15 Νοεμβρίου 1998 – 15 Νοεμβρίου 2010
Φιλοσοφική Ομάδα «Πλωτίνος»,
Αθανάσιος Τσακνάκης,
Καθηγητής Ξένων Γλωσσών,
Τακτικό Μέλος τής Ελληνικής Ακαδημίας τής Χώρας των Βάσκων.
Δώδεκα έτη συμπληρώνονται εφέτος από τον θάνατο τού μεγάλου ελληνοκεντρικού στοχαστή και επαναστατικού συγγραφέα, Φεδερίκο Κάρλος Κρούτβιγκ Σαγρέδο. Σε μία δυσοίωνη για την Πατρίδα μας εποχή, κατά την οποία ένα πλήθος αχάριστων ευεργετηθέντων και εμπαθών ψευδοσωτήρων επιχειρούν να καταρρακώσουν το ηθικό τού Ελληνικού Λαού, η διδασκαλία, η προσφορά και το έργο των σύγχρονων Φιλελλήνων δεν δύναται να παραμένει στην αφάνεια, κυρίως επειδή εκφράζει την ακατάβλητη πίστη τους στις αθάνατες πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις τού Γίγαντα Ελληνισμού, προς τον οποίο στρέφουν συνεχώς τον νου τους όσοι άνθρωποι εξακολουθούν να εμπνέονται από τα ιδανικά τής Ελευθερίας, τής Δημοκρατίας και τής Επιστήμης. Τιμώντας την ιερή μνήμη τού Φεδερίκο Κάρλος Κρούτβιγκ Σαγρέδο, απαντούμε με τα δικά του λόγια στους ποικίλους υβριστές τού Λαού μας:
«Εμείς, οι Ευρωπαίοι, πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό, πρώτα γιατί γεννηθήκαμε μέσα στον Ελληνικό Πολιτισμό και έπειτα γιατί ανήκουμε σε κάποια εθνική ομάδα, όποια και αν είναι αυτή». «Έχουμε την υποχρέωση να εξετάσουμε την κατάστασή μας και ν’ αναγνωρίσουμε ότι αποτελούμε αναπόσπαστο τμήμα τού Ελληνικού Πολιτισμικού Κύκλου και γι’ αυτό ακριβώς, σ’ αυτές τις συνθήκες, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να μελετήσουμε πολύ και καλώς την Ελληνική Γλώσσα».
«Μία ανώτερη ευφυΐα χρειάζεται να έχει στην διάθεσή της μία πολυφασική γλώσσα, με ιδιαίτερες δομές, που να παρέχουν ένα ευρύ και πλούσιο πεδίο σκέψης, που να δημιουργούν διανοητικούς ορίζοντες, όπως ακριβώς η περίπτωση τής Κλασικής Ελληνικής, που είναι η τελειότερη γλώσσα απ’ όσες μέχρι σήμερα δημιούργησε η Ανθρωπότητα». Ο Φεδερίκο Κάρλος Κρούτβιγκ Σαγρέδο γεννήθηκε στην Χώρα των Βάσκων, στις 15 Μαΐου 1921. Σπούδασε στην Γαλλική και στην Γερμανική Σχολή, και ως έφηβος μιλούσε ήδη την βασκική, την ισπανική, την γαλλική και την γερμανική γλώσσα, έχοντας επανειλημμένα διακριθεί ως ένας από τους επιμελέστερους μαθητές των δύο ξενόγλωσσων Σχολών. Στις 29 Οκτωβρίου 1942 ο Φεδερίκο ονομάστηκε Τακτικό Μέλος τής «Βασιλικής Ακαδημίας τής Βασκικής Γλώσσας», έχοντας στο ενεργητικό του ένα αξιόλογο μεταφραστικό έργο από την γερμανική στην βασκική γλώσσα, καθώς και πολλές ενδιαφέρουσες γλωσσολογικές μελέτες. Η παρουσία του στις συνεδριάσεις τής Βασιλικής Ακαδημίας ήταν επιβλητική και οι εμπεριστατωμένες εισηγήσεις του, σχετικές με την ιστορία, τον πλούτο, την χρήση και την ανάγκη εκμάθησης και αναβάθμισης τής βασκικής γλώσσας, έγιναν αφορμή για σημαντικές έρευνες και ιστορικές αποφάσεις στον χώρο των βασκικών γραμμάτων. Αξεπέραστα για την επιστημονική πληρότητα και τις πρωτοποριακές τοποθετήσεις τους παραμένουν τα άρθρα του στα βασκόφωνα περιοδικά, όπου ασχολήθηκε με την αναδιοργάνωση τής λειτουργίας τής Ακαδημίας, με την λεπτομερή έκθεση των κανόνων τής βασκικής ορθογραφίας και με την καθιέρωση μίας «κοινής βασκικής γλώσσας» στην θέση των κατά τόπους ομιλημένων διαλέκτων. Στα 1951, ο Φεδερίκο προκάλεσε θετικότατες εντυπώσεις στον χώρο των Καλών Τεχνών τής Πατρίδας του, με την εισήγησή του, «Ο Συμβολισμός στην Πλαστική», προς τον «Σύνδεσμο Καλλιτεχνών τής Βισκάιας». Έναν χρόνο αργότερα, ο Βάσκος ιερέας Βιλλιασάντε Κορταμπιτάρτε παρουσίασε στην ολομέλεια τής Βασιλικής Ακαδημίας την «εισήγηση εισδοχής» του, με θέμα «Η λόγια βασκική γλώσσα ως δημιούργημα τής κλασσικής λαβορτανής». Ο ίδιος ο Φεδερίκο ανέγνωσε, στην συνέχεια, τον πολύκροτο «λόγο αποδοχής τού υποψηφίου μέλους» από την Ακαδημία, κατά την τελετή που πραγματοποιήθηκε στην Βισκάια. Στην πανηγυρική εκείνη συνεδρίαση σχολιάστηκαν οι από χρόνια παραμελημένες υποχρεώσεις τής Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην εθνική γλώσσα των Βάσκων και ακούστηκαν αυστηρότατες κριτικές γιά έναν «πνευματικό» θεσμό που τότε ήταν απαραβίαστος. Αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων υπήρξε η αναγκαστική εξορία τού Φεδερίκο, προκειμένου να αποφύγει την φυλάκιση, ή οτιδήποτε χειρότερο θα ακολουθούσε, με την οποία θα τον τιμωρούσε η στρατοκρατία τού Φρανθίσκο Φράνκο, που διατηρούσε λίαν αγαστές σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία.
Κατά την πολυετή και επώδυνη Οδύσσειά του, είχε την ευκαιρία να εντρυφήσει με πάθος στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και να συμπεράνει έκθαμβος ότι «όντως, η Ελληνική Παιδεία, η οποία δύναται να διαμορφώσει ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, αποτελεί την αστείρευτη πηγή ολόκληρου τού Ευρωπαϊκού Πολιτισμού». Η επιστροφή του στην Πατρίδα, μετά τον θάνατο τού Φρανθίσκο Φράνκο, συνοδεύτηκε από την ίδρυση τής «Ελληνικής Ακαδημίας τής Χώρας των Βάσκων», με σκοπό την διάδοση τού Ελληνικού Πνεύματος στον κατατρεγμένο βασκικό λαό.
Η πολυτάραχη ζωή τού Φεδερίκο έφτασε αιφνιδίως στο τέλος της το πρωί τής 15ης Νοεμβρίου 1998. Η τελευταία επιθυμία του ήταν να αποτεφρωθεί και ένα μέρος από τις στάχτες του να παραμείνει στην Πατρίδα του, ενώ το άλλο να σκορπιστεί στην ελληνική θάλασσα. Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1999, σε μία σεμνή τελετή ανοιχτά των Χανίων τής Κρήτης. Οι βασκικές εφημερίδες αναφέρθηκαν με δέος στον θάνατο τού μεγάλου στοχαστή, αποχαιρετώντας εκείνον τού οποίου «η καρδιά χτυπούσε δυνατά γιά την Βασκωνία και την Ελλάδα».
