Πάνε κάμποσες μέρες που έκλεισαν τα σχολεία. Χαράς ευαγγέλια, θα σκεφθεί κανείς, αφού το σχολείο παύει να ορίζει τη ζωή της οικογένειας. Λάθος. Γιατί από την επόμενη κιόλας το πρωί νέο πρόβλημα αναφύεται σε κάθε Ξανθιώτικη οικογένεια που έχει παιδιά στο δημοτικό και η μητέρα τους εργάζεται. «Πού θα πάνε τα παιδιά;». Πρώτη κίνηση επιστρατεύονται οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Αυτά που ήξεραν να τα ξεχάσουν. Αναλαμβάνουν υπηρεσία εναλλάξ, σαν τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στο δακτύλιο. Τις μονές μέρες η γιαγιά Α, τις άλλες η γιαγιά Β. Δεν έχει σημασία αν βοηθούσαν και το χειμώνα και τώρα θέλουν να ξεκουραστούν. Αυτό που κάνουν είναι θεάρεστο και εθνικό έργο. Πρώτο βοηθούν τη μάνα να αντεπεξέλθει στον καλοκαιρινό αγώνα της και δεύτερο λύνουν τα χέρια της Πολιτείας που δεν έχει μεριμνήσει για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν δεν υπάρχει η λύση της γιαγιάς, τότε…Μαύρα μαντάτα. Καμιά θεία; Ξαδέλφη; Τίποτα; Οι λύσεις είναι…άπειρες. Διαλέγεις και παίρνεις. Να αφήσεις τα παιδιά μόνα στο σπίτι με κίνδυνο να του βάλουν φωτιά ή να γίνει εμφύλιος πόλεμος. Τι έχουν εφεύρει μερικοί γονείς πάνω στην απελπισία τους; Πηγαίνουν τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς που πήγαιναν μωρά πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα. Ακόμη υπάρχουν και καλοκαιρινά προγράμματα σε αθλητικούς ομίλους. Πάλι όμως κάποιος πρέπει να είναι στο σπίτι να παραλάβει το παιδί. Βραχνάς. Η πολιτεία κοιτάει σφυρίζοντας αδιάφορα. Δικά της είναι τα παιδιά; Σωστά. Εμείς τα θέλαμε. Ας πάρουμε 3μηνη άδεια να τα φροντίσουμε. Τι υποδομές να κάνει η Πολιτεία, εδώ αφήνει κενά στα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς και εμείς θέλουμε πρόβλεψη για το καλοκαίρι. Ανέκδοτο… Μια μοναδική πάντως λύση δίνουν τα ιδιωτικά σχολεία ΑΞΙΟΝ που κάνουν εβδομαδιαία κυλιόμενα προγράμματα για παιδιά από 5 έως 12 ετών, με παραλαβή του παιδιού από το σπίτι το πρωί στις 8 και επιστροφή το μεσημέρι κατά τις 4, αφού έχουν φάει, παίξει, διασκεδάσει, έχουν κάνει μπάνιο κλπ. (Δοκιμάστε το αξίζει τον κόπο… και οι μικροί μπόμπιρες θα μείνουν κατενθουσιασμένοι).
