Έφτασε η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου…
Διάβασα στο μήνυμα της Κυριακής για το Ευαγγέλιο που μας παρουσιάζει τον εφετζή με τις λεζάντες και τις μπλε ζάντες, τον Φαρισαίο.
Είναι αυτός που παινεύεται, δεν έχει ανάγκη τον Θεό, όλα τα καταφέρνει μόνος του, είναι ικανοποιημένος με την πάρτη του. Αγαπιέται μόνος του…Κοιτάζει τους άλλους τους αμαρτωλούς και τους κατακρίνει…
Από την άλλη είναι ο ταπεινός άνθρωπος του Θεού. Ο Τελώνης. Τα βάζει με τον εαυτό του, ζητάει συγχώρεση. Νιώθει μέσα του ότι όλα τα κάνει λάθος αλλά προσμένει στο έλεος του Θεού.
Τον πρώτο τύπο τον συναντούμε καθημερινά.
Όλα για την μόστρα και την επιφάνεια. Και το μέσα;
Άστο…Πονάει…Θέλει μαγκιά, θέλει κότσια.
Οι απλοί άνθρωποι πού δεν θα διστάσουν να πούνε και συγγνώμη και θα συγχωρήσουν λέγονται κοροΐδα και θύματα, χαζοί και ευκολόπιστοι.
«Ας ήταν να έφτανα τόσο ψηλά ώστε να γίνω ένα χαλάκι που οι άνθρωποι θα σκουπίζουν τα πόδια τους»
Δήλωσε η μεγάλη ηθοποιός Άννα Συνοδινού και είμαι μαζί της.
Γιατί αυτά τα χάλια κάποτε γίνονται χαλιά.
