Σημαντική τοποθέτηση του Εισαγγελέα Ξάνθης κ. Γ. Καντζίδη για την ποινική διάσταση του τροχαίου ατυχήματος
Η οδυνηρή πραγματικότητα η οποία έχει π
εριγραφεί από τους προηγούμενους ομιλητές, αλλά ακόμα και αυτούς που έκαναν μια εισήγηση τοποθέτηση για την έναρξη της συγκεκριμένης έκθεσης, αποτυπώνεται ανάγλυφα και στις εργασίες των ποινικών δικαστηρίων. Αναφέρομαι ειδικά για την περιοχή της Ξάνθης την οποία όλοι γνωρίζετε. Είναι μια μικρή επαρχιακή περιοχή, εκδικάζονται υποθέσεις τριμελούς πρωτοδικείου τέσσερις φορές το μήνα ή πέντε αναλόγως και μιλάω για το τριμελές πλημμελειοδικείο διότι είναι το δικαστήριο στο οποίο άγονται υποθέσεις που αφορούν τα τροχαία αντικείμενα του θέματος, δηλαδή σωματικές βλάβες και ανθρωποκτονίες από αμέλεια.
Δυστυχώς, σε αυτήν την μικρή περιοχή, σε αυτή τη μικρή γωνιά της Ελλάδας, 4 με 5 υποθέσεις σε κάθε δικάσιμο, αφορούν τροχαία ατυχήματα. Βεβαίως δεν είναι όλες οι υποθέσεις οι οποίες πρωτοεισάγονται, είναι και υποθέσεις από αναβολή. Εν πάση όμως περιπτώσει, αύριο έχουμε Τρίτη 1 η Δεκεμβρίου, υπάρχει καθορισμένο τριμελές πλημμελειοδικείο Ξάνθης, θα δικαστεί μία από τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια και 3 με 4 υποθέσεις ανθρωποκτονίας από αμέλεια. Τα ίδια στις 8 Δεκεμβρίου, τα ίδια στις 15 και πάει λέγοντας. Αυτή λοιπόν η οδυνηρή πραγματικότητα αποτυπώνεται και από μία απλή ανάγνωση ενός πινακίου του δικαστηρίου της Ξάνθης. Αλλά βεβαίως σκεφτείτε πόσο πολλαπλάσιες οι υποθέσεις αυτές είναι σε άλλα μέρη της Ελλάδος με μεγαλύτερο πληθυσμό και μεγαλύτερη πυκνότητα οχημάτων και η αλήθεια είναι ότι φτάνοντας πλέον μια υπόθεση στο ακροατήριο, μετά από την διενεργηθείσα πιο μπροστά αστυνομική του ανάκριση, σκέφτονται όλοι ότι ήρθε πλέον η ώρα του κολασμού.
Αυτός ο κολασμός ο οποίος μέχρι το 1994 απαιτείτο σε κάθε υπόθεση τροχαίου ατυχήματος, μεταβλήθηκε τότε με νομοθετική πρωτοβουλία, μόνο για τα αδικήματα των σωματικών βλαβών από αμέλεια, όπου ενώ έως εκείνη τη χρονική στιγμή όλες οι υποθέσεις έτσι ή αλλιώς δικάζονταν από το δικαστήριο το οποίο εξέδιδε απόφαση περί της ενοχής η μη του κατηγορουμένου, υπήρξε λοιπόν μία τότε νομοθετική παρέμβαση στην οποία δόθηκε η δυνατότητα και η ευκαιρία στους εμπλεκομένους παθόντες του ατυχήματος, μιλάω πάντα μόνο για σωματικές βλάβες από αμέλεια, να δηλώσουν αν επιθυμούν ή όχι την ποινική δίωξη του κατηγορουμένου, έτσι ώστε η υπόθεση αυτή να λήξει.
Αυτό συνέβη, ενδεχομένως κάποιοι να το θεωρούσαν μία άστοχη παρέμβαση, εγώ επειδή έτυχε περίπου εκείνη τη χρονική περίοδο να εισέλθω στο εισαγγελικό σώμα λίγο νωρίτερα βέβαια, γνωρίζω ότι βοήθησε πάρα πολύ και από την απεμπλοκή των υποθέσεων αυτών και τις εντάσεις που δημιουργούνταν στα ακροατήρια και βέβαια στην αποφόρτιση των πινακίων. Το βέβαιο είναι ότι η παρέμβαση αυτή έγινε, διότι ο νομοθέτης ακριβώς, είδε τα αδικήματα αυτά, το αδίκημα το συγκεκριμένο των σωματικών βλαβών από αμέλεια, όπως είναι στην πραγματικότητα, είναι μία αμέλεια, δεν είναι κάτι διαφορετικό και ακριβώς εδώ έγκειται η δυσκολία του ποινικού κολασμού των συγκεκριμένων υποθέσεων. Δηλαδή είναι εύκολο το να «επιτεθώ» σε κάποιον κατηγορούμενο που έχει τελέσει ένα αδίκημα από πρόθεση, κατά το χρονικό διάστημα, έχουν παρελάσει από μπροστά μου, διάφοροι κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονίες, για ληστείες, για βιασμούς, για αγοραπωλησίες ναρκωτικών κ.λ.π., έχουν περάσει και πάρα πολλοί κατηγορούμενοι για τα υπόψη αδικήματα, για σωματικές βλάβες από αμέλεια, ανθρωποκτονίες από αμέλεια, κ.λ.π.
Είναι προφανές ότι και εμείς ως εισαγγελικοί και δικαστικοί λειτουργοί, οι συνάδελφοι της καθ ύλην δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με την ίδια αυστηρότητα αυτού του είδους τα αδικήματα. Αυτό λοιπόν αποτύπωσε του 1994 ο νομοθέτης, από κάποια συγκυριακά φαινόμενα που αφορούσαν δύο ατυχήματα τα οποία έλαβαν χώρα στους πρώτους μήνες του 2003 και μιλάω για την πτώση του λεωφορείου του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης στο ποταμό Αλιά
κμονα το Φλεβάρη του 2003, στην οποίαν εξετεύθει το γεγονός υπηρετούσα τότε περιοχή, ενεπλάκην και προσωπικά, λαμβάνοντας την απολογία του κατηγορουμένου τότε οδηγού της νταλίκας για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Αλλά και εξαιτίας του πολύνεκρου ατυχήματος των Τεμπών που έγινε τον Απρίλιο του 2003 υπήρξε μία ύστερη νομοθετική παρέμβαση, αυτή του 2005, σύμφωνα με την οποία αυξήθηκαν τα όρια ποινών που αφορούν τις σωματικές βλάβες από αμέλεια, όταν είναι παραπάνω από μία ανθρωποκτονία. Από 5 έως 10 έτη και καθιερώθηκε μία εξαίρεση στον κανόνα της προσωρινής κράτησης παλιάς προφυλάκισης, ακριβώς πάλι για τα ίδια αδικήματα, δηλαδή το αδίκημα των πολλαπλών ανθρωποκτονιών. Έχω όμως την αίσθηση και σε αυτό συμφωνώ, με όλους όσους έχουν μιλήσει πιο μπροστά, ότι η αυστηροποίηση των συγκεκριμένων διατάξεων δεν πρόκειται να επιφέρει καμιά αλλαγή, διότι εγώ προσωπικώς ομολογώ ότι το νούμερο το συνολικό της Ελλάδος των νεκρών και των βαριά τραυματιών δεν το γνώριζα και γνωρίζω πολύ καλά, ο εκθέσας στα συγκεκριμένα νούμερα ότι, οι 1274 νεκροί δεν είναι τόσο, είναι παραπάνω, διότι έχουν καταλήξει πάρα πολλοί από τους βαριά τραυματίες και έχω την αίσθηση, απ ότι γνωρίζω από παλαιότερες εκδηλώσεις, ότι αυτοί που καταλήγουν εκ των υστέρων δεν περιλαμβάνονται στις συγκεκριμένες στατιστικές.
Παρά λοιπόν το γεγονός της αυστηροποίησης εδώ και 4 χρόνια των συγκεκριμένων διατάξεων, ουσιαστικά αποτέλεσμα δεν επετεύχθη, τα ατυχήματα συνεχίζουν όπως σας ανέφερα και προηγουμένως. Όταν μιλάμε για μια Ξάνθη που δεν υπάρχει δικάσιμος χωρίς ανθρωποκτονία από αμέλεια, μπορείτε να αντιληφθείτε του τι συμβαίνει αλλού. Μάλιστα πολλές φορές οι ανθρωποκτονίες δεν είναι μία είναι δύο. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι ο κολασμός από μόνος δεν μπορεί να προσφέρει κάτι και πάνω σε αυτό θα ήθελα να πω το εξής. Υπάρχει πέραν από τη διάταξη που αφορά την συγχώρεση του κατηγορουμένου για κάποια σωματική βλάβη, υπάρχει και μια ειδική διάταξη, στο άρθρο του
νόμου που προβλέπει και τυποποιεί την ανθρωποκτονία από αμέλεια. Όταν λοιπόν το θύμα είναι οικείος μπορεί το δικαστήριο να απαλλάξει τον κατηγορούμενο από την οποιαδήποτε ποινή, εξαιτίας του γεγονότος της ψυχικής συντριβής, την οποία έχει υποστεί από την πράξη στην οποία έχει προβεί, εδώ πάλι θα ήθελα να αναφέρω ένα παράδειγμα, μπορεί επαναλαμβάνω και πάλι, κάποιοι, οι οποίοι ενδεχομένως να είναι πιο επιθετικοί στη σκέψη μπροστά στους παραβάτες οδηγούς, να θεωρούν ότι ο κολασμός πρέπει να επιβάλλεται, όταν όμως συμβαίνουν περιστατικά τα οποία φαντάζουν ότι, ούτε στη φαντασία, στη πιο νοσηρή φαντασία δε θα μπορούσε κάποιος να τα σκεφτεί, αλλά δυστυχώς έχουν γίνει και έχουν τύχει σε εμένα προσωπικά σας επαναλαμβάνω εξαιτίας των πολλών ετών υπηρεσίας που έχω.
Σ ένα παρολύμπιο χωριό του Νομού Πιερίας κατά το 1999 και ξημερώνοντας μια συγκεκριμένη μέρα, ο πατέρας οδηγός νταλίκας αναχωρούσε από το χωριό του για να πάει για τη δουλειά του, ο γιος του ανθρώπου αυτού, ήταν στρατιωτικός ΕΠΟΠ με πέντε χρόνια υπηρεσίας στο στράτευμα. Κατά την ώρα εξόδου της νταλίκας από το χωριό και της εισόδου του νεαρού στο χωριό, χωρίς να ξέρει ο ένας τη κίνηση έκανε ο άλλος, υπήρξε σύγκρουση από την οποία ο γιος σκοτώθηκε. Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί βέβαια, τι σκηνές ακολούθησαν και μπορεί κάποιος να σκεφτεί, το τραγικό του θέματος το ότι αυτή η υπόθεση θα ερχόταν στον εισαγγελέα για να κάνει ο εισαγγελέας τι; Και για να πει το δικαστήριο τι; Αυτά λοιπόν βλέπει ο νόμος, αυτές τις υποθέσεις βλέπει ο νόμος και σε αυτές τις υποθέσεις, που μπορεί σε πολλούς να κάνει εντύπωση, αλλά παρά το γεγονός που σας προείπα, έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους να παρελαύνουν από μπροστά μου κατηγορούμενοι για αδικήματα από πρόθεση. Αυτό που δεν έχω ξεχάσει ποτέ και σε πολλές περιπτώσεις, είναι αυτά τα ατυχήματα που σας τα αναφέρω, αυτό δεν το ανέφερα εξαιτίας της συγκεκριμένης εκδήλωσης, δηλαδή δεν θυμήθηκα αυτό το ατύχημα εξαιτίας του γεγονότος η οποία ανέτρεξα σε κάποια αρχεία που έχω. Είναι ορισμένα ατυχήματα τα οποία έχουν χαραχτεί στη ψυχή ακόμα και ενός ανθρώπου που ασχολείται πλέον και μετά από αρκετά χρόνια με ένα διαφορετικό τρόπο, με τα συγκεκριμένα αδικήματα και μάλιστα θα έλεγα το εξής, στα χρόνια της υπηρεσίας μου, η μοναδική φορά που είδα άνθρωπο συντετριμμένο κατηγορούμενο, ήταν όταν υπηρετούσα στην εισαγγελία των πρωτοδικών Θεσσαλονίκης σε ατύχημα παράστασης που είχε γίνει πάλι μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μεταξύ δύο παιδικών φίλων, όπου σε οπισθοπορεία ο ένας σκότωσε τον άλλον. Εγώ την εικόνα αυτού του ανθρώπου παρόλο που ήμουνα πολύ καινούργιος τότε, δεν μπορώ να την ξεχάσω, διότι δεν επρόκειτο για άνθρωπο ουσιαστικά, ήταν ένα πραγματικό ερείπιο το οποίο προσπαθούσε να σύρει τα πόδια του για να φτάσει μπροστά στη έδρα και υποτίθεται να απολογηθεί, η φωνή του καθόλη τη διάρκεια της διαδικασίας δεν ακουγόταν. Απ ότι ενθυμούμαι η απόφαση ήταν απαλλακτική, έστριψε την πλάτη του θέλοντας να φύγει λοιπόν από το χώρο του δικαστηρίου και σαν να σκέφτηκε κάτι, επέστρεψε πήγε, πλησίασε στην έδρα και απευθυνόμενος στον πρόεδρο, το ατύχημα είχε γίνει περίπου 4 με 5 χρόνια πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, του είπε ότι «τώρα πια θα πάω εκεί που πηγαίνω κάθε μέρα, θα πάω πάλι να ανάψω ένα κερί στο φίλο μου».
Λοιπόν εγώ ρωτάω όταν κάποιος βλέπει αυτά τα περιστατικά στα οποία όλη η κοινωνία, μπας η περιπτώσει η ασχολούμενη με την νομική επιστήμη, είναι δυνατόν μετά να συζητούμε σοβαρά για το γεγονός ότι μπορεί ο κολασμός και η τρομερή αυστηροποίηση να οδηγήσει σε κάποια αποτελέσματα. Βεβαίως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα αδικήματα αυτά τιμωρούνται σχεδόν όλα σε βαθμό πλημμελήματος και μάλιστα εδώ θα ήθελα να προσθέσω και κάτι άλλο, δεν μπορώ να θυμηθώ περίπτωση ούτε και με κάποιους συναδέλφους που το κουβέντιασα, δεν μπορώ να θυμηθώ περίπτωση ανθρώπου που να έχει εμπλακεί σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα, αν θέλετε με θάνατο, που είναι το σοβαρότερο από όλα, που να έχει διαπράξει το ίδιο αδίκημα δύο φορές. Υπό την έννοια λοιπόν αυτή που λέμε, απλά μία φορά τυχαίνει στον καθένα το κακό, δεν είναι δυνατόν η ποινική αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών να είναι διαφορετική, υπάρχουν βέβαια δύο συγκεκριμένα αδικήματα τα οποία τιμωρούνται σε βαθμό κακουργήματος από το νόμο, τα οποία νομίζω και με τη κοινή λογική έτσι θα έπρεπε να είναι, είναι διατάραξη ασφαλείας συγκοινωνιών από την οποία προήλθε θάνατος, είναι κλασσική περίπτωση του αδικήματος το οποίο εκδικάστηκε και αφορά το πολύνεκρο τροχαίο των Τεμπών. Όπου απειλείται ποινή κάθειρξης σε περίπτωση θανάτου 5 έως 20 ετών και η έκθεση, στην οποία όταν κάποιος εμπλέκεται σε τροχαίο ατύχημα και τραυματίζει κάποιους υπαιτίους, που θανατώνουν μάλλον κάποιους υπαιτίους, φεύγει από τον τόπο του ατυχήματος. Τιμωρείται με κάθειρξη 6 έως 20 ετών. Αυτά, νομίζω, ότι είναι βέβαια οι εξαιρέσεις και είναι ακριβώς αυτές οι εξαιρέσεις που πρέπει να υπάρχουν έτσι ώστε να αποδίδονται με τον ορθό τρόπο από το νόμο. Οι συνέπειες ακριβώς αυτών των πράξεων που ο καθένας έχει κάνει, κατά την εκδίκαση των υποθέσεων, προκύπτουν πάρα πολλές, από πολλές παραμέτρους οι οποίες αναπτύσσονται στο ακροατήριο.
Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι εν τέλει η οδική, μάλλον η έλλειψη οδικής αγωγής, είναι αυτή που επιφέρει τα συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αναφέρθηκε από τους προηγούμενους ομιλητές, εγώ έχω να πω το εξής, όταν έχει τύχει προσωπικά και κατά την διάρκεια εκδίκασης της υπόθεσης, να εμφανιστεί από την είσοδο του δικαστηρίου ο παθών φέρων πατερίτσες και ωρυόμενος προς το δικαστήριο ότι «εγώ είχα προτεραιότητα», αντιλαμβάνεστε από εκεί και πέρα για το πόσο μεγάλη δυσκολία έχουμε, στο να μειώσουμε όσο και αν προσπαθήσουμε τα τροχαία ατυχήματα. Σε ερώτηση λοιπόν που του έγινε από εμένα, για ποιο λόγο αφού έχεις αντιληφθεί ότι ο άλλος οδηγός θα κάνει παράβαση, δεν έκοψες και εσύ ταχύτητα του οχήματος σου, ανέφερε και πάλι αυτό που έλεγε συνεχώς από την αρχή της διαδικασίας, «είχα προτεραιότητα».
Αντιλαμβάνεστε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό το πράγμα, να σταματήσει από τη μια μέρα στην άλλη, δυστυχώς εγώ δεν έχω καμιά αμφιβολία, ότι όπως ακριβώς είναι η κατάσταση στα πινάκια του έτους 2009 στη περιοχή της Ξάνθης και αλλαχού έτσι θα είναι και του 2010, αυτού του οποίου και προφανώς να είναι και το 2011. Εάν δεν υπάρξει μια διαφοροποίηση, η διαφοροποίηση ξεκινά κατά πολλούς μέσα από το σπίτι, εν πάση περιπτώσει σίγουρα ξεκινά μέσα από το σπίτι, όμως το θέμα είναι, ότι θα πρέπει να αναλυθεί η πρωτοβουλία της εκμάθησης των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων από το επίσημο κράτος, το οποίο βεβαίως δεν μπορεί να υποδείξει στον πατέρα ή τη μητέρα, τι θα πράξει με την εκπαιδευτική, την κυκλοφοριακή αγωγή του παιδιού τους.
Αυτό το οποίο θα πρέπει να γίνει είναι ότι κατά την εκτίμησή μου, οπωσδήποτε και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, πρέπει να καθιερωθεί η εκμάθηση των κανόνων αυτών, στα παιδιά από τη μικρή ηλικία, έτσι ώστε ακόμα και αν έχουν, άλλες εικόνες από τους γονείς τους, να προσπαθήσουν να διαμορφώσουν με τη δική τους, πλέον, μεγαλώνοντας, αυτοτελή προσωπικότητα μια διαφορετική κίνηση στις οδούς. Διαφορετικά, εκτιμώ, ότι τα καντηλάκια τα οποία είναι αναμμένα σε όλες τις επαρχιακούς οδούς της Ελλάδος, θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και δυστυχώς θα πληθύνονται. Οι εικόνες τις οποίες φέρουν κάποιοι παθόντες των παιδιών τους, των συζύγων τους, στα ακροατήρια και δημιουργούν τις εντάσεις κ.λ.π. θα συνεχίσουν να υπάρχουν και πιστεύω ότι είναι για εμένα, εδώ και πολλά χρόνια βέβαια το έλεγα αλλά νομίζω με την ανάπτυξη του Ελληνικού κράτους τα τελευταία χρόνια, αυτό που φαίνεται είναι ότι εν τέλει ο υπαίτιος του ατυχήματος, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είναι ο άνθρωπος και οι δικές του αδυναμίες. Σήμερα υπάρχουν και καλά αυτοκίνητα, σήμερα υπάρχουν και καλοί δρόμοι και παρόλο αυτά ο αριθμός των νεκρών είναι αυτός που αναφέρθηκε και προηγουμένως 1274. Εάν «δει» κάποιος ένα κεφαλοχώρι εδώ της περιοχής, θα δει ότι είναι περίπου ένα κεφαλοχώρι το οποίο χάνεται. Έτσι κάθε χρόνο, και δυστυχώς αυτός ο αριθμός μέχρι το τέλος της χρονιάς, όλοι το ξέρουμε πολύ καλά, ότι θα ανεβεί και άλλο. Kατά συνέπεια λοιπόν, το να διαπιστώνεται το γεγονός ή το να λέμε ότι εν πάση περιπτώσει, ενδεχομένως, εάν κάνουμε το α ή β αδίκημα πιο αυστηρό και άρα θα φοβηθεί ο επόμενος δράστης, αυτά καταρχήν, η σκέψη και μόνο ότι μπορεί η ποινικοποίηση να οδηγήσει στη λύση του προβλήματος, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Σας το είπα και προηγουμένως, αλλά και για έναν άλλον λόγο, δεν πρόκειται για ένα αδίκημα το οποίο τελείτε από πρόθεση έτσι ώστε να φοβηθεί κάποιος για το τι πρόκειται να κάνει μελλοντικά και άρα «δε θα κλέψουμε γιατί ενδεχόμενα να με πιάσουν». Διότι εδώ μιλάμε για ένα αδίκημα το οποίο τελείτε καθ’ υπέρβαση, με υπερεκτίμηση των ικανοτήτων των οδηγών, κάποιου προσώπου, εγώ δεν μπορώ να υπεισέλθω, βεβαίως σε αστυνομικά θέματα στον τρόπο με τον οποίο θα γίνονται οι έλεγχοι, στον τρόπο με τον οποίο θα γίνονται οι αστυνομεύσεις. Αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι ότι η αλλαγή του τρόπου ζωής και η εξέλιξη των ηλεκτρονικών μέσων σήμερα, μάλλον θα πρέπει να οδηγήσει την αστυνομία προς εκμετάλλευση τους, προκειμένου να έχουμε σωστότερη αντιμετώπιση των φαινομένων. Εννοώ με αυτό το εξής, αν πάρει κάποιος παραδείγματος χάριν την περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης για να μιλήσω για μια οδό η οποία έχει αρκετή κίνηση, φαντάζομαι και εκτιμώ ότι δεν είναι απαραίτητο, να εμφανίζονται από κάποιες γωνίες αστυνομικοί χρησιμοποιώντας πιστόλια κ.λ.π., για να δουν ποιος οδηγός κινείτε περισσότερο. Μια απλή κατόπτευση του ελέγχου της κυκλοφορίας από κάποιο κέντρο, με κάμερες δηλαδή, δείχνει ποιος είναι αυτός ο οδηγός ο οποίος κινείτε επικίνδυνα. Αυτό λοιπόν το οποίο εδώ και πολλά χρόνια και οι τοπικοί τουλάχιστον αστυνομικοί και όλοι όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί μου το γνωρίζουν. Αυτό το οποίο εδώ και πολλά χρόνια ζητούσα και σαν εισαγγελέας, δεν είναι όταν, ας πούμε, υπήρχε ως αδίκημα καθιερωμένο υπέρβαση ορίου ταχύτητας το οποίο έχει καταργηθεί εδώ και δύο- δυόμισι χρόνια. Να έχουμε πολλές τέτοιες παραβάσεις, έτσι ώστε να φαίνονται ότι γίνονται έλεγχοι. Αυτό που με ενδιέφερε πάντα, είναι να έχουμε την σύλληψη ανθρώπων που οδηγούν επικίνδυνα, η περίπτωση δηλαδή της παράβασης τις διατάξεις ασφαλείας συγκοινωνιών, η οποία λίγο έως πολύ είναι μια σπάνια διωκόμενη πράξη. Ας πούμε κυρίως στην περιφέρεια, ενδεχομένως στα μεγάλα αστικά κέντρα να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Πιστεύω λοιπόν ότι η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος έχει να κάνει και με μία αλλαγή στον τρόπο ελέγχου.
Πρόσφατα σε Κυριακάτικη εφημερίδα διάβαζα για κάποιον κύριο, ο οποίος ελέγχθηκε στην Κρήτη, ότι ενώ κινούνταν σε ένα κεντρικό δρόμο κ.λ.π. είδαν κάποιον, συγχωρέστε με τώρα για την έκφραση, αλλά επαναλαμβάνω ακριβώς ότι έλεγε το δημοσίευμα, κάποιον τρελό με ένα γιλέκο αστυνομικού να πετιέται μέσα στη μέση του δρόμου, προσπαθώντας να τα σταματήσει. Ξέρετε πολύ καλά ότι τέτοιου είδους έλεγχοι γινόταν, έχουν σταματήσει βέβαια και δεν ξέρω πως έγινε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό, εάν κάποιος πιστεύει ότι αυτός ο έλεγχος που ενδεχομένως παρείχε κάποια αποτελέσματα πριν από μερικά χρόνια, όταν και τα οχήματα ήταν λιγότερα και όταν οι ταχύτητες ήταν χαμηλότερες. Αν θα μπορεί αυτός ο έλεγχος στους δρόμους να προσφέρει στην αποφόρτιση, όπως είπα προηγουμένως και στο γεγονός ότι η αποφόρτιση των πινακίδων έχει να κάνει με την ουσιαστική μείωση, με αυτήν την έννοια χαριτολογώντας το λέω των σχετικών υποθέσεων, τότε ας συνεχίσουν οι έλεγχοι κατά αυτόν τον τρόπο.
Πιστεύω ότι δεν είναι πραγματικά ο τρόπος αυτός με τον οποίο θα πρέπει να ελεγχθούν οι συγκεκριμένες παραβάσεις, από εκεί και πέρα σε τοπικό επίπεδο ξέρει πολύ καλά, εδώ το τμήμα τροχαίας Ξάνθης, το τρόπο με τον οποίο συνεργαζόμαστε στο χρονικό διάστημα που είμαι εδώ και είναι άνω των 5 ετών. Οφείλω και εγώ μιλώντας για τους αστυνομικούς του τμήματος τροχαίας της Ξάνθης και αναφερόμενος βέβαια σε όλα τα τμήματα τροχαίας τα οποία και στο παρελθόν έχω συνεργαστεί να πω το εξής, ότι είναι οι πιο εξειδικευμένοι αστυνομικοί στο αντικείμενό τους, σε σχέση με την υποβολή εννοώ του προανακριτικού υλικού στον εισαγγελέα. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις όπου υποθέσεις θα ξαναγυρίσουν πίσω προκειμένου να επισυναφθούν καινούργια έγγραφα. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι υπάρχει μία πολύ καλή χημεία μεταξύ των εισαγγελικών και των αστυνομικών αρχών και επαναλαμβάνω και πάλι, μιλάω τώρα τυχαία βρισκόμενος στη Ξάνθη. Τα ίδια θα έλεγα υπηρετώντας όπου υπηρετούσα και τις προηγούμενες φορές και φαντάζομαι ότι αυτά και από συζητήσεις που έχω με συναδέλφους, αυτό ισχύει και σε όλη την Ελλάδα. Αυτή λοιπόν τη καλή χημεία που υπάρχει μεταξύ των δύο υπηρεσιών, εγώ όσο χρονικό διάστημα θα υπηρετώ στην πόλη της Ξάνθης να φροντίσω να τη διατηρήσω, επαναλαμβάνω, τις παραμέτρους που ανέφερα, ότι αυτή η καλή χημεία θα οδηγήσει σε μια καλή, ας πούμε, διεκπεραίωση υποθέσεων.
Δεν ξέρω όμως κατά πόσο, αυτό το γεγονός από μόνο του, μπορεί να αποτρέψει από την επέλευση τροχαίων ατυχημάτων. Η γνώμη μου είναι ότι δεν μπορεί και ότι αυτό το οποίο απαιτείται είναι μία δομική πλέον αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύονται και κινούνται οι Έλληνες οδηγοί, αλλά βεβαίως εδώ πάλι και πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται με το αυτοκίνητο, το γνωρίζουν πολύ καλά, δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις με άλλες χώρες του εξωτερικού, με την έννοια ότι η λεγόμενη επιθετική οδήγηση εδώ στην Ελλάδα περισσεύει, ίσως λοιπόν, να μην μπορέσουμε τελείως να την εξαλείψουμε. Πιστεύω όμως ότι εάν μπουν οι βάσεις, αυτές που θα δημιουργήσει στη συνέχεια η πολιτεία και με τον τρόπο τον οποίο θα εκπαιδεύσει μελλοντικά τους οδηγούς, πιστεύω ότι σιγά- σιγά θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα, υπό την έννοια αυτή, εκτιμώ ότι ο καθένας από τη πλευρά του, θα πρέπει όσο μπορεί και κάτω από το μέτρο των δυνατοτήτων του, να πιέσει προς αυτό το στόχο και έτσι ενδεχομένως μελλοντικά τα αποτελέσματα για την χώρα μας να είναι πολύ καλύτερα.
