Τι να πω ρε παιδιά; Σας βλέπω και απορώ. Ποτέ από όσο έχω διαβάσει ο Έλληνας δεν υπήρξε τόσο ανήσυχος με όσα συμβαίνουν γύρω του, αλλά και τόσο ανησυχητικά ήσυχος, (έως περίεργα ήρεμος), ως προς τις αντιδράσεις του. Ρουθούνι δεν άνοιξε ακόμα, ενώ και με νόμο (!) μας αφαίρεσαν δουλειά δεκαετιών από την τσέπη μας, αλλά και την αξιοπρέπεια και το κουράγιο από την ψυχή μας. Και όλοι έχουν δεχθεί μοιρολατρικά ότι θα πρέπει να εργάζονται μέχρι να πεθάνουν για να πάρουν σύνταξη, επειδή οι δανειστές μας έτσι αποφάσισαν. (Καλύτερα άφραγκοι, παρά ξεφτιλισμένοι…).
