Καλώς ήρθες άνοιξη…
Πολύ θα ήθελα να έγραφα για κάτι αισιόδοξο αλλά πάλι θα γκρινιάξω.
Για την χαμένη γενιά ή Generation X θα μιλήσω.
Αυτή των 30 άρηδων και άνω που ειλικρινά δεν ξέρω την ταυτότητα της.
Έχει παραλάβει τα έτοιμα και περπατάει στην πεπατημένη οδό.
Δεν μπορεί να ανοίξει τα φτερά της, να φέρει την ανατροπή, να υλοποιήσει ένα όραμα της.
Αυτή η γενιά στην οποία ανήκω κι εγώ δεν βλέπω να βγαίνει μπροστά.
Παραμένει στην αφάνεια και δεν ξέρω που να την αναζητήσω.
Έχει πυξίδα, αρχές, αξίες, ιδανικά, ήθη;
Το δυσάρεστο είναι και οι επόμενοι από εμάς μας ακολουθούν και όλοι μαζί βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Υπάρχουν πολλά φωτεινά μυαλά κι όμως δεν τα βλέπω.
Θέλω να προχωρήσουν και να πάρουν τα σκήπτρα.
Αλλά σε μια Ελλάδα που προοδεύουν οι φελλοί τι περιμένω;
Επειδή όμως θέλω να είμαι αισιόδοξη ελπίζω ότι θα βγούμε από το τέλμα.
«Αν το απαίσιο γύρω σου δεν σου προκαλεί απέχθεια, τότε έχεις κι εσύ γίνει μέρος του απαίσιου» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις.
