ΟΧΙ στο ξεπούλημα της ΑΤΕ και των εργοστασίων ΕΒΖ, ΕΛΒΙΖ, ΣΕΚΑΠ ΔΩΔΩΝΗ
Τα μαύρα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από την περιοχή μας δεν έχουν να κάνουν με τον καιρό αλλά με την διαφαινόμενη πρόθεση της Κυβέρνησης να ιδιωτικοποίηση την ΑΤΕ και να ξεπουλήσει ή στην ακόμη χειρότερη περίπτωση να κλείσει και τις βιομηχανίες που έχει υπό τον έλεγχο της. Εργοστάσιο Ζάχαρης και ΕΛΒΙΖ νεκρωμένα ήδη εδώ και πολύ καιρό και με μεγάλο πρόβλημα η Καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ η οποία αποτελεί τον τελευταίο μεγάλο Βιομηχανικό παράγοντα στην Ξάνθη. Σε περίπτωση κλεισίματος της θα έχει συντελεστεί η πλήρης καταστροφή στο έργο του αείμνηστου Αλέξανδρου Μπαλτατζή που μετέτρεψε την αγαπημένη του πόλη σε Βιομηχανική περιοχή και έδωσε δουλειά και εισόδημα σε χιλιάδες συμπολίτες μας. Πρέπει να υπάρχει αφύπνιση από όλη την κοινωνία για την επερχόμενη καταστροφή. Με αφορμή το γεγονός αυτό το ΚΚΕ καταθέτει τις δικές του προτάσεις και προβληματισμούς και παίρνει θέση στο πρόβλημα :
Η Νομαρχιακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ θεωρεί ότι η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να βγάλει στο σφυρί την ελληνική βιομηχανία ζάχαρης (EBZ) και την ΕΛΒΙΖ θα είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την οικονομία τις χώρας και ιδιαίτερα της περιοχή μας. Αφού πρώτα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ με την πολιτική της ΚΑΠ «φρόντισαν» να φέρουν την τευτλοκαλλιέργεια στο «αμήν» έρχονται τώρα με την ιδιωτικοποίηση της Ε.Β.Ζ να δώσουν τη χαριστική βολή. Όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο της πολιτικής συρρίκνωσης και πλήρους ιδιωτικοποίησης του ομίλου της ΑΤΕ, που δρομολογούν κυβέρνηση και τρόικα, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το ξεπούλημα των συνεταιριστικών οργανώσεων (ΕΒΖ, ΕΛΒΙΖ, ΔΩΔΩΝΗ και ΣΕΚΑΠ) που απέμειναν, σημαίνει ότι χάνονται και τα τελευταία υποτυπώδη στηρίγματα των αγροτο- κτηνοτρόφων. Η πολιτική ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ και ξεπουλήματος των θυγατρικών της που επιβάλλει το μνημόνιο αποτελεί πλήγμα και για τους αγροτο- κτηνοτρόφους, και για τους εργαζόμενους στις συγκεκριμένες βιομηχανίες, και συνολικότερα για τα λαϊκά στρώματα. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ακόμα ένα λόγο να αντιδράσει και η μικρομεσαία αγροτιά. Απαιτείται αγώνας για να μπει φρένο στην ακολουθούμενη αντιαγροτική – αντιλαϊκή πολιτική, τις ιδιωτικοποιήσεις, στη φτώχεια, στο ξεκλήρισμα, στην ανεργία.
