Μου είπαν μια ιστορία προχθές για έναν συμπολίτη μας Ξανθιώτη που πολλά χρόνια πριν το 1965 όταν ο πατέρας του είχε κάποιο πρόβλημα υγείας φώναξε την μάνα του και της είπε. «Άκου Καλλιόπη, αν πάθω τίποτα, να κρατήσεις το βιβλιάριο αυτό σαν τα μάτια σου να το προσέχεις όσο μπορείς. Με αυτό θα τα βγάλετε πέρα…». Ήταν από τους πρώτους που είχε ασφάλεια ΙΚΑ και της έδωσε το βιβλιάριο στα χέρια. Η γυναίκα σάστισε προς στιγμήν, αλλά μπόρεσε να καταλάβει μερικούς μήνες μετά τον θάνατο του συζύγου της, όταν ήρθε ο ταχυδρόμος στο σπίτι. Και να η σύνταξη και να τα καθυστερούμενα, η οικογένεια στηρίχτηκε στα πόδια της μέχρι που μεγάλωσαν τα παιδιά. Χάρη στο ΙΚΑ. Η κοινωνική ασφάλιση λειτούργησε. Τότε, σε κείνους τους δύσκολους καιρούς. Σήμερα, μετά από 45 χρόνια… πρόοδο, τα αυτονόητα εξέλιπαν. (Πως το έλεγε ο άλλος; Για τον σοσιαλισμός σύντροφοι….).
