Δευτέρα πρωί και ο Ξανθιώτης με το αμάξι στο κέντρο ψάχνει να παρκάρει εδώ και μισή ώρα. Έχουν κατεβάσει όλοι οι καταστηματάρχες τα αμάξια τους, στο ιδιωτικό δεν θέλει να το βάλει, το Δημοτικό του φαίνεται βρόμικο… Πηγμένος εντελώς κι αφού έχει ρίξει διάφορα «γαλλικά» από τα νεύρα του, καταφεύγει στα μεγάλα μέσα.
– Θεέ μου… Σε παρακαλώ… Βοήθησε με να βρω πάρκινγκ. Δεν αντέχω άλλο. Κι εγώ, παρόλο που ήμουν τόσα χρόνια άπιστος, θα κάνω τα πάντα για σένα. Θα αλλάξω, θα πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Σε παρακαλώ Θεούλη μου κάνε μόλις στρίψω στη γωνία να έχει μια θεσούλα. Σε παρακαλώ…
Μόλις στρίβει λοιπόν στη γωνία, βλέπει πέρα μια άδεια θέση. Κοιτάζει τον ουρανό.
– Άστο μεγάλε… Βρήκα.
