Η περίοδος που διανύουμε μοιάζει με την αδυναμία λίγο πριν την λιποθυμία.
Όλοι περιμένουν την καλοκαιρινή άδεια για να ανασυγκροτηθούν.
Να φορτίσουν μπαταρίες και να αναλογιστούν τον δύσκολο χειμώνα.
Θα μοιάζει με το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα.
Ή τον δρόμο με τις λεύκες!
Ένα θρίλερ μας περιμένει απλά τώρα το βλέπουμε μακρινό.
Νομίζουμε ότι θα το ζήσουν κάποιοι άλλοι.
Πάντως όχι, σίγουρα εμείς.
Η ΦαΠΑ δόθηκε και συγκεκριμένα εκτινάχθηκε στο 23%.
Τα πάντα ακρίβυναν αλλά οι μισθοί και οι συντάξεις κόπηκαν.
Τελικά αυτή η κυρία ανάπτυξη δεν μας καταδέχεται.
Προτιμούμε τις «κυρίες» που σέρνονται για φράγκα και χλιδές.
Είναι οι «κυρίες» λαμογιά, μίζα, ένοχη ανοχή, θανατηφόρα σιωπή.
Μα και οι «κύριοι» που διψάνε για τον έρωτα τους είναι «παλίκαροι».
Κλέφτες και λωποδύτες που ρουφάνε αίμα, ιδρώτα και πόνο αθώων.
Ανθρωπάκια που νομίζουν ότι είναι κάποιοι, έχοντας φράγκα και δόξα.
Υστεροφημία σίγουρα δεν θα έχουν, αλλά τώρα δεν τους νοιάζει.
Είναι πολύ ψηλά και δεν μπορούν να δούνε τι γίνεται κάτω.
Από τον Σεπτέμβριο θέλω να δω να αλλάζει αυτός ο ευλογημένος τόπος.
Να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων όλους αυτούς που μας καταδυναστεύουν.
Ο καιρός φτάνει…
