Δεύτερο άρθρο της στήλης μας για τα Πανεπιστήμια και πριν αρχίσουμε να καταπιανόμαστε με συγκεκριμένα θέματα της Πολυτεχνικής Σχολής της πόλης μας, θα ασχοληθούμε με τις ιδιαιτερότητες του Φοιτητικού και Σπουδαστικού Κινήματος. Είναι παραδεκτό ότι παλαιότερα, αλλά και σήμερα το κομμάτι της νεολαίας που απασχολεί περισσότερο το πολιτικό- κοινωνικό γίγνεσθαι είναι αυτό της σπουδάζουσας.
Αξίζει να επισημανθεί ότι ιστορικά το Φοιτητικό Κίνημα έχει τη δική του συμμετοχή σε όλες τις καμπές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας. Ξεχωρίζουμε, πως θα μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά όταν το όνομα της στήλης είναι «εδώ πολυτεχνείο», την αντιδικτατορική εξέγερση το Νοέμβριο του 73. Ακόμη σημαντικότερο και από τα ιστορικά γεγονότα είναι- πως υπάρχει βαθιά ριζωμένη στη λαϊκή συνείδηση η αντίληψη- πως οι σπουδές και η μόρφωση αποτελούν παράγοντα κοινωνικής ανέλιξης, διέξοδο στα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων για μια καλύτερη ζωή. Φυσικά το «μάθε παιδί μου γράμματα» δημιουργεί πολλές και καμία φορά αντίρροπες τάσεις στον ελληνικό λαό, από τη διάθεση να καταβάλει τεράστιες οικονομικές θυσίες για να σπουδάσει τα παιδιά του, μέχρι και να αγωνιστεί δυναμικά όταν τα πτυχία που με κόπο κατέκτησε γίνονται διαβατήρια προς την ανεργία.
Υπάρχουν μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο Φοιτητικό κίνημα, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά, που επιδρούν καταλυτικά στο χαρακτήρα του, στο ρόλο που παίζει στην ελληνική κοινωνία σήμερα.
Στα θετικά πιστώνεται η τεράστια συγκέντρωση νεολαίων σε συγκεκριμένο χώρο και με συγκεκριμένο σκοπό την απόκτηση του πτυχίου. Η συγκέντρωση αυτή έχει άλλη ποιότητα από τους μαθητές αφού η ενηλικίωση και το δικαίωμα της ψήφου ωριμάζουν τους φοιτητές. Την ίδια ώρα η κατοχυρωμένη στην πράξη ελεύθερη συνδικαλιστική & πολιτική δράση, μέσα στα πλαίσια του ακαδημαϊκού ασύλου δημιουργεί σοβαρό υπόβαθρο για πολιτικοποίηση. Τέλος η οργανωμένη παρέμβαση σχεδόν όλων των πολιτικών νεολαιών ξεκαθαρίζει σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις και την πρακτική όλων πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, δίνοντας ώθηση στους νεολαίους να παίρνουν δραστήρια θέση στις συλλογικές διαδικασίες. Τα παραπάνω βοήθησαν τα προηγούμενα χρόνια στους μεγάλους αγώνες υπέρ της Δημόσιας κ Δωρεάν παιδείας, ενάντια στην επιχειρούμενη κατάργηση του Άρθρου 16 του Συντάγματος.
Στα αρνητικά πρέπει να προσμετρήσουμε την ελλιπή κοινωνική πείρα των φοιτητών. Είναι νεολαίοι που αργούν τρομακτικά να βγουν στην παραγωγή, αφού πολλές φορές μαζί με τις Μεταπτυχιακές σπουδές προσεγγίζουν την ηλικία των 30 χωρίς να έχουν ένα κολλημένο ένσημο. Είναι αυτό που πολλές φορές μας λένε πως «τρώμε τα λεφτά των γονιών μας» και πως θα «αλλάξουμε μυαλά» όταν βγούμε στην παραγωγή. Αξίζει να αναφερθούμε και στην απόσπαση των φοιτητών- καμία φορά και με ελιτίστικο τρόπο- από την πραγματικότητα που βιώνουν τα άλλα τμήματα της νεολαίας που μπορεί να είναι σε σχολές κατάρτισης/μαθητείας, σε νυχτερινά σχολεία ή και να εργάζονται κανονικά για χρόνια. Το χειρότερο είναι η μη ενασχόληση με θέματα που απασχολούν τις τοπικές κοινωνίες, ενδιαφέρον θα είχε να καταμετρηθεί το ποσοστό των φοιτητών που γνωρίζουν ακόμη και τα ονόματα του Δημάρχου ή του Νομάρχη Ξάνθης, κουβέντα φυσικά για όσα αποφασίζουν και υλοποιούν.
Όλα αυτά δε λέγονται υπό το πρίσμα μια απλής καταγραφής. Αποτελούν την αναγνώριση μιας υπαρκτής κατάστασης ώστε ο καθένας να συμβάλει στο βαθμό που μπορεί στη βελτίωση των όρων σπουδών και εργασίας των ανθρώπων που είναι σήμερα στα Πανεπιστήμια και αύριο στην αγορά εργασίας.
Βασίλης Τζώτζης
Φοιτητής της Πολυτεχνικής Σχολής
