Ποιοι εργάζονται για το συμφέρον του λαού;
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Η σκέψη μου αρμενίζει σε βαθιές και ταραγμένες θάλασσες. Κοντεύει να ναυαγήσει. Φοβάμαι ότι και η δική σας το ίδιο. Κινδυνεύουμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε γιατί η σκέψη μας νεκρώνεται. Έχω εδώ για «γνώση και συμμόρφωση «μια σειρά επιχειρημάτων . Ελπίζω ότι «κάπου» πρέπει να μας οδηγήσει τη σκέψη.
Ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Κάτι που σημαίνει πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Φοβάμαι περισσότερο εκείνους τους Έλληνες – πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους οργανισμούς που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί στους Αμερικανούς. Φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νέο- οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξονες. Με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία! Οι σκέψεις αυτές, ανήκουν σ τον Ακαδημαϊκό Βασίλειο Μαρκεζίνη που τις διατύπωσε σε μια συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα κ. Μαρκεζίνης, «φοβάται» δυο χτυπήματα που θα μας έρθουν κατακέφαλα και μάλιστα…απανωτά: τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη. Το οποίο μάλιστα θεωρεί ότι «σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!»
Δε θεωρώ τον κ. Μαρκεζίνη αδέκαστο κριτή των πάντων, ούτε και παντογνώστη. Έχει βαθιά γνώση πολλών πραγμάτων αλλά και ένα φυσιολογικό υποκειμενισμό. Έζησε – και ζει – πάρα πολλά χρόνια στο εξωτερικό, κυρίως στη Βρετανία. Την οποία μπορεί να την κατηγορώ για πολλά, τη σέβομαι όμως υπέρμετρα για το ότι τηρεί, εκτιμά και διδάσκει τη διατήρηση της «παράδοσης». Κάτι που εμείς ΔΕ γνωρίζουμε καν. Αλλά όταν φτάνει στο κρίσιμο σημείο που με θίγει και με πονά, τη δημοσιογραφία, σταματώ , «βγάζω νύχια» και ετοιμάζομαι να του επιτεθώ.
Τι λέει λοιπόν;
« Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου – εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών- όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.»
Η φράση «συμφεροντολογία ενός ανυπόληπτου Τύπου» με …τσιγκλίζει και να με πονάει και με θίγει, τείνω όμως να διαχωρίσω κι εγώ την έννοια του «Τύπου» σήμερα από την έννοια της λέξης «δημοσιογράφος». Διότι ο Τύπος μπορεί και να είναι ανυπόληπτος αλλά ο δημοσιογράφος όχι. Εκτός κι αν μιλάμε γι’ αυτούς τους «φιλοχρήματους οπορτουνιστές» για τους οποίους μιλά και ο κ. Μαρκεζίνης .
Τι λοιπόν είναι δυνατόν να γίνει εάν υποχωρήσουμε σε όλα; Εάν τα «χάσουμε» όλα; Εάν μεταβληθούμε σε μια «μνημονιακή ευρωπαική επαρχία» με κεντρική διοίκηση Βρυξελλών και κεντρική χρηματοδότηση από το Δ.Ν.Τ.; Ποιος θα μπορέσει να μιλήσει; Ποιος θα τολμήσει να προειδοποιήσει χωρίς να κινδυνεύει να τον βρουν οι δικοί του να…επιπλέει το άλλο πρωί στο Φάληρο; Ποιος θα αντιταχθεί; Ο «Τύπος»;
Ευχαριστούμε λοιπόν sir Βασίλειε γι’ τα πολλά και περί πολλών που μας είπατε τις τελευταίες εβδομάδες γιατί όσο κι αν μας θίγετε και μας ερεθίζετε κι μας προσβάλλετε, μας βοηθάτε να «ξεσηκωθούμε» όσο είναι καιρός και δεν έχουν ακόμα αρχίσει «διωγμοί» και σύγχρονα «γκουλάγκ» και σύγχρονα «κρεματόρια ψυχών» .
Και κάτι άλλο: Όταν σηκωθούμε και τα πούμε και τα καταγγείλουμε και διεκδικήσουμε και φωνάξουμε όπως κάνουν στη Βουλή κάποιοι ολίγοι βουλευτές, θα έχουμε ένα ακόμη επιχείρημα για να «δικαιολογηθούμε». Ότι αυτά «τα είπε ο Μαρκεζίνης» και στην Αγγλία «τον κάνανε Sir»! Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο επιχείρημα που μπορεί ακόμα να «φτουράει». Γιατί όλα τα άλλα, τα έχουν πλήρως απαξιώσει όλοι αυτοί που διαλαλούν ότι «εργάζονται για το συμφέρον του λαού».
