Η βραβευμένη συγγραφέας κα Λίτσα Ψαραύτη βρέθηκε στην πόλη μας καλεσμένη του βιβλιοπωλείου της Δήμητρας Πυργελή. Επισκέφθηκε τα Δημοτικά Σχολεία: 7 ο και 12 ο, ενώ μαθητές του Ειδικού Σχολείου βρέθηκαν σε μια από τις μαθητικές εκδηλώσεις! Χθες η συγγραφέας υπέγραψε βιβλία στο βιβλιοπωλείο της κ. Πυργελή και είχε συζητήσεις με παιδιά και γονείς.
Σε συνέντευξη της στην εφημερίδα μας μίλησε για το βιβλίο και για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Μεταξύ άλλων παρατήρησε το γεγονός ότι είναι κλειστές οι βιβλιοθήκες στα σχολεία γιατί δεν διορίστηκαν βιβλιοθηκονόμοι…
XanthiNews: Ποια ήταν η επαφή σας με τους μαθητές του 7 ου και του 12 ου Δημοτικών Σχολείων Ξάνθης;
Λίτσα Ψαραύτη: Και τα δύο σχολεία είχαν εξίσου αξιόλογες εκδηλώσεις. Τα παιδιά είχαν διαβάσει, οι δασκάλες τα είχαν ενημερώσει, μου είχαν κάνει ωραίες ζωγραφιές αλλά το κυριότερο είναι ότι έγινε μια ωραία συζήτηση για τα βιβλία που είχαν διαβάσει.
Πιστεύω ότι πρέπει να συνεργαστούν οι δάσκαλοι, οι γονείς και οι βιβλιοπώλες με το συγγραφέα και να γίνονται όλες αυτές οι εκδηλώσεις (γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσει το βιβλίο στα παιδικά χέρια).
XN: Γιατί ασχοληθήκατε με το παιδικό βιβλίο;
Λ.Ψ.: Γιατί είναι μια πρόκληση. Είναι πολύ πιο δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο για παιδιά, παρά ένα βιβλίο για μεγάλους. Για να γράψεις ένα βιβλίο για παιδιά πρέπει τη στιγμή που το γράφεις να αφήνεις κάθε άλλη σκέψη, κάθε πρόβλημα που έχεις: προσωπικό, οικογενειακό και να γίνεσαι ένα παιδί και να μπορείς να βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού.
ΧΝ: Πριν μου λέγατε για το βιβλίο σας «Οι τελευταίοι ήρωες». Βρεθήκατε στην Αμερική και ζήσατε με τους Ινδιάνους και γι αυτό το γράψατε. Πείτε μας γι αυτήν την εμπειρία σας.
Λ.Ψ: Είχα πάει στην Αμερική για ένα συνέδριο στο οποίο είχαμε λάβει μέρος 15 συγγραφείς και εικονογράφοι από όλο τον κόσμο. Όταν τελείωσε το συνέδριο το Πανεπιστήμιο του Οχάϊο που μας φιλοξενούσε μας ρώτησαν αν θέλουμε να δούμε κάτι. Εγώ από παιδί είχα το απωθημένο να δω τους Ινδιάνους, να δω αν ήταν αυτοί οι αγριάνθρωποι με τα τσεκούρια που έκοβαν τα κεφάλια των λεύκων.
Όταν έμαθα την ιστορία τους άλλαξα τελείως γνώμη. Ήταν άνθρωποι γενναίοι, οι πρώτοι κάτοικοι της Αμερικής, που πολέμησαν για την πατρίδα τους, τη γη τους, όπως κάνει κάθε λαός που σέβεται τα όσια και τα ιερά του.
Τώρα είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Παρ όλους τους αγώνες που γίνονται από συγγραφείς, ανθρώπους του κινηματογράφου. Δυστυχώς όμως μένουν ακόμη στο περιθώριο.
ΧΝ: Οι αγαπημένες σας ιστορίες ποιες είναι και που διαβάζουμε στα βιβλία σας;
Λ.Ψ: Λόγω ηλικίας έχω ζήσει πολλά στη ζωή μου και είναι ένας πλούτος, ένας θησαυρός δικός μου, που τον έχω ζήσει και σε κάθε ευκαιρία δεν έχω παρά να ανατρέξω εκεί και να δημιουργήσω κάτι από την ιστορία την δική μου, της οικογένειας μου, τον πόλεμο που έχω ζήσει, την κατοχή, τον εμφύλιο, όλα αυτά.
ΧΝ: Τώρα διανύουμε την χειρότερη περίοδο μετά τον πόλεμο. Είστε άνθρωπος των γραμμάτων και θέλω την γνώμη σας περί αυτού.
Λ.Ψ.: Από κάθε άποψη είναι χειρότερα τα πράγματα σήμερα. Τι να πρωτοδεί κανείς; Την παιδεία; Τα εθνικά μας θέματα; Τα οικονομικά; Μια κοινωνία που δεν έχει τίποτα άλλο στο νου της παρά μόνο στο πώς να καταναλώνει συνέχεια αγαθά; Και δυστυχώς αυτό το πνεύμα το περνάμε και στα παιδιά. Είμαι πολύ απαισιόδοξη.
Αλλά επειδή κάνω αυτή τη δουλειά πάντα προσπαθώ τα βιβλία μου να τελειώνουν αισιόδοξα γιατί τα παιδιά χρειάζονται την ελπίδα. Δεν πρέπει να τους κλείσουμε τους ορίζοντες. Πρέπει να αγωνιστούν, να βοηθήσουν το περιβάλλον να ανακάμψει όσο είναι δυνατόν και τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό.
Η ελπίδα μας είναι τα παιδιά.
ΧΝ: Πέρα από το να διαβάζουν τα συμβουλεύετε και να γράφουν;
Λ.Ψ: Βεβαίως. Αυτό που πάντα λέω όταν με ρωτούν είναι: Να γράφουν και να σκίζουν. Όταν γράψουν κάτι και περάσει λίγος καιρός και το ξαναδιαβάσουν θα δούνε ότι μπορούν να γράψουν κάτι πιο καλό, πιο ώριμο.
Πρέπει όμως να έχουν πάντα γεμάτες τις μπαταρίες τους με διαβάσματα, τα οποία χωνεύουν, τα αφομοιώνουν, όπως έγινε και με μένα.
Ακόμη και τώρα με τις τόσες δουλειές που έχω εάν δεν διαβάσω ένα βιβλίο την εβδομάδα νομίζω ότι κάτι μου λείπει.
