Τι θα γίνει από τον Σεπτέμβριο;
Γράφει ο Σωτήρης Ξενάκης
Περπατούσα σ έναν όχι ιδιαίτερα κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Ένας οδηγός ταξί σταμάτησε για να αποβιβάσει τους πελάτες του σε σημείο που υποχρέωσε όσους βρίσκονταν πίσω του να περιμένουν για περίπου ένα λεπτό. Στο λεπτό αυτό, ίσως και λιγότερο, μου φάνηκε απίστευτο τι ακριβώς εξελίχθηκε μπροστά μου. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων που ακολουθούσαν άρχισαν τα… «γαλλικά». Ο ένας από αυτούς μετά από λίγα δευτερόλεπτα άνοιξε την πόρτα και κινήθηκε προς την πλευρά του ταξί. Λίγο πριν ξεκινήσει η σύρραξη, ευτυχώς οι επιβάτες-που σημειωτέον ήταν ξένοι τουρίστες- κατέβηκαν. Το ταξί γρήγορα γρήγορα έφυγε και το επεισόδιο έλαβε τέλος.
Το περιστατικό είναι ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στους περισσότερους δημόσιους χώρους που βρίσκομαι. Στα φανάρια, όπου μόλις ανάψει «πράσινο» ξεκινά το κορνάρισμα σε κλάσματα δευτερολέπτου… Στις ουρές των υπηρεσιών (εφορίες, ΔΕΗ, νοσοκομεία) , συναλλασσόμενοι και προσωπικό μοιάζει να βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Όλοι έτοιμοι για καυγά!
Τα νεύρα του κόσμου είναι εμφανώς τεντωμένα. Η αγωνία για τον απλήρωτο λογαριασμό, για τη δόση του στεγαστικού, για την πιθανή απόλυση που τώρα γίνεται πολύ ευκολότερη έχει κάνει και τους πλέον ψύχραιμους ανθρώπους εμφανώς πιο ευέξαπτους. Η απομάκρυνση της προοπτικής για σύνταξη πολλά χρόνια μετά από εκείνα που οι περισσότεροι είχαν υπολογίσει, προκαλεί εκνευρισμό, θυμό και οργή… Οι μητέρες με ανήλικα παιδιά , που ειδικά στον ιδιωτικό τομέα αντιμετωπίζονται ως μητέρες β κατηγορίας, τώρα πληροφορούνται ότι θα εργαστούν δεκαπέντε χρόνια περισσότερο απ όσο υπολόγιζαν. Να μην θυμώσουν; Να μην εξοργιστούν; Και το κυριότερο νομίζω: η αγωνία πια- ανδρών και γυναικών-μετατοπίζεται όχι στο πότε θα βγουν στη σύνταξη αλλά αν θα έχουν δουλειά ως τότε…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού λίγο πολύ είναι γνωστά; Γιατί σκέπτομαι ότι αν τα πνεύματα είναι τόσο οξυμένα τώρα που ο κόσμος είναι πιο χαλαρός ενόψει των όποιων διακοπών κάνει, αναρωτιέμαι τι θα γίνει από τον Σεπτέμβριο. Τότε που οι λογαριασμοί θα αρχίσουν να «φουσκώνουν», τα σχολεία θα ανοίγουν και μαζί τους τα φροντιστήρια, τα καλοριφέρ θα πρέπει να ανάψουν και να κάψουν πετρέλαιο με ΦΠΑ 23% κ.ο.κ.. Και τότε οι επόμενες διακοπές θα αργούν πολύ…
Τι μπορεί να γίνει, θα πει κάποιος. Πώς, όλος αυτός ο κόσμος που αγωνιά και εξοργίζεται δεν θα οδηγηθεί στα άκρα ή στα…lexotanil; Με δύο τρόπους νομίζω… Πρώτον, τιμωρία όσων προκάλεσαν τη σημερινή κατάσταση… Αυστηρή τιμωρία, με δικαιοσύνη και χωρίς κομματικούς υπολογισμούς. Δεύτερο αλλά ίσως πολύ πιο σημαντικό , έναν εμφανή χρονικά στόχο για το μέλλον… Να ξέρει δηλαδή ο πολίτης ποιο χρονικό ορίζοντα έχουν αυτά τα σκληρά και άδικα- όπως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός τα αποκάλεσε- μέτρα. Όχι, βλέποντας και κάνοντας όπως δείχνει να πηγαίνει το πράγμα ως τώρα. Θέλει να ακούσει ο Έλληνας από την υπεύθυνη ηγεσία τι και πότε πρέπει να συμβεί ώστε σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κάθε μέτρο που είναι πραγματικά άδικο να σταματήσει να υφίσταται.
Με λίγα λόγια, ότι η μέγγενη στην οποία μπαίνει ο Έλληνας και μάλιστα κατά τεκμήριο ο πλέον αδύναμος, δεν θα είναι για πάντα…Εκτός βέβαια κι αν είναι…Να μας το πουν αυτό όμως να το ξέρουμε…
