Το Σάββατο οι Ξανθιώτες αποχαιρετίσαμε ένα άξιο μέλος της κοινωνίας μας.
Την Ειρήνη Δαλάτση.
Ξεχωριστός Άνθρωπος.
Δεν την ήξερα αρκετά, αλλά αυτό το λίγο για μένα ήταν πολύ.
Θα θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση, αρχή του χρόνου στην εκδήλωση για την κοπή της πίτας των Πολιτών για την Αλλαγή.
Αν και έδινε την δική της μάχη πάντα σκεφτόταν την μάχη των άλλων καρκινοπαθών.
Η Ειρήνη όπως όλοι οι καρκινοπαθείς δεν είναι ποτέ ηττημένοι.
Μισώ αυτές τις κλισέ εκφράσεις: «Έχασε την μάχη με την επάρατο».
Όσοι ζήσαμε καρκινοπαθείς ξέρουμε πολύ καλά ότι ο καρκίνος τρέμει μπροστά στη δύναμη τους.
Αν και καταστρέφει κάθε κύτταρο, δεν μπορεί να καταστρέψει την ψυχούλα τους.
Γίνεται χρυσάφι καθημερινά μέχρι το τέλος να πετάξει ελεύθερη ψηλά στους ουρανούς.
Ειρήνη παραΜΕΝΟΥΜΕ ΖΩΗροί.
Σε ευχαριστούμε που μας έδωσες φως.
Οφείλουμε να συνεχίσουμε το έργο σου.
Να έχεις καλό παράδεισο!
Εύχομαι από το βάθος της ψυχής μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και σε όσους αγαπούν την Ειρήνη.
Και όπως ανέφεραν οι Πολίτες για την Αλλαγή που την ήξεραν καλά, καθώς ήταν μέλος τους, δεν θα ήθελε δάκρυα.
Εκεί πάνω στην Αλήθεια θα χαμογελάει και θα μας λέει:
«Συνεχίστε να αγωνίζεστε…»
