Θυμάμαι συνέχεια που λέγαμε…. Να φύγει ο χρόνος να έρθει ο νέος με ελπίδα και προσμονή. Τώρα οι περισσότεροι σκέφτονται. Πώς θα έρθει ο νέος χρόνος, τι θα φέρει, τι θα μας κόψουν, τι θα πληρώσουμε. Το μόνο θετικό που μας αναγνώριζαν όλοι οι ξένοι ήταν η Ελπίδα και η Αισιοδοξία που είχαμε σαν λαός για το αύριο. Οφειλόταν στον υπέροχο ήλιο και την γαλάζια θάλασσα μας; Μήπως στο ωχαδερφισμό μας; Μήπως στα βάσανα και τις κακουχίες που πέρασαν οι πρόγονοι μας. Τώρα όλα άλλαξαν. Ακόμη και αυτό κατέρρευσε. Από τους πιο απαισιόδοξους λαούς γίναμε. Πως θα ξανανιώσουμε αυτή την ΕΛΠΙΔΑ και την ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ;
