Ο Δεκέμβριος του 2008
Περίοδος σταθμός για την αντιπαράθεση μεταξύ των υπερασπιστών με τους διώκτες του ακαδημαϊκού ασύλου, αποτέλεσε ο περασμένος Δεκέμβρης. Τα όσα συνέβησαν γνωστά: ένας 16 χρονος νεολαίος πέφτει νεκρός από τα πυρά αστυνομικού. Το γεγονός συνδέεται- και σωστά- από το νεολαιίστικο κίνημα με την εντεινόμενη κρατική καταστολή ως απάντηση στα εκπαιδευτικά μας δικαιώματα και ξεσπούν μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα δρουν οργανωμένες ομάδες των γνωστών- αγνώστων ,όπως επικράτησε να ονομάζονται, που διαβάλουν τους αγώνες μας. Με τη δράση τους έγιναν το καλύτερο επιχείρημα στα χείλια των αντιπάλων του Φοιτητικού Κινήματος, ξυπνώντας συντηρητικά αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας κλίμα φόβου και απομόνωσης των νεολαίων που αγωνίζονταν.
Η αντιπαράθεση περνάει μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα, οι δυνάμεις που δρουν στο κίνημα και σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Ν.Δ.- τότε- κρατούν διαφορετική στάση απέναντί τους. Οι λογικές που συγκρούονται είναι: πως πίσω από την κουκούλα μπορεί να κρύβεται ο οποιοσδήποτε που θέλει να βλάψει τον αγώνα μας, δίνεται έμφαση στα αιτήματα και στη συμπόρευση με το λαϊκό κίνημα, στην περιφρούρηση των μορφών πάλης από επεισόδια και προβοκάτσιες. Από την άλλη ενώθηκαν ετερόκλητες δυνάμεις, υπερασπιζόμενες το δικαίωμα των διαδηλωτών να κρύβουν τα χαρακτηριστικά τους, ανάγοντας την τυφλή βία και τη σπασμένη βιτρίνα σε εξέγερση θέλοντας να μετατρέψουν τη δικαιολογημένη νεανική αγανάκτηση σε ένα ανούσιο ξέσπασμα χωρίς διάρκεια με στόχο το τίποτα… Ευτυχώς οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό, η απάντηση που πήραν σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και μέσα στις σχολές ήταν αποστομωτική.
Συμπεράσματα για το μέλλον
Το φοιτητικό κίνημα έχει να βγάλει πολύτιμη πείρα από τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων, να διδαχτεί πολλά από τον τρόπο που εκδηλώνεται η επίθεση στην πιο προχωρημένη κατάκτησή του, το άσυλο. Έχουμε να διδαχτούμε από τα λάθη και τις καθυστερήσεις που υπάρχουν στις γραμμές μας. Πρωταρχικό καθήκον η ανασυγκρότηση των πανελλαδικών μας οργάνων ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ ώστε να μην έχει το δικαίωμα κανένας να ανάγεται σε εκπρόσωπό μας, ενώ εκπροσωπεί αποκλειστικά τον εαυτό του. Οι φοιτητές πρέπει να ξεφύγουμε άμεσα από την απλοϊκή αντίληψη ότι ο αγώνας είναι μοναχά η μορφή πάλης, ο τρόπος δηλαδή που διεκδικεί, αλλά να συνδεθεί περισσότερο με τα αιτήματα, την ανάδειξη των πολιτικών ενόχων για όσα βιώνουμε. Τέλος κάθε αίτημα πρέπει να ηχεί στα αυτιά των απλών ανθρώπων όχι ως παρωχημένο νεανικό «θέλω», αλλά ως δική του ελάφρυνση από το κόστος μιας πολύ ακριβής «δωρεάν» παιδείας, για να μπορούμε να τον έχουμε πλάι μας.
Στο επόμενο και τελευταίο για το άσυλο άρθρο θα αναφερθούμε στα όσα συμβαίνουν στην πολυτεχνική της πόλης μας σε σχέση με το άσυλο. Οι μικρές επαρχιακές πόλεις μπορεί να μην αντιμετωπίζουν τόσο οξυμμένα προβλήματα που να επιφέρουν άρση του ασύλου, υπάρχουν όμως πτυχές που το επηρεάζουν. Χαρακτηριστικό είναι το περσινό παράδειγμα της Κομοτηνής όπου μικροί ιδιοκτήτες καταστημάτων κινήθηκαν εναντίον διαδηλωτών κάτω από το καθεστώς τρομοκρατίας που είχε καλλιεργηθεί από ΜΜΕ και ως ένα βαθμό από φασιστικές ομάδες για επικείμενα επεισόδια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Τζώτζης Βασίλης
Φοιτητής της Πολυτεχνικής Σχολής
