία ήδη γονάτισε από τον σεισμό και το τσουνάμι.
Όπως καταλαβαίνετε, είναι μια γενικότερη αναταραχή σε παγκόσμιο επίπεδο και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο. Σαφώς και οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι για όλη την υφήλιο. Οι πολιτικοί ηγέτες καλούνται να λάβουν αποφάσεις που θα είναι καθοριστικές και είτε θα τα γκρεμίσουν τα κράτη είτε θα τα δώσουν πνοή για σωτηρία. Αυτό που ευαγγελίζεται ο Έλληνας Πρωθυπουργός.
Πάντως στην Ελλάδα μπήκε το πωλητήριο. Για να εξασφαλίσει έσοδα θα πρέπει να προχωρήσει σε πωλήσεις ακινήτων, ΔΕΚΟ κτλ. Ακόμη και οι σίγουρες θέσεις του Δημοσίου είναι πια ηλεκτρικές καρέκλες.
Στον ιδιωτικό τομέα δεν το συζητάμε. Το ζείτε. Ανά πόσα ώρα και στιγμή γίνεται ένα κραχ και μένει κάποιος στον άσσο.
Ο κ. Πάγκαλος είχε πει το περίφημο: «Μαζί τα φάγαμε». Στην Ελλάδα έτσι δεν γίνεται πάντα; Πάνε παντού οι ευθύνες για να μην πέσουν σε κανέναν και δεν τις πληρώνει ποτέ κανείς. Πρέπει να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Οι περισσότεροι έχουν ευθύνες που ψήφιζαν χωρίς να κρίνουν το γενικότερο σύνολο αλλά μόνο την πάρτη τους, που ο καθένας έβλεπε να γίνονται παρατυπίες και σιωπούσε γιατί θα τον έλεγαν ρουφιάνο, οι άπληστοι πολιτικοί που δεν έβαλαν φρένο σε καμιά επιθυμία τους και πάντα συνεργούσαν με το κεφάλαιο και τα οποιαδήποτε συμφέροντα.
Ε φτάνει πια όμως! Ήρθε η ώρα να γίνει το ταμείο. Οφείλουμε να ξυπνήσουμε. Αλλιώς θα είναι πολύ αργά για όλους μας.
