Ομιλία του Αθ. Τσακνάκη στην εκδήλωση του Ομίλου Κοινωνικού Προβληματισμού
«Τιμή στα ΟΧΙ των Ελλήνων» ήταν το θέμα της εκδήλωσης που διοργάνωσαν ο
Όμιλος Κοινωνικού Προβληματισμού και ο Σύλλογος Πελοποννησίων Ν. Ξάνθης «Ο Γέρος του Μοριά» την Κυριακή 24 Οκτωβρίου.
Ομιλητές της εκδήλωσης ήταν ο κ. Ιωάννης Ξυδόπουλος επ. καθηγητής του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και ο κ. Αθανάσιος Τσακνάκης καθηγητής ξένων γλωσσών συγγραφέας. Συντονιστής των ομιλιών ήταν ο υποστράτηγος ε.α. κ. Τριανταφυλλόπουλος. Στο φουαγιέ της αίθουσας του επιμελητηρίου φιλοξενήθηκαν πρωτοσέλιδα της εποχής του έπους του1940.
«ΟΧΙ: Μία πάντοτε επίκαιρη απάντηση»
Ο κ. Αθανάσιος Τσακνάκης τόνισε στην ομιλία του:
«Τα «ΟΧΙ» των Ελλήνων δεν υπερασπίζονται κομματικά αξιώματα ούτε υπουργικούς θώκους, δεν ανταλλάσσονται με μια θλιβερή θεσούλα στο δημόσιο ούτε με έναν βολικό μισθουλάκο των 500 ευρώ, δεν επιδιώκουν ένα τραπεζικό δάνειο με ευνοϊκούς όρους ούτε μία προσιτή και συμφέρουσα τηλεφωνική σύνδεση, δεν αποβλέπουν σε «μικρορουσφετάκια» και «μικροκομπινούλες» και ούτε καν προσδοκούν μία έκτακτη μοριοδότηση γιά κάποια εξέταση τού ΑΣΕΠ. Τέτοια ευτέλεια, τέτοια χυδαιότητα και τέτοια αναξιοπρέπεια δεν χωρά στα «ΟΧΙ» των Ελλήνων.
…Στραφείτε προς τον εαυτό σας και σκεφτείτε. Είμαστε άραγε περισσότερο φτωχοί και περισσότερο πεινασμένοι από τους Έλληνες τού 40; Υποφέρουμε άραγε από μεγαλύτερες στερήσεις και μεγαλύτερα βάσανα; Διαθέτουν οι γυναίκες μας λιγότερα μέσα από τις Ελληνίδες τής Πίνδου; Στερούνται οι νέες και οι νέοι μας περισσότερα αγαθά από τις νέες και τους νέους εκείνης τής εποχής; Ίσως «ΝΑΙ», ίσως «ΟΧΙ». Σε άλλους η τύχη χαμογελά. Άλλους απλά τους καλεί να την αρπάξουν.
…Και δεν μου αξίζει να ονομάζομαι Έλληνας, εάν έστω και ένας αδελφός μου δειλιάζει ή φοβάται ή λησμονεί να δηλώσει με θάρρος ότι Έλληνας είναι και αυτός!
Είτε πλουσιότεροι, λοιπόν, είτε φτωχότεροι από τους Έλληνες τού 1940, είτε λιγότερο είτε περισσότερο βασανισμένοι και στερημένοι, είτε χορτάτοι είτε πεινασμένοι, είτε βολεμένοι είτε αγωνιστές, σκοπεύουμε άραγε να καταντήσουμε άβουλα και κακόμοιρα ανθρωπάρια, που πάντα πρόθυμα σκύβουν τον αυχένα τους και απαντούν με κάποιο «ΝΑΙ»; Θα δεχτούμε, τελικά, ότι ο υποτιμητικός διεθνής όρος «yes- men», αντάξιος των δούλων και των εξωνημένων, θα αποτελεί στο εξής την εθνική μας ταυτότητα; Θα υποστείλουμε την γαλανόλευκη για να υψώσουμε στην θέση της ένα μεγάλο «ΝΑΙ»;
…Φωνάζουμε «ΟΧΙ» στους μισθοφόρους ξένων δυνάμεων, όταν με περισσό θράσος και ξεχωριστή αναίδεια φροντίζουν να υποδουλώσουν την συνείδηση των μουσουλμάνων αδελφών μας; Και αν το φωνάζουμε, πόσο ρωμαλέο είναι;
Κραυγάζουμε «ΟΧΙ» σε όσους, με ψυχρά χέρια και άδεια καρδιά, υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας, δένοντας με τις αγκάθινες αλυσίδες των δανείων, των ταμείων, των τόκων, των επιτοκίων και των μνημονίων τα Ελληνόπουλα που εμείς ανατρέφουμε με στερήσεις και θυσίες; Και αν το κραυγάζουμε, πόσο γενναία το υπερασπιζόμαστε;
…Ξανθιώτισσες και Ξανθιώτες, τι απέγιναν τα «ΟΧΙ» σας;
Ακούγεται το «ΟΧΙ» μας όταν καταστρέφεται ο Έλληνας αγρότης; Ακούγεται το «ΟΧΙ» μας όταν στενάζει ο Έλληνας εργάτης; Όταν συνθλίβεται ο Έλληνας φοιτητής; Όταν καταρρακώνεται ο Έλληνας υπάλληλος; Όταν υποφέρει ο Έλληνας επαγγελματίας; Όταν εξαθλιώνεται ο Έλληνας αξιωματικός; Όταν πεινά ο Έλληνας επιστήμονας; Όταν αυτοκτονεί ο Έλληνας καλλιτέχνης; Ή, μήπως, είναι ντροπή να νοιάζομαι για τον συμπατριώτη μου, να υποστηρίζω τον ομοεθνή μου, να υπερασπίζομαι τον αδελφό μου; Ε, λοιπόν, «ΟΧΙ»!
