Άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Είναι βέβαιον ότι οι φίλοι και οι φίλες στο Άργος, τις Σέρρες, την Ξάνθη, την Κομοτηνή, τη Δράμα, την Καλαμπάκα, τα Γιάννενα, την Πάτρα, τα Τρίκαλα και άλλες περιοχές πολύ λίγο «πονάνε» για το αν οι άνθρωποι στην Αθήνα ταλαιπωρούνται από τις κάθε λογής «ενέργειες» που αναστατώνουν την πόλη.
Εκτός…εκτός κι αν επισκέπτονται την Αθήνα.
Και εκτός αν σκεφθούν ότι τα εκατομμύρια των κατοίκων, των νόμιμων ή παράνομων μεταναστών, των παρεπιδημούντων, των επισκεπτών, των τουριστών που βρίσκονται στην πρωτεύουσα ταλαιπωρούνται άγρια κυρίως από νοοτροπίες ανθρώπων και από έλλειψη «νιονιού» που και τα δυο είναι ενδημικά φαινόμενα σ ολόκληρη την Ελλάδα. Και αποδεικνύουν ότι όπου κι αν είσαι, «η Ελλάδα σε σκοτώνει».
Το λοιπόν: Το πρωί της Παρασκευής, οι πρώην εργαζόμενοι της «Ολυμπιακής» που «έκλειναν» την Πανεπιστημίου επί μία εβδομάδα και είχαν δημιουργήσει μιαν απαράδεκτη κυκλοφοριακή συμφόρηση στην Αθήνα, είχαν αποσυρθεί.
Οι άνθρωποι είχαν «καταλάβει» το χώρο μπροστά από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και διαμαρτύρονταν- μάλλον δικαίως- για τη συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντί τους.
Το ταλαιπωρημένο, βρώμικο, άθλιο κέντρο της Αθήνας των προηγουμένων ημερών, άρχισε να ξαναπαίρνει τη μορφή του, περιμένοντας την επόμενη «ενέργεια» που θα το επανέφερε στην ίδια κατάσταση. Μέχρι τότε, θα ανέπνεε δίνοντας στους «κατάδικους» του συστήματος μια ευκαιρία να κυκλοφορήσουν στοιχειωδώς, ασκώντας το δικαίωμά τους στη μετακίνηση και την εργασία.
Δυο- τρεις ώρες αργότερα, το κέντρο της Αθήνας ξαναφρακάρισε. Αστυνομία παντού, περιπολικά ανέβαιναν και κατέβαιναν, λεωφορεία της Αστυνομίας μετέφεραν άνδρες και ασπίδες, ασπροκόκκινες κορδέλες έκλειναν δρόμους και απαγόρευαν τη διέλευση.
Ποια τάξη εργαζομένων είχε πάρει θέση αυτή τη φορά; Όποια κι αν ήταν, οι Αθηναίοι, οι επισκέπτες και οι διερχόμενοι έχουν συνηθίσει πλέον ότι η Αθήνα ΠΑΝΤΑ «φρακάρει» όταν διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι διεκδικούν δικαιώματά τους και αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με …κατανόηση την ταλαιπωρία.
Αυτή τη φορά, τρεις ώρες μετά την- σχεδόν…στιγμιαία- περιορισμένης διάρκειας ελευθερία, ο λόγος ΔΕΝ ήταν κάποια πορεία, κατάληψη, διαμαρτυρία η διαδήλωση. Ήταν η ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας.
Και γιατί οι Αθηναίοι που είχαν μόλις αρχίσει να …ξανα- απολαμβάνουν το δικαίωμα της μετακίνησης και κυκλοφορίας έπρεπε άραγε να το ξανα- στερηθούν για όση ώρα θα ορκιζόταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον οποίο άλλωστε ΟΛΟΙ εύχονταν να μακροημερεύσει;
Διότι κάποιος εξυπνάκιας- ένας Θεός ξέρει ποιας αρμοδιότητας -είχε αποφασίσει ότι όταν ο Πρόεδρος πηγαίνει από την Ηρώδου Αττικού στη Βουλή, οι Αθηναίοι πρέπει να κατά- ταλαιπωρηθούν ΚΑΙ ΠΑΛΙ για άλλες 2- 3 ώρες.
Ουδείς εκ των «μυαλοπωλών» πέριξ του Προέδρου ή της κυβέρνησης ή της αστυνομίας σκέφτηκε ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είχαν μόλις συνέλθει από ένα επταήμερο ταλαιπωρίας, θα ξαναταλαιπωρούνταν επειδή 30- 40 καλογυαλισμένες Μερσεντές θα έπρεπε να μπουν ανενόχλητες στον περίβολο της Βουλής για να κουβαλήσουν ανενόχλητους και ατσαλάκωτους τους όποιους καλεσμένους στην ορκωμοσία.
Αν κάποιος, έστω και ΕΝΑΣ από τη «μοδάτη» κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απλώς σκεφτόταν, θα είχε καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι αν ξανάκλειναν για ένα τέτοιο λόγο την Αθήνα, το μόνο που θα εισέπρατταν- όλη η κυβέρνηση, η αστυνομία ΚΑΙ ο ταλαίπωρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας- ένα ατέλειωτο «μπινελίκι».
Όπως και έγινε άλλωστε.
