ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ
Χαμός, λένε, έγινε με τις εκλογές του ΣΦΓΤ, αφού όποιος περνούσε απ έξω, τον μάζευαν να ψηφίσει, αρκεί να είχε μαζί του αστυνομική ταυτότητα. Αυτό, βέβαια δεν είναι καθόλου καινούργιο, αφού σε κάθε εκλογή το ίδιο γίνεται, δεδομένου ότι επιστρατεύονται τα κόμματα, χρησιμοποιώντας τα μέλη τους, για την «κατάκτηση» του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών (σιγά τα λάχανα, έτσι όπως κατάντησε). Προσήλθε, πάντως, όχι αυθορμήτως, ένα μεγάλο πλήθος μελών του ΣΦΓΤ, από κείνα που εμφανίζονται απαραίτητα και αποκλειστικά μόνο σε εκλογικές Γενικές Συνελεύσεις και άλλοι, που επίσης όχι αυθορμήτως, έσπευσαν να γραφτούν μέλη την τελευταία στιγμή, και όπως μας λένε, ορισμένοι και χωρίς καν να πληρώσουν τη συνδρομή τους. Μας κάνει πάντως εντύπωση πόσο μεγάλο καημό έχουν, και πόσο μεγάλη κινητοποίηση κάνουν, κυρίως τα κόμματα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς, για να κατακτήσουν τη διοίκηση ενός Ιστορικού Σωματείου, το οποίο τελικά το κατάντησε ο κομματισμός στο σημερινό του χάλι. Το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά μπλέχτηκε λιγότερο από την προηγούμενη φορά, στις εκλογές του ΣΦΓΤ, δεδομένου ότι παραδέχθηκαν πως έκαναν λάθος όταν στήριξαν τη Ζωή Βυζοβίτη (έτσι είχαν εκτιμήσει) και δεν προσπάθησαν να κάνουν παρόμοια μαζική κινητοποίηση. Αυτό, το εκμεταλλεύτηκε κυρίως το ΚΚΕ, που σήμανε γενικό συναγερμό για να κάνει εκλογική …κατάληψη στο ΣΦΓΤ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Έκτακτη σύσκεψη των παραγωγών τεύτλων της περιοχής του Βόρειου Έβρου διοργανώθηκε στο πνευματικό κέντρο Νέας Βύσσας από την Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Έβρου και τον αγροτικό σύλλογο Βύσσας. Αφορμή για τη σύσκεψη είναι οι πρόσφατες αποφάσεις της διοίκησης της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, με τις οποίες αναπροσαρμόζονται και μειώνονται τα μπόνους ποιοτικής επιβράβευσης για τον ζαχαρικό τίτλο.
Ο ΧΡΟΝΟΣ
Σε τέσσερις δήμους κατέληξαν τελικά στην διήμερη συνάντηση τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Ροδόπη. Παρών ως συντονιστής και ο βουλευτής Ρεθύμνου Μανώλης Όθωνας αλλά και αυτοδιοικητικοί που στήριξε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές. Μάλιστα ο βουλευτής χαριτολογώντας διαπίστωσε, ότι είναι από τους ελάχιστους νομούς που υπάρχει ομοφωνία. Βέβαια, στην καθοριστική συνάντηση υπήρχαν δύο απόντες, που επικαλέστηκαν λόγους ασθενείας. Του νομάρχη Ροδόπης, που φαίνεται τελικά ότι βάζει νερό στο κρασί στην διεκδίκηση για δύο μεγάλους δήμους και συντάσσεται με την συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων, που θέλουν τέσσερις δήμους. Και του δημάρχου Ιάσμου Κυριάκου Αμούντζα που ανάρρωσε τάχιστα και ήδη Παρασκευή πρωί, εθεάθη στο αεροδρόμιο της Αθήνας με τον δήμαρχο Κομοτηνής Δημήτρη Κοτσάκη. Για διαφορετικούς όμως λόγους ο καθένας, αφού θα έχουν συναντήσεις σε υπουργεία. Παρόλα αυτά σύμφωνα με πληροφορίες ο δήμαρχος Ιάσμου επιδιώκει και συναντήσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο να διεκδικήσει τον τέταρτο δήμο, με κέντρο τον Ίασμο. Έτσι, η ψηφοφορία κατέληξε με δέκα ψήφους υπέρ των τεσσάρων δήμων, έναντι δύο διαφωνούντων. Και το επικρατέστερο σενάριο που θα προωθήσουν στα κεντρικά, μάλλον θα γίνει αποδεκτό και από την ΤΕΔΚ. Βλέπετε μάλλον το κόμμα έχει τον πρώτο λόγο.
Η ΓΝΩΜΗ
Μαύρα μεσάνυχτα. Όσο κι εάν λέμε ότι συμπονούμε τους ανθρώπους που περνούν δύσκολα τις ημέρες αυτές, λόγω των πλημμυρών, όσο κι εάν αντικρίζουμε με φρίκη το καταστροφικό έργο του ποταμού- παρά το γεγονός ότι τα έχουμε ξαναδεί- ειλικρινά, έχουμε μαύρα μεσάνυχτα. Όλοι εμείς, ταμπουρωμένοι στα διαμερίσματα και στις μικρές ή μεγάλες μας ανέσεις, δεν μπορούμε, όσο και να θέλουμε, να αντιληφθούμε το δράμα των ανθρώπων αυτών.
Έχω το… προνόμιο να ζω στην Αλεξανδρούπολη, αρκετά μακριά από μία τέτοια φυσική (;) καταστροφή. Κατά συνέπεια, δεν έχω δει ποτέ τα υπάρχοντά μου να επιπλέουν στα νερά του Έβρου. Δεν έχω νιώσει την απόγνωση που νιώθει κανείς όταν το σπίτι του σαπίζει χρόνο με το χρόνο από τις επαναλαμβανόμενες πλημμύρες. Δεν έχω δει τον κόπο μου να χάνεται σ’ ένα λεπτό ούτε το βιος μου να παραδίδεται στην ορμή του ποταμού. Δεν έχει χρειαστεί να κάνω κουπί από το ένα σπίτι στο άλλο.
«Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία», έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Αλήθεια, όμως, πόσες ευκαιρίες ακόμη χρειάζεται η ελληνική πολιτεία και τα γειτονικά κράτη, για να αποφασίσουν να κάνουν κάτι; Και, κυρίως, πόσες καταστροφές μπορούν να αντέξουν ακόμη αυτοί οι άνθρωποι;
Μπορεί να μην μπορώ να καταλάβω το δράμα τους, αλλά μόνο να το υποψιαστώ, να το ψυχανεμιστώ. Μπορώ όμως απολύτως να καταλάβω την οργή τους. Θυμάμαι το 2005, αλλά και το 2007, όταν πέρασα μία βόλτα από τα Λάβαρα κι είδα τους κατοίκους να κοιτούν με βουρκωμένα μάτια τα νερά να τους έχουν περικυκλώσει. Πόνος, θλίψη, απόγνωση. Αυτά τότε. Γιατί, τώρα, σε όλα αυτά έχει προστεθεί μία μεγάλη δόση θυμού. Ποιος τους κατηγορεί που δεν πιστεύουν πια κανέναν και τίποτα; Ποιος δεν δικαιολογεί την αποστροφή με την οποία αντιμετωπίζουν τους δημοσιογράφους εξ Αθηνών και την κουστωδία των πολιτικών που ξαφνικά τους θυμήθηκαν; Και, κυρίως, ποιος μπορεί να τους πει ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που ζουν μια τέτοια καταστροφή και πως σύντομα θα βρεθεί μια λύση; Κανείς. Γιατί όλοι έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.
