Ο πλάτανος στέκει αγέρωχος και στιβαρός.
Περιμένει πότε τα φύλλα θα του χαϊδέψουν τα κλαδιά.
Του κάνουν παρέα τα πουλιά που κελαηδούν τόσο γλυκά!
Είναι γεμάτος καμπανούλες, μου είπε η αδελφή Νεκταρία…
Τι ωραίο αυτό: Οτιδήποτε στη φύση να το βλέπεις εν Χριστώ.
Η άνοιξη μπήκε σήμερα, 1 του Μάρτη δείχνει το ημερολόγιο.
Ο καιρός όμως είναι χειμωνιάτικος, μουντός, γκρίζος και μελαγχολικός.
Στις 21 του μηνός θα μπει και επίσημα η αγαπημένη εποχή.
Στις 6 Μάρτη ήρθα στη γη και νιώθω μια αγάπη δυνατή.
Ίσως φταίει ο Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Σικελιανός που διαβάζω,
που αυτές τις γραμμές αραδιάζω.
Ίσως είναι και εκείνο το άγγιγμα στην ψυχή,
που νιώθω από τη στιγμή που αγαπώ σαν παιδί.
Περιμένουμε τη Σαρακοστή,
αλλά θέλουμε να χαρούμε τώρα τα κομφετί.
Γιατί στην Ελλάδα του τώρα όλα μοιάζουν τόσο θολά.
Θέλω να τα βλέπω καθαρά, μα με πληγώνει όταν τα δω με ευθεία ματιά.
Είναι εκείνη η ελπίδα η κρυφή που πάντοτε έχω,
πώς όλα θα αλλάξουν ξαφνικά.
Γιατί θα δούμε τον συνάνθρωπο αγαπητικά.
Μέχρι τότε ας στείλουμε μια προσευχή εκεί ψηλά
να μας ακούσει και να μας αναστήσει ψυχικά, πνευματικά, σωματικά.
Είδατε τι κάνει η άνοιξη;
Ξυπνάει τα σωθικά και μας κάνει να τα βλέπουμε όλα ονειρικά!
