Για την μεταφοράς της έδρας του Δήμου Αβδήρων
Γράφει ο Ανέστης Ακριτίδης, Φιλόλογος
Η Ελλάδα δεν είναι άλλο, πάρεξ πολιτισμός και ιστορία. Είναι οι δυο κίονες που κρατούν ολόρθη μια ολάκερη χώρα. Αν πέσουν αυτοί, βυθίζεται ο ελληνισμός σε ένα νέο σκοταδιστικό μεσαίωνα και πια δεν είμαστε τίποτα!
Κι εμείς, εδώ στα Άβδηρα, ακουμπούμε πάνω σε κολόνες αέναες και οικουμενικές: το Δημόκριτο και τον Πρωταγόρα. Και φυσικά, κάνουν κύκλο τριγύρω τους οι σοφοί μας ταγοί, τα μνημεία της Ιστορίας, η διηνεκής πορεία των Αβδήρων στην κουλτούρα της ανθρωπότητας!
Και μονάχα ετούτη η δοξασμένη συμβολή των Γραμμάτων και των Τεχνών, που καταγράφηκε στο χρυσό αλφαβητάρι της παγκόσμιας κοινότητας, θα αρκούσε για να κλίνουν το γόνυ οι κυβερνήτες της χώρας και να προσκυνήσουν το χώμα, όπου περπάτησαν ο Δημόκριτος και ο Πρωταγόρας. Έτσι πράττουν οι προηγμένοι λαοί και οι εξουσίες τους, τιμώντας τους τόπους που γέννησαν τους τρανούς δημιουργούς και δίνοντάς τους την πλέον αξιακή προτεραιότητα! Οι τιτάνες και οι γίγαντες που αρχιτεκτόνησαν τον πολιτισμό του πλανήτη δεν προσπερνιούνται, δεν τους εγκαταλείπουν στης άρνης τους ξερότοπους και της λήθης τη λάσπη. Όσοι ποτέ τόλμησαν κάτι τόσο ανίερο, η αφέντρα η Ιστορία τους έθαψε στο κοιμητήρι της λησμονιάς.
Τα Άβδηρα έχουν παρελθόν, έχουν παρόν και έχουν μέλλον. Για το τελευταίο όμως θα φροντίσει ο ίδιος ο λαός των Αβδήρων και οι άρχοντές του, που ενωμένοι, χέρι χέρι, διέγραψαν τις διαφορές τους και γίνονται τείχος που θα προστατέψει τον τόπο από την αυθαιρεσία της εξουσίας! Γιατί αυτό μας διδάσκουν οι κυβερνήτες, που ασεβούν σήμερα στη μνήμη της Μελίνας, αυτής της γιγάντισσας, που αφιέρωσε τη ζωή της στον πολιτισμό και μας άφησε παρακαταθήκη πως χωρίς αυτόν δεν είμαστε τίποτα… Πώς λοιπόν ο δήμος Αβδήρων, που τον έχει σφραγίσει μια ιστορία αιώνων, που έχει το στίγμα μιας λαμπρής και ανθρωποκεντρικής κουλτούρας, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, για λόγους που είναι πιο σκοτεινοί κι από μια άναστρη νύχτα;
Εμείς λοιπόν, οι απόγονοι του Δημόκριτου, του Πρωταγόρα, του Λεύκιππου και μιας σειράς κορυφαίων πνευματικών δημιουργών, υψώνουμε φωνή αγωνίας, κοιτάμε κατάματα τον πρωθυπουργό της χώρας και του λέμε:
Κύριε πρόεδρε,
πριν πάρετε την απόφαση να παρακάμψετε τις μορφές τόσο τρανών προγόνων, ένα κριτήριο που αρκεί για να αποτελέσει το έρεισμα παραμονής της έδρας στα Άβδηρα, στοχαστείτε πως επιτέλους η αξιοκρατία έχει βάση της στους πολιτισμένους λαούς την ιστορία ατόφια! Μην αφήσετε να σας παρασύρουν οι λαϊκίστικες λογικές που υπαγορεύουν μια τέτοια αλλαγή…
Πριν επιχειρήσετε να κάμετε μια τέτοιαν ιεροσυλία, αφουγκραστείτε τους κατοίκους του δήμου μας και πιο πολύ την ηχώ των αιώνων!!! Ζητήστε να μάθετε γιατί θυμώσαμε, γιατί μας εξαγρίωσε η απόφαση του υπουργείου σας, γιατί γεννηθήκαμε μια γροθιά παραβλέποντας την κομματική μας ταυτότητα…
Κύριε πρόεδρε,
ετούτος ο θυμός δεν ξεκίνησε από την ηγεσία του δήμου μας για να μπορείτε να του καταλογίσετε δόλο! Ξεκίνησε από το λαό και οι άρχοντές του τον ακολούθησαν… Δέσαμε όλοι τα χέρια και εκάμαμε πράξη τους στίχους του ποιητή:
«Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας…
Δε μπορεί κανείς να μας το πάρει…»
Και βέβαια, θα λέγαμε το ίδιο και για την έδρα του δήμου, αν δεν πιστεύαμε πως η ευνομία είναι πάνω από την επιθυμία μας…. Σε τούτη την άδικη απόφαση, απαντούμε με μια φωνή, πράσινοι, γαλάζιοι και κόκκινοι, ανένταχτοι ή απολίτικοι, ρίχνοντας πλέον τους πολύχρωμους μανδύες στο σκουπιδότοπο της ιστορίας…
Είπατε, κύριε πρωθυπουργέ, πως το πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας. Κι εμείς σας απαντούμε: η ελπίδα έχει τα χρώματα του πολιτισμού. Και ο πολιτισμός είναι τόσο πολύχρωμος, όσο οι ιδέες οι σοφές που μας κληροδότησαν οι πνευματικοί μπροστάρηδες των Αβδήρων. Και καθώς η χώρα του Αριστοτέλη και του Σωκράτη έχει μοναδικό της πλούτο την Ιστορία, αυτή, και μόνον αυτή πρέπει να γίνει γνώμονας αντιστροφής της απόφασής σας… Και ξέρετε ακόμη, κύριε πρόεδρε, πως εμείς δεν έχουμε τίποτα εναντίον των γειτονικών δήμων… Την επομένη της επιλογής σας, αδέρφια θα είμαστε ξανά… Αλλά σε μια πολιτεία που θα’ ναι μητριά και θα μας έχει διδάξει πως η αξιοκρατία για την τοπική αυτοδιοίκηση μπήκε στην αποθήκη των αζήτητων…
