26 άτομα μόνιμο προσωπικό έμειναν στο εργοστάσιο της Ξάνθης της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης και πρόκειται να μείνουν 18 μετά από μεταθέσεις στα άλλα εργοστάσια και μετατάξεις στο δημόσιο. Ο Αντιπρόεδρος Σωματείου Πτυχιούχων ΤΕΙ και του Ταμείου Αλληλοβοήθειας της ΕΒΖ κ. Κωνσταντίνος Τσαουσέλης σε συνέντευξη του στην XanthiNews αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί. Πάντως το τρένο της παραγωγής βιοαιθανόλης χάθηκε μαζί με τα 90 εκατ. ευρώ που θα είχε ετησίως κύκλο εργασιών. Και όλα αυτά γιατί δεν υπήρχε πολιτική βούληση να συγκρουστεί με μεγάλα συμφέροντα.
Με 18 εργαζόμενους θα μείνουν στην ΕΒΖ Ξάνθης- Συνέντευξη Κ. Τσαουσέλη
Ρεπορτάζ: Νάντια Νάκου
Το εργοστάσιο της Ξάνθης της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, το 1982, είχε 240 ανθρώπους μόνιμο προσωπικό. Δούλευαν στην καμπάνια άλλοι 400 εποχικοί. Σήμερα έμειναν 26 μόνιμοι. Και δούλευαν 10 εποχικοί ίσα ίσα για την καλλιέργεια στους νομούς της Δράμας και της Κομοτηνής. Σταδιακά βγαίνουν στη σύνταξη και δεν γίνεται καμία πρόσληψη.
Ο Αντιπρόεδρος του Σωματείου Πτυχιούχων ΤΕΙ κ. Κωνσταντίνος Τσαουσέλης δήλωσε στην XanthiNews για την αγωνία τους: «Δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Ήδη δύο συναδέλφους τους στέλνουν στην Ορεστιάδα και έναν στις Σέρρες. Υπάρχουν άλλοι τρεις που ζήτησαν να φύγουν με μετάταξη στο Δημόσιο. Θα μείνουμε 18. Περιμένουν να εκφυλιστεί έτσι η κατάσταση. Στην καλύτερη περίπτωση αν μείνουν συνάδελφοι που έχουν ακόμη χρόνια να βγουν στη σύνταξη, μακάρι να τους δώσουν μετάταξη στο δημόσιο για να μην τους στείλουν υποχρεωτικά στα άλλα εργοστάσια».
«ΧΟΝΤΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ»
Η παραγωγή βιοαιθανόλης ήταν η λύση για το εργοστάσιο της ζάχαρης. Τελικά δεν θα γίνει ποτέ. Ο κ. Τσαουσέλης εξήγησε τους λόγους «Για τη βιοαιθανόλη παίζονταν χοντρά παιχνίδια. Θα ακούσεις απόψεις που έλεγαν ότι δεν συνέφερε οικονομικά. Πέρυσι το 25% της παραγωγής δημητριακών στην Αμερική πήγε στα εργοστάσια βιοαιθανόλης. Μέσα στην Ε.Ε. στήνονται κάθε μέρα εργοστάσια παραγωγής βιοαιθανόλης. Η μελέτη που έγινε για γερμανική εταιρεία για τα εργοστάσια της Ξάνθης και της Λάρισας με μια διάρκεια χρόνου απόσβεσης σε δέκα χρόνια θα άφηναν για τον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους, 11 εκατ. ευρώ το πρώτο και 12 εκατ. ευρώ το δεύτερο. Με αυτά τα χρήματα η βιομηχανία θα μπορούσε να καλύψει ζημιές και από τα άλλα ζαχαρουργεία. Αλλά μπαίνει στον χώρο των καυσίμων, συγκρούεται με πολύ μεγάλες δυνάμεις. Δεν υπήρχε πολιτική βούληση να συγκρουστεί με συμφέροντα».
ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΒΖ
Ο ίδιος μίλησε για όσα προηγήθηκαν και έφτασαν την ΕΒΖ σ αυτό το σημείο: «Δουλεύουν 3 εργοστάσια. Τα δύο κλειστά, της Ξάνθης και της Λάρισας. Αυτά κάνουν μια διακίνηση ζάχαρης που μεταφέρεται από τα άλλα εργοστάσια, είτε από τη Γιουγκοσλαβία που υπάρχουν εκεί δύο εργοστάσια, είτε την ζάχαρη που θα έρθει από την Ε.Ε. Οικονομικά δεν μπορεί να σταθεί κανένα εργοστάσιο. Πρέπει να βρεθεί μια άλλη δραστηριότητα γι αυτά. Τα τρία που δουλεύουν και αυτά υπολειτουργούν. Τα τελευταία χρόνια η ποσότητα ζάχαρης που βγαίνει, γύρω στις 100.000 θα έπρεπε να βγαίνει μόνο από το εργοστάσιο που είναι στο Πλατύ. Αυτοί κράτησαν μια ποσόστωση το 2006 όταν έγινε η αλλαγή του κανονισμού ζάχαρης μέσα στην Ε.Ε. Από τους 312.000 τόνους που είχε ποσόστωση απέσυρε τη μισή. Πήρε χρήματα για την απόσυρση. Ήταν γύρω στα 87- 88 εκατ. το συνολικό ποσό. Μπορούσε να ήταν ακόμη μεγαλύτερο εάν στο σχέδιο απόσυρσης έλεγε η βιομηχανία ότι θα κατεδάφιζε τα εργοστάσια της. Εκεί έδιναν ακόμη παραπάνω επιδότηση. Η Ζάχαρη απέσυρε την ποσόστωση και είπε στο σχέδιο απόσυρσης ότι αυτά τα εργοστάσια θα τα μετατρέψει σε παραγωγή βιοαιθανόλης. Από αυτό έχασε άλλα 30 εκατ. ευρώ. που θα μπορούσε να πάρει επιδότηση με την προϋπόθεση να τα κατεδαφίσει. Φτάσαμε να έχουμε 156.000 τόνους ποσόστωση που δεν μπορεί να την καλύψει, γιατί μειώθηκε η τιμή ζάχαρης, δεν μπορούσε να πληρώσει τους παραγωγούς σε τιμές τέτοιες που να συμφέρει η καλλιέργεια. Ανέβηκαν οι τιμές για το καλαμπόκι και το σιτάρι. Φύγανε οι αγρότες από τα τεύτλα. Έγιναν λάθη όσον αφορά στην καλλιέργεια. Δηλαδή ενώ τους επέτρεπε ο κανονισμός να δίνουν ένα ποσό ενίσχυσης στους αγρότες για τα πρώτα τρία χρόνια που ήταν ένα μεταβατικό στάδιο, αυτοί τα έδωσαν μόνο στον τρίτο χρόνο. Αλλά πέρασαν τα δύο χρόνια χωρίς να πάρουν. Και αν φύγει ο αγρότης από μια καλλιέργεια δύσκολα ξαναγυρνάει. Μειώθηκαν πάρα πολύ τα στρέμματα, δεν μπορούσαν να καλύψουν ούτε τις 156.000 τόνους ποσόστωση.
Έχουν πέσει πάρα πολύ οι τιμές ενώ είναι αυξημένα τα κοστολόγια για τους αγρότες. Αλλά δεν μπορεί να τις πληρώσει η Βιομηχανία. Έχει χαθεί το παιχνίδι. Τα κοστολόγια που βγάζουν τα εργοστάσια της Ορεστιάδας και των Σερρών είναι έξω από κάθε ανταγωνισμό.
Συν το ότι έβγαζαν ζημιές. Έπαιρναν τα λεφτά της επιδότησης και τις κάλυπταν. Αντί να γίνουν επενδύσεις. Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν τελείωσαν τα 87 εκατ. ευρώ».
