Το μήνυμα της Κυριακής από την Ιερά Μητρόπολη Ξάνθης και Περιθεωρίου
Ή Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Απόκρεω αναφέρεται περισσότερο από κάθε άλλη σαν εικόνα της κρίσεως. Παρ’ όλα αυτά μας λέγει κάτι ουσιαστικό όχι για τον θάνατο και την καταδίκη, άλλα για τη ζωή. Ό θεός δε ρωτάει ούτε τους αμαρτωλούς ούτε τους δικαίους τίποτε σχετικά με τις πεποιθήσεις τους η με τις λατρευτικές τους συνήθειες, αυτό πού μετράει ό Κύριος είναι ό βαθμός της ανθρωπιάς τους «επείνασα γάρ, και εδώκατε μοι φαγείν, εδίψησα και ποτίσατε με, ξένος ή μην, και συνηγάγετε με, γυμνός και περιεβάλετε με, ησθένησα και επεσκέψασθε με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με».
Η παραβολή της κρίσεως θέτει σαφέστατα το ότι θα κριθούμε για την «πολιτεία» μας, για το πώς δηλαδή ζήσαμε ανάμεσα στους αδελφούς μας. Και για την Εκκλησία αυτή ή πολιτεία μας δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μια χριστοκεντρική τοποθέτηση μέσα στην αδελφική κοινωνία πού είναι έκφραση μιας ζωής, ή οποία θεμελιώνεται στην ένωση με τον Χριστό εν Αγίω Πνεύματι. Ή τελείωση του πιστού εν κοινωνία είναι, το αδιάκοπο κήρυγμα των πατέρων. Ερμηνεύοντας την παύλειο φράση «μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού», ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος ερωτά: «Και πώς είναι δυνατόν, να γίνουμε μιμηταί του Χριστού; Με το να φροντίζουμε για το καλό και να μη ζητούμε τα του εαυτού μας, άλλα του πλησίον μας. Μέσα στην Εκκλησία ή έννοια αυτή δε γνωρίζει φραγμούς και όρια. Πλησίον είναι ό κάθε άνθρωπος. Αγαπώντας τον πλησίον μας, αγαπάμε τον Χριστό, του Όποιου κάθε άνθρωπος είναι εικόνα. Μέσα στην Εκκλησία ό πλησίον μιας δίνει τη δυνατότητα να ξεδιπλωθούμε και να βγούμε από τον εαυτό μας, να δραστηριοποιηθούμε στην αγάπη και να ξεπεράσουμε τον φόβο, πού έχει μέσα του την κόλαση, και να περάσουμε στον χώρο της παραδείσιας κοινωνίας. Η αλλοτρίωση πού σήμερα πραγματοποιείται σε όλες τις μορφές της ζωής είναι ενδεικτική του κόσμου πού έρχεται. Αλλά και αποκαλυπτική της ταυτότητας του ανθρώπου του αύριο, πού από σήμερα δημιουργεί μια αυτοσυνειδησία χωρίς θεό, χωρίς αγάπη και ενάντια σε κάθε έννοια κοινότητας και κοινωνίας προσώπων. Γιατί ή ζωή μας στον ορθόδοξο χώρο είναι προέκταση της Λατρείας. Είναι «λειτουργία μετά τη θεία λειτουργία».
