Η υπόθεση: Κεντρικό θέμα του το ανομολόγητο ερωτικό πάθος του Έντι Καρμπόνε (Γρηγόρης Βαλτινός) για τη νεαρή ανιψιά της γυναίκας του, πάθος που πυροδοτεί την εσωτερική σύγκρουση που συγκλονίζει τον ήρωα και τελικά τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του. Το πάθος σαν υπέρβαση και σαν αδιέξοδο, σαν δημιουργική και καταστροφική δύναμη, σαν προδοσία και σαν θάνατος, ορίζει την ανθρώπινη μοίρα από την αρχαιότητα και τον Αισχύλο, μέχρι σήμερα. Ο Έντι Καρμπόνε, Ιταλός μετανάστης στην Αμερική του 50, εργάζεται σκληρά στο λιμάνι του Μπρούκλιν για να συντηρήσει την οικογένειά του. Μαζί με τη σύζυγό του, Μπέατρις (Μαρίνα Ψάλτη), έχει αναλάβει την ανατροφή της ορφανής ανιψιάς της, Κάθριν(Μαριάννα Πολυχρονίδη), που μεγαλώνει μαζί τους σαν να ήταν πραγματικό τους παιδί. Η ξαφνική άφιξη των Ιταλών συγγενών της Μπέατρις, Μάρκο(Βασίλης Ρίσβας) και Ροντόλφο(Νίκος Πουρσανίδης)που μπήκαν παράνομα στη χώρα για αναζήτηση εργασίας και φιλοξενούνται στο σπίτι του Έντι, ανατρέπει την ισορροπία της οικογένειας. Η Κάθριν ερωτεύεται τον Ροντόλφο, τον νεαρό κι όμορφο ξάδελφο της Μπέατρις, ξυπνώντας μέσα στην ψυχή του Έντι μια καταστροφική ζήλια, που τον ωθεί σε ακραίες συμπεριφορές, με κορυφαία την προδοσία των ίδιων των συγγενών του, πράξη η οποία και τον οδηγεί στο τραγικό τέλος του.
Την περασμένη Πέμπτη συνταξίδεψα στην Αθήνα με το δημοσιογραφικό μου πρότυπο Νάντια Νάκου που σας Ταρα- Νάκου- ναει κάθε τόσο. Ο λόγος; Το πρίξιμο που έφαγε από μένα για τον Βασίλη Ρίσβα και την παράσταση στην οποία συμμετέχει. Η Νάντια λοιπόν, σαν πονόψυχος άνθρωπος που είναι, μου έκανε το χατίρι και με ακολούθησε στο θέατρο Βρετάνια. Παρέα μας το καλύτερο παιδί Νίκος και οι καλλιτεχνικές φύσεις Βίβιαν και Ντόρα. Η αγία πεντάδα- όχι του Mega… ακόμη- έκανε ζημιές. Το θέατρο οφείλω να ομολογήσω πως δεν το πολυπρόσεξα, καθώς περίμενα να βγει ο Βασίλης στη σκηνή, ταίριαζε όμως εντυπωσιακά με τη γραβάτα του φίλου μου Νίκου που υπεραγαπώ.
Το έργο «Ψηλά από τη γέφυρα» είναι ένα από τα αριστουργήματα του Άρθουρ Μίλλερ, ο οποίος το έγραψε εμπνευσμένος από μια ιστορία που είχε ακούσει στη γειτονιά του τότε, με τη μορφή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Το έργο διέπρεψε και εκτιμήθηκε όσο γνωρίζουμε σήμερα για το δραματικό του ύφος και την αποτύπωση του ανθρώπινου χαρακτήρα στο μέγιστο. Ένα πραγματικό ψυχογράφημα που συγκινεί.
Κριτικός θεάτρου και γενικά κριτής εγώ δεν είμαι, η παράσταση που είδα όμως την πρώτη φορά δεν ήξερα αν μου άρεσε. Και το λέω με πλήρη γνώση, γιατί όπως προανέφερα πήγα για να δω έναν συγκεκριμένο ηθοποιό, τον οποίο εκτιμώ, θαυμάζω, πιστεύω και αγαπώ. Οι πρώτες μου εντυπώσεις λοιπόν ήταν… συννεφιασμένες, δεν θα τις κρύψω όμως. Θα ξεκινήσω με τον κ. Βαλτινό, με τον οποίο μας δένουν τοπικοί δεσμοί, αφού η μητέρα του κατάγεται από την Κυψέλη της Ξάνθης. Μου φάνηκε πολύ βαρύς, πολύ επιτηδευμένα πρωταγωνιστής (γιατί άραγε, αφού το ξέραμε πως εκείνος πρωταγωνιστεί) και γενικά, περισσότερο εντυπωσιάστηκα με τη σκηνοθεσία του στο έργο, παρά με τις υποκριτικές του ικανότητες. Σε καμία περίπτωση δεν τον αμφισβητώ. Ίσως δεν ήταν η μέρα του. Ο κ. Κυριακίδης που κυριολεκτικά έσωσε την παράσταση και αντικατέστησε τον κ. Φυσσούν μετά το ατύχημα που είχε, ήταν ακριβώς όπως έπρεπε. Επιβλητικός, σταθερός και σκοτεινός. Τα σκονάκια του τα κοίταζε βέβαια, αλλά είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πως έκανε πρόβα μια μέρα μόνο και μετά βγήκε στη σκηνή. Χάρη σ εκείνον δεν χάθηκε ούτε παράσταση. Μπράβο του! Η Μαριάννα Πολυχρονίδη, νέα, ωραία και ταλαντούχα (με όλο το πακέτο δηλαδή), μου φάνηκε πολύ επιτηδευμένα παιδούλα και απορώ αν αυτό απαιτούσε πραγματικά το έργο ή ο κ. Βαλτινός ως σκηνοθέτης. Τη δεύτερη φορά που την είδα ήταν πιο φυσική πάντως. Εντυπωσιάστηκα με το Νίκο Πουρσανίδη, με τον οποίο και πάλι μας δένουν τοπικοί δεσμοί, καθώς ο νονός του κατάγεται από το Όλβιο. Ήταν ακριβώς όπως έπρεπε στο ρόλο του, με την ένταση που αρμόζει, καθώς υποδύεται τον χαρακτήρα που ωριμάζει πιο απότομα από όλους τους άλλους. Άφησα τελευταίους την Μαρίνα Ψάλτη και τον Βασίλη Ρίσβα, οι οποίοι εκπροσωπούν μια από τις καλύτερες φουρνιές του θεάτρου και όπως έμαθαν υπήρξαν και… συμμαθητές. Όπως πολύ σοφά είπε και η Νάντια Νάκου- μελλοντική πρωταγωνίστρια- : «Η Ψάλτη και ο Ρίσβας «σήκωσαν» το έργο», πράγμα που πιστεύω κι εγώ, κι όχι μόνο επειδή με συμφέρει και μεροληπτώ. Η κ. Ψάλτη ως παραμελημένη σύζυγος προσέφερε απλόχερα το δράμα που επιζητούσε ο θεατής να νιώσει, και ο Βασίλης Ρίσβας ως Μάρκο, ήταν ο καταλύτης του έργου που έδωσε το τέλος στο μαρτύριο του πάθους του Έντι Καρμπόνε- Γρηγόρη Βαλτινού κι έφερε τη λύτρωση. Εγώ πάντως κατάλαβα ότι μου άρεσε η παράσταση με τη δεύτερη, και σκοπεύω να το τριτώσω το καλό για χάρη του Βασίλη.
Παρα- θεατρικά…
• Οι λεγόμενοι «δευτεραγωνιστές» (λεγόμενοι από ποιους και γιατί δεν ξέρω) όπως μας είπαν άνθρωποι στο θέατρο, δεν έχουν καμαρίνια. Απαράδεκτο!!! Σε μια ομαδική δουλειά ΟΛΟΙ είναι πρωταγωνιστές, πάρτε το χαμπάρι!
• Ο κ. Βαλτινός, όπως μας είπε, έρχεται συχνά πυκνά για βόλτα στην Ξάνθη, κανένας όμως δεν τον παίρνει χαμπάρι. Κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του εδώ… Νάκου! Κανόνισε να έρθει ο Βασίλης και να το μάθω από αλλού. Θα γίνει χαλασμός!
• Όπως είπε σε προηγούμενο φύλλο η φίλη Νάκου- δημοσιογραφικό πρότυπο: «Ο Βασίλης Ρίσβας είναι πολύ παλίκαρος». Νάκου σεμνά… Είναι όμως ηθοποιάρα- σεναριογραφάρα, με την πιο χρωματιστή φωνή που έχω ακούσει και τα πιο φωτεινά μάτια που έχω δει στη ζωή μου, ΚΥΡΙΟΣ, με χιούμορ, στυλ οικογενειάρχη και πιστεύει, όπως μου είπε χαρακτηριστικά, ότι: «Δεν είμαι ωραίος!». Βρε Βασίλη σε τα μας; Μυωπία έχω, όχι καταρράκτη! Εγώ πάντως προσωπικά σ ευχαριστώ που υπάρχεις! Θα ξανάρθω, να το ξέρεις! Ταρακούνησες την ύπαρξη μου!
• Κατεβαίνοντας τη σκάλα του θεάτρου υπάρχει μια επιγραφή που λέει «Το θέατρο είναι πολιτισμός». Δε διαφωνώ, η επισήμανση ενός ανθρώπου του χώρου όμως με προβλημάτισε. Είναι πολιτισμός να μην υπάρχει μια μπάρα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα που επιλέγουν να ψυχαγωγηθούν με αυτό τον τρόπο;;;
Νάκου εσένα στα έχω πει, ο Βασίλης τα κατάλαβε νομίζω, οπότε θέλω να ευχαριστήσω κάποιους… δυνατούς ανθρώπους για το σούπερ τριήμερο. Νίκο, Βίβιαν, Ντόρα, Λόπη, Συλβάν, Χαλκ (ξέρει αυτός), την αξιολάτρευτη Έλενα (επίσης ξέρει εκείνη) γιατί πραγματικά αξίζει παραπάνω από τα καλύτερα και… ΦΥΣΙΚΑ τον πολύ δυνατό εκδότη Σταύρο Καρυπίδη που έδωσε άδεια στο δημοσιογραφικό μου πρότυπο για να ζήσουμε αυτές τις μεγάλες στιγμές μαζί σ αυτό το ανηφόρι που λένε ζωή! Κατηφόρι στην προκειμένη περίπτωση! Και εις άλλα με υγεία!!
