23 Ιουνίου 1996- 2010
Γράφει ο Νικόλαος Φωτιάδης
Δυστυχώς πέρασαν δέκα τέσσερα (14) χρόνια από τότε που έφυγε από τον μάταιο κόσμο ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου (σύζυγος της ψυχολόγου Χριστίνας Ρασιά της Μάργκαρετ και τέλος της πληθωρικής Δήμητρας Λιάνη) γιος του γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου και πατέρας του Πρωθυπουργού της Ελλάδας και Προέδρου της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Γιωργάκη Παπανδρέου.
Έφυγε ο Ανδρέας και εξανεμίστηκαν τα περιβόητα συνθήματα της Αλλαγής: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», «ο Λαός στην εξουσία», «Περήφανα Γηρατειά», «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» και άλλα… πράσινα άλογα.
Έφυγαν και οι παλιοί σκληροπυρηνικοί του ΠΑΣΟΚ Κουτσόγιωργας Βαγγέλης Γιαννόπουλος, Άκης Τσοχατζόπουλος, Χαραλαμπόπουλος, Μαρούδας, Σκουλαρίκης και μετά τα πεντέμισυ χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον ανίκανο και κουρασμένο Κωστάκη Καραμανλή ( ο οποίος εξαπάτησε τον Ελληνικό Λαό υποσχόμενος Επανίδρυση του Κράτους και δεν έβαλε πενιά αλλά άφησε τους βαρώνους, τους κουμπάρους και τους κάθε λογής Ζαχόπουλους να αλωνίζουν) ήλθε στα πράγματα ο Γιωργάκης Παπανδρέου διακήρυξε ότι: «Λεφτά υπάρχουν» ή «βουλιάζουμε ή αλλάζουμε», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» κάθισε στον σβέρκο μας και μας οδήγησε στο Γκουαντανάμο (στο Διαρκές Νομισματικό Ταμείο)!!!
Τώρα τα βλέπει από ψηλά ο αείμνηστος Ανδρέας όλα αυτά που διαδραματίζονται σ αυτόν τον βασανισμένο τόπο και θλίβεται: Αν ζούσε θα υπέγραφε συμφωνίες με τον Καντάφι, θα άνοιγε αγορές με τον Ορτέγκα στην Λατινική Αμερική, θα ζητούσε την βοήθεια του Φιντέλ Κάστρο από την Κούβα, θα συνευρίσκετο με την γοητευτική Μέρκελ κα δεν θα έριχνε φαλιμέντο η Ελλάδα.
Η Ελλάδα στους Έλληνες θα φώναζε από τα μπαλκόνια του Συντάγματος και θα «βύθιζε το χώρα» τώρα δυστυχώς βυθίζεται η χώρα…
