Κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους μικροί και μεγάλοι!!!
Γράφει η Ξένια Χατζάκη
Ήταν που ήταν η ανεργία στην Ελλάδα στα ύψη τώρα τα πράγματα κατηφορίζουν χωρίς σταματημό. Η πολυσυζητημένη και πολυδιαβασμένη πλέον οικονομική κρίση ήρθε να συμπληρώσει το πάζλ στην ήδη χαοτική κατάσταση της κατά τ αλλά αγαπημένης μας χώρας. Η Ελλάδα παρουσιάζει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Συγκεκριμένα, το 1997, στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ποσοστό ανεργίας των νέων ήταν υψηλότερο απ ότι το 1990. Ιδιαίτερα, οι χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών είναι η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Γαλλία, η Φιλανδία, το Βέλγιο και η Σουηδία, με ποσοστό που φθάνει στο 40%, περίπου, στην Ισπανία.
Η περίοδος που διανύουμε αυτή την εποχή είναι ίσως η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Αναρωτιέμαι στα νέα παιδία που ετοιμάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους τι κίνητρα θα τους δίνουμε για να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Έχουμε φτάσει στο σημείο οι ίδιοι οι γονείς να κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους, πως θα παραδειγματίσουμε τους νέους όταν η ίδια η κοινωνία τους τρέπει σε άλλες κατευθύνσεις.
«Dum spiro spero» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, ελπίζω πως τα πράγματα θα βελτιωθούν, ελπίζω πως η παιδεία θα γίνει καλύτερη, ελπίζω πως η οικονομία θα ορθοποδήσει, ελπίζω πως θα ξυπνάω το πρωί και δεν θα έχω ένα σωρό άγχη που με αναγκάζει η κοινωνία να έχω. Όλα αυτά που οι περισσότεροι πολίτες σκέπτονται είναι μια πραγματικότητα που δυστυχώς μας επέβαλαν.
Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι οι νέοι στο τέλος της εκπαίδευσης τους διαθέτουν ανεπαρκή προσόντα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, ενώ από την άλλη η αγορά εργασίας δεν καταφέρνει να τους παρέχει την εργασιακή εμπειρία που είναι σημαντική για την μελλοντική τους σταδιοδρομία.
Ακόμη πιο σοβαρό θα γίνει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων, καθώς πολλές επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν εργαζόμενους με πλήρη και σταθερή απασχόληση, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των προσλήψεων στην Δημόσια Διοίκηση, δυσχεραίνοντας την πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, τη στιγμή που χιλιάδες απόφοιτοι Γυμνασίων, Λυκείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ αναζητούν για πρώτη φορά απασχόληση.
Κλείνοντας πιστεύω πως η μόνη οδός για να βγούμε αλώβητη από όλο αυτό είναι να γίνουμε όσο περισσότερο αισιόδοξοι μπορούμε και να χαιρόμαστε για αυτά που έχουμε χωρίς να χάνουμε την ελπίδα ότι ίσως αποκτήσουμε και αυτά που ονειρευόμαστε!
