Χριστός Ανέστη και Καλό Μήνα!
Άνοιξε το παράθυρο να μπει δροσιά του Μάη.
Εμείς γι αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει.
Αυτός ο στίχος δεν ταιριάζει γάντι στη χώρα μας;
Στη φετινή πρωτομαγιά αντί για αυξήσεις ζητήσαμε όχι άλλες περικοπές.
Αντί για νέες θέσεις εργασίας ζητήσαμε όχι άλλες απολύσεις.
Αντί για ανάπτυξη ζητήσαμε όχι άλλο κλείσιμο εργοστασίων.
Ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα, λέμε, μη ξέροντας τι άλλο μας περιμένει.
Μου έλεγε ένας φίλος ότι έγινε εξαγωγέας και πάλι μετά από είκοσι χρόνια.
Αλλά είναι πολύ απογοητευμένος.
Ένας νέος άνθρωπος που γνωρίζει καλά το εμπόριο και δεν φοβόταν ποτέ το μέλλον.
Και όμως ο κόσμος γι αυτό ακόμη δεν κραυγάζει ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ.
Γιατί υπάρχει ακόμη κομπόδεμα.
Ή έκοψε τις σπατάλες του.
Τώρα πλέον ο Έλληνας δεν είναι καταναλωτικό όργιο αλλά αγοράζει ότι χρειάζεται.
Και ακούς και κάτι δημοσίους υπαλλήλους να μιλάνε για αγορά σκαφών.
Από την άλλη ακούς ότι σε δημόσιες υπηρεσίες υπάρχουν και επιτήδειοι που ακόμη τα αρπάζουν.
Δικαιολογώντας με την απληστία τους τον Πάγκαλο που είπε: «Μαζί τα φάγαμε».
Θα μου πείτε τι δημοσιογράφος είσαι; Δεν τα ξέρεις;
Και πού τα ξέρουμε αλλάζει κάτι;
Ο καθένας μας έχει τις ευθύνες του.
Το θέμα είναι ότι έχει κανείς τη διάθεση να τις αναλάβει και να χτίσει ένα νέο παρόν;
Έχουμε βάλει αυτόματο πιλότο και μόνο ο Θεός ξέρει αυτό που ρωτούσε ο Παπαγιαννόπουλος:
«Ωρέ πού πάμε;»
