Για το θάνατο του μικρού από φωτοβολίδα
Γράφει ο δημοσιογράφος Σωτήρης Ξενάκης
Ήταν μια Ανάσταση κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Πήγαινα στο Λύκειο και όπως κάθε βράδυ Μεγάλου Σαββάτου είχα εφοδιαστεί με ένα μικρό μεταλλικό πιστόλι για φωτοβολίδες από αυτές που πουλούσαν παράνομα οι μικροπωλητές στην Αθηνάς, κάτω από τον πάγκο με τις νόμιμες στρακαστρούκες.
Όταν ακούστηκε το «Χριστός Ανέστη», σημάδεψα προς τα πάνω κι έριξα την πρώτη. Φυσούσε δυνατά θυμάμαι στο προαύλιο της Αγίας Σκέπης στο Φάληρο. Η φωτοβολίδα ανέβηκε ένα-δυο μέτρα πάνω και μετά μια ριπή ανέμου την έστειλε να περιφέρεται σύριζα στα κεφάλια δεκάδων ανθρώπων που γιόρταζαν την Ανάσταση.
Αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου που κράτησε το «ταξίδι» της φωτοβολίδας, μου φάνηκαν αιώνας. H σκέψη ότι θα μπορούσε να είχε καταλήξει στο κεφάλι κάποιου ανυποψίαστου πιστού ήταν τόσο εφιαλτική, που ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν διανοήθηκα το βράδυ της Ανάστασης να εμπλακώ σ’ αυτό το «έθιμο»…
Όταν πριν από λίγες μέρες έμαθα για το περιστατικό με τον επτάχρονο γιό του ιερέα στην Εύβοια ο οποίος δέχθηκε στο κεφάλι του μια φωτοβολίδα και τραυματίστηκε βαρύτατα στην διάρκεια της Αναστάσιμης τελετής, συγκλονίστηκα. Ταυτόχρονα το μυαλό μου γύρισε σε εκείνο το μακρινό βράδυ, που λίγο έλλειψε η απρονοησία μου να προκαλέσει ένα ατύχημα, μια τραγωδία; Ποιος ξέρει…
Τα εικοσιτετράωρα που πέρασαν από τον τραυματισμό του μικρού προσπαθούσα καθημερινά να μάθω νεότερα για την πορεία της υγείας του. Την Παρασκευή το μεσημέρι κι ενώ οδηγούσα άκουσα από το ραδιόφωνο τα κακά νέα.Το παιδί υπέκυψε.
Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται. Σαν να έμαθα νέο για ένα δικό μου άνθρωπο. Κι ας μην είχα δει ποτέ στη ζωή μου ούτε τον μικρούλη, ούτε τον πατέρα του, τον παπα-Διονύση, ούτε την μητέρα που τον έφερε στη ζωή.
Ο 25χρονος που πέταξε την φωτοβολίδα προφυλακίστηκε –λέει- κι ασκήθηκε δίωξη εναντίον του. Ούτε στο ελάχιστο δεν αλλάζει τον πόνο των γονιών. Σε λίγες μέρες που το γεγονός για μας τους πολλούς θα έχει ξεχαστεί και θα το καταπιεί το μαγγανοπήγαδο του χρόνου, αυτοί οι δυο θα πονούν ακόμα. Και ο μικρός τους δεν θα είναι εδώ.
Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Του χρόνου τέτοια εποχή όταν θα πλησιάζουν οι μέρες του Πάσχα, θα ξαναθυμίσω με όποιον τρόπο μπορώ, αυτό το τραγικό περιστατικό σε όσους περισσότερους γίνεται. Θα το θυμίσω κυρίως αν βρεθώ μπροστά σε ρεπορτάζ σαν αυτά που ομολογώ ότι πολλές φορές κι εγώ έχω παρουσιάσει στο παρελθόν για «παραδοσιακούς» ρουκετοπόλεμους, σαιτοπόλεμους και άλλα τέτοια «έθιμα».
Νιώθω να το οφείλω στον μικρούλη που έφυγε τόσο τραγικά και πρόωρα. Ελάχιστη εξιλέωση για τις ανόητες φωτοβολίδες των εφηβικών μου χρόνων. Σήμα κινδύνου για όσους επιμένουν να αποκαλούν αυτή την βαρβαρότητα, «έθιμο»…
