Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας. Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Μια μνήμη που κάποιοι προσπαθούν να απαλείψουν με το πέρασμα του χρόνου έτσι ώστε να μπορούν να παρουσιάζονται συμπεριφορές ανοχής που αγγίζουν τα όρια εκχώρησης για τα εθνικά μας δικαιώματα.
Με την ετήσια τελετή στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δίνουμε νόημα μόνον αν θελήσουμε να λειτουργήσει ως επίκαιρο πολιτικό αίτημα. Ως απαίτηση να σεβαστεί ο πολιτικός κόσμος τις ευαισθησίες της ελληνικής κοινωνίας. Να πάψουμε να ντρεπόμαστε οι Έλληνες για μιαν άχρωμη, άοσμη και άγευστη από Ιστορία και πολιτισμό εξωτερική μας πολιτική. Όχι μόνο οι ενέργειες, αλλά και ο λόγος ο πολιτικός να απηχεί τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Να εργασθεί με σοβαρότητα το Ελληνικό Κοινοβούλιο ώστε να πληθήνει ο αριθμός των χωρών που θα αναγνωρίσουν με επίσημες πράξεις τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού. Να είναι η Γενοκτονία, υπόθεση των απανταχού Ελλήνων, άξονας σύνεσης αλλά και τόλμης της εξωτερικής πολιτικής. Είμαστε μικρό έθνος αλλά δεν πρέπει να δειλιάζουμε, όσο και αν προσπαθούν να μας μειώνουν, παρήγορος και επίκαιρος ο λόγος του Μακρυγιάννη:
«Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Μια τέτοια μέρα ας αναλογιστούμε το χρέος που μας βαραίνει. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι λαοί την Ιστορία τους. Και η Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί τμήμα της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων, σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας μας, που επιτέλους πρέπει να ενταχθεί στα σχολικά βιβλία και να παραδίδεται στις νέες γενιές, πρέπει να παραδίδεται από γενιά σε γενιά. Γιατί η Ιστορία φωτίζει και διδάσκει. Ιστορία είναι η γνώση του παρελθόντος, που στοχεύει στην κατανόηση του παρόντος, με σκοπό την καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος. Αποδοκιμάζει το μίσος και την καταστροφή. Βοηθά τους λαούς, που θέλουν να γράψουν Ιστορία ελευθερίας, ειρήνης, συνεργασίας και φιλικής συμβίωσης. Η λήθη ποτέ δε βοηθά στην αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντίθετα η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση και η επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν το δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
Γεωργία Ανδρέου Μιχαηλίδη
