* Τα Χριστούγεννα έρχονται…Εμπρός βήμα ταχύ…
* Από τώρα όλοι έχουμε μια γιορτινή διάθεση, προσπαθώντας να «δραπετεύσουμε» από την ρουτίνα και την καθημερινότητα.
* Σας έχω και τα ευχάριστα νέα ότι το Σάββατο το πιο πιθανό είναι να δούμε το χιονάκι που προσμένουμε.
* Όσο να ναι, θέλουμε να ζούμε το παραμύθι μας.
* Και βέβαια από το Σάββατο σπυρί σπυρί θα μεγαλώνει η ημέρα…Έτσι λέει η παράδοση μας.
* Από τα καιρικά όμως που σίγουρα μας ενδιαφέρουν αλλά δεν μας καθορίζουν την ζωή να πάμε και στα όσα μας αφορούν ουσιαστικά.
* Διάβασα στην εφημερίδα Χρόνος της Κομοτηνής ότι μια φοιτήτρια που είχε βγει από παρακείμενο νυχτερινό κέντρο, αντίκρισαν σε κωματώδη κατάσταση χωρίς να έχει επικοινωνία με το περιβάλλον διερχόμενοι γειτονιάς που ξύπνησαν στις 6 η ώρα για να μεταβούν στις εργασίες τους. Η κοπέλα ήταν πεσμένη στο πεζοδρόμιο, «πεταμένη στην κυριολεξία»…
* Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά είναι ένα μεγάλο αγκάθι όχι μόνο για τη νεολαία αλλά και για όλους. Τελικά υπάρχει κάποιος έλεγχος σε όλα αυτά; Μια ερώτηση όχι απλά άστοχη, αλλά βλακώδης.
* Όταν πρόκειται για ενήλικες δεν γίνεται λόγος. Αλλά για τους ανήλικους πρέπει να υπάρχει μέριμνα. Πιστεύω ότι στα μαγαζιά υπάρχει «καλή πόρτα» και προστατεύεται η νεολαία μας.
* Θυμάμαι όμως μια φορά που είχα κάνει ένα ρεπορτάζ σε γυμνάσιο και τους ρωτούσα για το αν πίνουν απαντούσαν αρνητικά. Μόνο ένας τολμηρός μου είπε: «Πίνουμε. Μην τους ακούτε τι λένε».
* Εγώ θέλω να πιστεύω ότι οι επαγγελματίες της πόλης μας είναι ευσυνείδητοι και γι αυτό είναι προσεκτικοί με αυτό το θέμα.
* Για να γυρίσω όμως στο συμβάν με την φοιτήτρια που βρέθηκε σε κωματώδη κατάσταση αναφέρεται ότι βρέθηκε από την γειτονιά. Δηλαδή κανείς δεν νοιάστηκε γι αυτή την κοπέλα;
* Πού έχουμε φτάσει Θεέ μου;
* Αν και σκέφτομαι δικό μου πρόσωπο πριν 7 χρόνια όταν της γύρισε το γόνατο και έπεσε κάτω επειδή την περνούσαν για μεθυσμένη, την πατούσαν ή την προσπερνούσαν.
* Αυτοί είμαστε. Μια μόνιμη αναισθησία έχουμε.
* Το χειρότερο αλκοόλ και το χειρότερο ναρκωτικό είναι αυτό.
* Θα κλείσω σήμερα την στήλη μου με κάτι που είχε γράψει η Ελένη Βλάχου, η Μεγάλη Κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας:
* «Γιατί δεν τους τα λέτε ; … Γιατί δεν τα γράφετε ; …» Είναι η εξοργιστική και άδικη
κατηγορία που μας κυνηγάει εμάς τους δημοσιογράφους, όλη μας τη ζωή. Πολλοί, βέβαια, δεν μας διαβάζουν διόλου, άλλοι μας ξεχνάνε, και οι περισσότεροι, βλέποντας ότι η «κατάσταση»- οποιαδήποτε κατάσταση που τους ενοχλεί- δεν βελτιώνεται, απλούστατα αποφασίζουν ότι δεν τα λέμε ούτε τα γράφουμε αρκετά καλά ή αρκετά συχνά … Είναι, βλέπετε, από τους πιο βαθιά ριζωμένους μύθους αυτή η παντοδυναμία του Τύπου.
* Αν θέλαμε…
* Θέλαμε, και θέλουμε.
