Καλό καλοκαίρι και επισήμως!
Προχθές πήγα στη συναυλία της Μαρινέλλας.
Η αγαπημένη τραγουδίστρια είναι μοναδική και υπέροχη.
Η φωνή της προκαλεί ρίγη συγκίνησης αλλά και με όσα μας είπε, απέδειξε ότι αν και έχει τόσα χρόνια καριέρας πατάει στη γη.
Η μουσικοθεατρική παράσταση των Ρέππα Παπαθανασίου είχε στιγμιότυπα και από τη ζωή της.
Συγκινητική ήταν η σκηνή που δύο φορές ακούστηκε να την φωνάζει μια ανδρική φωνή, παριστάνοντας τον πατέρα της και να ακούγεται το αγαπημένο του ιταλικό τραγούδι.
Αλλά και όταν μίλησε για το Στέλιο Καζαντζίδη και είπε ότι ήταν η πρώτη της αγάπη.
Ή όταν είπε για τη γέννηση της κόρης της, το νανούρισμα που της έλεγε και την απόφαση της να τολμήσει να την μεγαλώσει μόνη της.
Γιατί όταν περνούν τα χρόνια μένουν όσα μας σημάδεψαν πιο πολύ…
Η Μαρινέλα είπε ότι νιώθει ευλογημένη γιατί έχει την υγεία της, ανθρώπους κοντά της που την αγαπούν και τους αγαπάει και θέλει να τραγουδάει για πολλά χρόνια ακόμη.
Όντως η Κυρία του Ελληνικού μας Τραγουδιού έχει αυτήν την ευλογία από το Θεό γιατί παραμένει η απλή Κυριακή Παπαδοπούλου.
Δεν λάμπει το σταριλίκι.
Αλλά η ταπεινότητα της.
Τσαλακώνεται, αυτοσαρκάζεται και κάνει την αυτοκριτική της.
Χαρακτηριστικό δείγμα, αυτό που είπε: «Ξεκίνησα καριέρα με ένα όνομα που δεν ήταν δικό μου και με ένα τραγούδι που δεν ήταν για μένα».
Το «σταλιά σταλιά και αχόρταγα τα πίνω τα φιλιά σου» του Ζαμπέτα επρόκειτο να το πει η Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά θεώρησε ότι ένα τέτοιο λαϊκό τραγούδι έπρεπε να το πει η Μαρινέλλα.
Τίποτα δε γίνεται τυχαία, όπως λέει και ένα τραγούδι της.
Ούτε τα άσχημα, ούτε τα ωραία.
Άλλωστε τύχη είναι το καλλιτεχνικό όνομα του Θεού.
