Για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών
Η 26 η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και κάθε τοπική κοινωνία καλείται να αναλογισθεί τις ευθύνες της απέναντι στο μεγάλο αυτό πρόβλημα πού οδηγεί κυρίως τους νέους μας στον αργό θάνατο. Είναι πλέον πικρή εμπειρία το γεγονός ότι τα ναρκωτικά δεν αποτελούν πρόβλημα για μια. μόνο κοινωνική ομάδα ή για τα άτομα «του περιθωρίου», αλλά αφορά τον καθένα μας, αφού τα ναρκωτικά πλήττουν αδιάκριτα το σύνολο της κοινωνίας μας.
Έχοντας κατά νου ότι τα. ναρκωτικά είναι απλώς ένα προσωπικό, αλλά ένα γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα η Εκκλησία έρχεται, με αφορμή τη σημερινή ήμερα να μας υπενθυμίσει με λόγια απλά και αληθινά:
Ο «παράδεισος» που υπόσχονται στους νέους μας δεν αγοράζεται και δεν πωλείται. Η ευτυχία του άνθρωπου είναι ένα αγαθό που δεν το αποκτούμε με τα χρήματα, η ευτυχία μας βρίσκεται εκτός εμπορίου. Όλοι μας, άλλα πρωτίστως οι νέοι μας, δεν πρέπει να εμπιστεύονται τους έμπορους των ναρκωτικών, οι οποίοι μεταμορφωμένοι σε φίλους, υπόσχονται μέσω της αγοράς των ουσιών τον παράδεισο και την ευτυχία. Οι έμποροι των ναρκωτικών δεν μπορεί να είναι έμποροι ευτυχίας, γιατί είναι έμποροι του λευκού θανάτου.
Θα πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε ότι ο «παράδεισος», δηλαδή η λύση των προβλημάτων μας, δεν βρίσκεται στους άλλους, αλλά σε μας. Οι. νέοι μας θα πρέπει να αντισταθούν σε κείνους που τους υπόσχονται τις εύκολες λύσεις στις δυσκολίες της ζωής. Πρέπει να γνωρίζουν ότι: τα προβλήματα δεν είναι αξεπέραστα, χρειάζεται όμως αγώνας, υπομονή και επιμονή για να τα ξεπεράσουμε. Χρειάζεται αντίσταση και αποστροφή σε όλους εκείνους πού εκμεταλλεύονται την ορμή της νεότητας τους. Χρειάζεται να εμπιστεύονται μόνο εκείνους που πραγματικά τους αγαπούν.
Η κατανόηση ότι ο «παράδεισος» δεν βρίσκεται στο «εγώ», αλλά στο«εμείς», θα οδηγήσει, τους νέους μας στην αναζήτηση της συλλογικότητας και της αγάπης στον συνάνθρωπο. Η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στο «εγώ», στο άτομο μας, αλλά ολόγυρα μας. Η ευτυχία και ο παράδεισος είναι οι συνάνθρωποι μας ή οικογένειά μας και οι πραγματικοί φίλοι μας, που μας προσφέρουν την αγάπη και. την συμπαράσταση τους αγνά και πλουσιοπάροχα, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς υπολογισμούς.
Χρειάζεται όλοι μας, ως κοινωνία, να επιδείξουμε εγρήγορση, συνυπευθυνότητα και ειλικρίνεια, αρετές που είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση του προβλήματος, και οι οποίες δεν είναι πάντοτε αυτονόητες.
Η Εκκλησιά ζώντας την εμπειρία της Ανάστασης στο έσχατο ζήτημα του θανάτου, νικά ταυτόχρονα και τον αργό θάνατο, προσφέροντας νόημα ζωής και περίσσευμα ζωής, ώστε όχι απλά να επιβιώνουμε αλλά να ζούμε τη ζωή μας με δημιουργικότητα και πληρότητα. Η εκκλησία παράγοντας προσωπικής και κοινωνικής συγκρότησης και συνοχής, είναι ένας φυσικός χώρος πρόληψης των εξαρτήσεων αφού μέσω της μυστηριακής ζωής, παρέχει στους πιστούς τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, που εύχεται να χαριτώσει τη ζωή τους με την πρόγευση του αληθινού παραδείσου , που κάνει περιττή την αναζήτηση κάθε τεχνητού και ψεύτικου παραδείσου.
Τελικά η εξάρτηση από τον Χριστό είναι η μόνη εξάρτηση πού μπορεί να μας σώσει, να μας δικαιώσει και να μας αγιάσει. Αρκεί να την επιλέξουμε. Με αυτή την ελπίδα της ελεύθερης επιλογής της οδού του Χριστού, η εκκλησία προσεύχεται πάντα, αλλά ιδιαίτερα σήμερα, για τους εξαρτημένους και τις οικογένειες τους και είναι πάντα έτοιμη να συμβάλει σε κάθε ειλικρινή και άδολη προσπάθεια επιλύσεως του προβλήματος.
