Η κ. Ελένη Πριοβόλου, Συγγραφέας, είναι καλεσμένη του βιβλιοπωλείου της κ. Δήμητρας Πυργελή. Κάνει λογοτεχνία. Έγραψε θεατρικό έργο(πρόζα, θεατρικούς μονόλογους), σενάριο για την τηλεόραση για κούκλες,. Εκτός από ποίηση. «Αυτό θα με κάψει, δεν το πιάνω στα χέρια. Δε νομίζω ότι είμαι άξια» μας είπε. Συνέντευξη της συγγραφέως Ελένης Πριοβόλου στην XanthiNews XanthiNews: Πώς ήταν η επαφή σας με τα παιδιά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη; Ελένη Πριοβόλου: Παρουσίασαν το βιβλίο μου «Τσόκο Μπλοκ» τα παιδιά σε μένα το πρωί της Κυριακής. Τέτοια εμβάθυνση δεν την περίμενα. Με καταπλήξανε τα παιδιά. Διάβασαν σε πολύ βάθος το βιβλίο. Έχουν πολύ βαθιά πολιτική σκέψη. Οι ερωτήσεις τους ήταν καίριες και μερικές φορές με φέρνανε και σε δύσκολη θέση. Και καλώς γίνεται αυτό σε έναν συγγραφέα, για να προβληματίζεται. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Επίσης στη Δημοτική Πινακοθήκη που ήμασταν το βράδυ της Κυριακής. Θεέ μου τι κτήριο! Σαν το πατρικό μου σπίτι! Περάσαμε μια πολύ ωραία βραδιά. Επίσης πήγα στο σχολείο του Νέου Ολβίου τη Δευτέρα όπου ήταν το αποκορύφωμα της συγκλονιστικής επαφής με τα παιδιά. Είδα τόση ζεστασιά στη σχέση των παιδιών των ΡΟΜΑ και των Ελληνοπαίδων που είπα ότι δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στους λαούς. Τα παιδιά είναι ίδια, αγαπιούνται πάρα πολύ, κάνουν λέσχη ανάγνωσης όλοι μαζί και διαβάζουν ελληνικά βιβλία και μάλιστα δύσκολα. ΧΝ: Είναι κάτι πολύ αισιόδοξο γιατί είναι μια ειδική πληθυσμιακή ομάδα που τελικά αγαπάει το βιβλίο και διαβάζει. Ε.Π: Πάρα πολύ. Μα τα παιδιά δεν διαφέρουν. Αν οι γονείς λίγο ενδιαφερθούν και δώσουν κίνητρα, τα παιδιά αγκαλιάζουν το βιβλίο. Τα παιδιά με ξενάγησαν στα μικρά τους χωριά και μου μιλούσαν τα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας με τόσο πάθος για το χωριό τους, για τον τόπο που γεννήθηκαν, για το καφενείο που είναι το στέκι τους και το περιέγραψαν με τέτοια αγάπη και λατρεία. Ένα από αυτά τα κοριτσάκια μου μίλησε με την ίδια αγάπη για την εκκλησιά που μπήκε να ανάψει το κερί, όσο και για το δικό τους τέμενος. (Εμείς στη Νότια Ελλάδα που ζω δεν έχω τέτοιες εμπειρίες και θέλω να τις ζω όσο το δυνατόν πιο συχνά πλέον). Και μου είπε το κορίτσι αυτό: «Μου αρέσει να μπαίνω πάρα πολύ στο ναό να ανάβω ένα κερί όχι από θρησκευτικό συναίσθημα αλλά γιατί είμαι κολλητή φίλη με την εγγονή του παπά!» Αυτά τα πράγματα για μένα είναι ερέθισμα δημιουργίας και ψυχικής ανάτασης. ΧΝ: Πήρατε πέρυσι το βραβείο αναγνωστών για το βιβλίο «Όπως ήθελα να ζήσω». Αυτό σημαίνει κάτι για εσάς; Ε.Π.: Πάρα πολλά. Δεν είμαι από τους προβαλλομένους συγγραφείς, ούτε από αυτούς που έχουν εκτεθεί πάρα πολύ ή τους έχει εκθέσει το σύστημα αξιών που διαχειρίζεται το εμπορικό προϊόν που λέγεται βιβλίο. Η γλώσσα αυτού του βιβλίου μου είναι ιδιότυπη. Είναι του 19 ου αιώνα και περιγράφει την Αθήνα εκείνης της χρονικής περιόδου. Και το θέμα που διαχειρίζεται, κυρίως πολιτικά θέματα είναι εν γένει όχι ένα εύπεπτο. Πριν να πάρει το βραβείο αναγνωστών είχε κάνει έναν καλό κύκλο ζωής, περίπου τρεις εκδόσεις. Πήγε σε έναν καλό αναγνωστικό κοινό, για μένα και με τις δυνάμεις τις εκδοτικές που έχω ως τώρα. Μετά το βραβείο έγινε πασίγνωστο. Αυτό δεν είναι καλό για τον συγγραφέα; Κουλαντρίζει την ματαιοδοξία σου αλλά και την προσπάθεια σου για το επόμενο καλύτερο βήμα. Είναι το καλύτερο βραβείο γιατί οι αναγνώστες θεωρούν ότι είναι δικό τους το βιβλίο και από εκεί και πέρα το στηρίζουν με πάθος. Όπως και τα προηγούμενα βιβλία, το Ιμαρέτ, του κ. Μπουραντά, της κ. Φακίνου, της κ. Γαλανάκη. Είχε και άλλα βιβλία η λίστα και δεν επέλεξαν τα πιο εύπεπτα οι αναγνώστες. ΧΝ: Η πολιτική κατάσταση της Αθήνας του τέλους του 19 ου αιώνα μάλλον δεν διαφέρει σε τίποτα από την Ελλάδα του τώρα. Γιατί δεν έχει αλλάξει κάτι σ αυτή τη χώρα; Ε.Π.: Η πολιτική κατάσταση δεν άλλαξε γιατί δεν άλλαξε η πολιτική σκέψη των Ελλήνων. Η ολοκλήρωση μας ως άτομα. Καθιστάμεθα επί 188 χρόνια θύματα των πελατειακών σχέσεων πολιτικών. Ο δικομματισμός ισχύει μέχρι σήμερα. Ο χλευασμός της δημοκρατίας. Δεν πιστεύω σε μια χώρα όπου δεν κυβερνούν οι άξιοι, αλλά οι πελάτες των πολιτικών μπορεί να αλλάξει κάτι. Η υπανάπτυξη. Ποτέ δεν μας επέτρεψαν οι μεγάλες δυνάμεις που μας βοήθησαν να ελευθερωθούμε από τους Τούρκους να έχουμε μια πρωτογενή παραγωγή αλλά μας καταδίκασαν στο να είμαστε εμείς οι καταναλωτές των δικών μας προϊόντων. Άρα σε συνθήκες αποικίας. Και βεβαίως οι πολιτικοί ποτέ δεν έβαλαν πλάτη να αντισταθούν σε αυτήν την υποτέλεια και γι αυτό δεν άλλαξε τίποτα. Ούτε πρόκειται να αλλάξει. Ζούμε με δάνεια, με ψεύτικο χρήμα. Ένα χρηματιστηριακό κολοσσιαίο σκάνδαλο της εποχής εκείνης ήταν αυτό του Λαυρίου. Το ίδιο ακριβώς έγινε και με το χρηματιστήριο πριν μερικά χρόνια. Όπως καταστράφηκαν οικογένειες το 1875- 76 που έβγαλαν τις πλασματικές μετοχές της Λαυρεωτικής Εταιρείας που δεν τις εκμεταλλεύτηκε το κράτος, αλλά οι χρυσοκάνθαροι τραπεζίτες και πούλησαν στον κόσμο ψεύτικα χαρτιά. Με δάνεια στηρίχθηκε τότε η Ελλάδα από την Αγγλία γιατί δεν θα μπορούσε να μας στηρίζει. Εμείς στηρίξαμε το τραπεζικό της κεφάλαιο, με τόκους, πανωτόκια. Το ξεπληρώσαμε μετά από 150 χρόνια και ήρθε το αμερικάνικο δάνειο, το ξεπληρώνουμε ακόμη και τώρα ήρθε το δάνειο του ΔΝΤ. Θα ξεπληρώνουμε τα επόμενα 100 και χρόνια. Υποθηκεύουμε το μέλλον των οικογενειών μας διότι δεν επιτρέπουμε σ αυτή τη χώρα να αναπτυχθεί πρωτογενώς. ΧΝ: Είναι μια συμπεριφορά του ίδιου του Έλληνα. Ε.Π.: Ο Έλληνας είναι πολύ ευάλωτος σ αυτό. Μέχρι αυτή τη στιγμή ήταν θύμα και θύτης αυτής της πολιτικής. Διότι είναι το εύκολο. Πάω στον πολιτικό μου για το ρουσφέτι μου. Για τα μικρά μου καθημερινά πράγματα και δεν βλέπω το μέλλον αυτής της χώρας. Δεν επαναστατούμε ούτε ενάντια στον εαυτό μας. Έχουμε υποταχθεί όλοι μας στο εφήμερο. Και δυστυχώς αν δεν ανατρέψουμε αυτή τη νοοτροπία- γιατί τώρα είναι ευκαιρία, δεν θα μας δοθεί άλλη- και τη γενικότερη πολιτική κατάσταση σαν σκέψη δεν είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα αλλάξει κάτι. Το θέμα είναι αυτούς που ψηφίζουμε πώς διαχειρίζονται το πολιτικό σύστημα. Πιστεύω πιο πολύ στις ατομικές δράσεις παρά στις συλλογικές. Τα πολλά ατομικά κάνουν το συλλογικό. Γιατί αν είμαστε ο καθένας ολοκληρωμένος θα φέρουμε την επανάσταση. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορούμε να κάνουμε ένοπλη επανάσταση. Ούτε να λειτουργήσουμε με τον τρόπο που λειτούργησαν τα καθεστώτα με τις ένοπλες επαναστάσεις ή όπως έγινε στην Αργεντινή μετά το ΔΝΤ. Έτσι και αλλιώς είμαι κατά της βίας για οποιονδήποτε λόγο.
