Κανείς δεν ήξερε για τα σκάνδαλα;
Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντάρας
Η φράση «πετάω τη λάσπη στον ανεμιστήρα» είναι αρκετά σύγχρονη, τουλάχιστον από την εποχή που υπάρχουν ανεμιστήρες. Διότι από λάσπη…
Αποδίδεται σε Έλληνα πολιτικό της μεταπολιτευτικής περιόδου και υπονοεί μια ενέργεια σκόπιμης υπονόμευσης και ενοχοποίησης πολλών με στόχο να κρυφτούν οι λίγοι αλλά πραγματικοί ένοχοι.
Το αντίδοτο είναι η φράση «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Είναι κοντά στην αλήθεια και αποδεικνύεται αποτελεσματική. Διότι πράγματι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεδομένης όμως της λάσπης που σου έρχεται ανεξέλεγκτα κατάμουτρα από παντού , κάποια στιγμή, όλοι μοιάζουμε ίδιοι.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και καλός φίλος και συνάδελφος Πάνος Παναγιωτόπουλος την έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον τη «λάσπη» και τον «ανεμιστήρα» τον τελευταίο καιρό και τις περισσότερες φορές μάλλον εύστοχα.
Συμφωνώ- και νομίζω ότι συμφωνούν μαζί μου οι περισσότεροι απλοί πολίτες – ότι το να απευθύνεις τις ίδιες κατηγορίες εναντίον πολλών είναι εύκολη υπόθεση και οδηγεί σε απενοχοποίηση, χωρίς ωστόσο να αίρει το επιχείρημα ότι οι ένοχοι κρύβονται τόσο καλά ώστε θα πρέπει να δαχτυλοδείξεις πολλούς περισσότερους μέχρι να καταλήξεις σ αυτούς που πρέπει.
Συμφωνώ επίσης στο επιχείρημα Παναγιωτόπουλου ότι δεν είναι δυνατόν να σύρονται σε εξεταστικές επιτροπές και να παραδίδονται στην κοινή χλεύη πρώην πρωθυπουργοί με αποχρώσες ενδείξεις.
Και μέχρις εδώ η συμφωνία μου και η ψυχαναλυτική προσέγγιση της υπόθεσης των εξεταστικών επιτροπών για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και της Siemens.
Διότι και στις δυο περιπτώσεις, δυο πρώην πρωθυπουργοί μπορεί να μην αναμίχθηκαν άμεσα σε σκάνδαλα, δωροληψίες, ανταλλαγές, αποχαρακτηρισμούς ή πάρε-δώσε με καλόγερους ή Γερμανούς τεχνοκράτες- θέλω ειλικρινά να είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα- ωστόσο οι αποδείξεις, οι αποχρώσες ενδείξεις, τα μέχρι στιγμής στοιχεία, οι ομολογίες, οι παραδοχές, οι καταθέσεις παρουσιάζουν την βεβαιότητα ότι τη «ζημιά» την έκαναν άνθρωποι του εκάστοτε «πρωθυπουργικού περιβάλλοντος».
Και στην περίπτωση του Βατοπεδίου και στην περίπτωση της Siemens ήταν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, υψηλά ιστάμενα κομματικά στελέχη και συνεργάτες των πρώην πρωθυπουργών που εμφανίζονται είτε ως «αυτουργοί» των παράνομων πράξεων και διαδικασιών, είτε ως «δίαυλοι επικοινωνίας» για την τέλεση των αδικημάτων.
Αναρωτιέται ο απλός πολίτης λοιπόν: Είναι δυνατόν οι άμεσοι πολιτικοί προϊστάμενοι των «αυτουργών» και των «διαύλων» να μη γνώριζαν ούτε το ελάχιστον για όσα συνέβαιναν κάτω απ τη μύτη τους; Να μην έχουν πάρει ποτέ χαμπάρι τι γινόταν στο διπλανό γραφείο από άμεσους συνεργάτες τους ; Να μην έχει φτάσει ποτέ, τίποτα στ αυτιά τους είτε για τα Ολυμπιακά ακίνητα, είτε για το Βατοπέδι, είτε για τις οικονομικές συνεισφορές , τα λαδώματα, τις «μίζες» της Siemens; Να μη διάβασαν, να μην είδαν, να μην άκουσαν τίποτε τόσα χρόνια στον Τύπο, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις για όσα καταγγέλλονται;
«Δεν μπορεί, κάτι ήξεραν, κάτι άκουσαν, κάτι είδαν» λέει ο μέσος πολίτης που το αισθητήριό του είναι πλέον πολύ οξυμμένο.
Ε, αυτά λοιπόν που άκουσαν, που είδαν- έστω φευγαλέα-, που διάβασαν, που τους είπαν, που τους ανέφεραν, που τους «κάρφωσαν» έστω θέλουμε να μάθουμε. Διότι ή τώρα ή ποτέ. Ο Σημίτης είχε πει προ ετών την ιστορική φράση «Αυτή είναι η Ελλάδα». Ο Καραμανλής είχε βγει ανοιχτά στην Έκθεση Θεσσαλονίκης και είχε στηρίξει τους συνεργάτες του έστω κι αν αργότερα τους είχε απομακρύνει «ευγενικά».
Στο κάτω- κάτω της γραφής, έχουν ακούσει και οι δυο τους τόσα πολλά που μια κατάθεση ψυχής και αλήθειας μόνο καλό θα τους κάνει.
Και ξέρετε κάτι κύριε Παναγιωτόπουλε ; Ο ανεμιστήρας δεν διασπείρει μόνο τη λάσπη που του πετάς. Διασπείρει με την ίδια ταχύτητα και την ίδια διείσδυση και τα ροδοπέταλα και την κολώνια. Που ξέρετε ότι δεν θα γίνει κάτι τέτοιο;
