Στο Λαογραφικό Μουσείο, στον πολυχώρο του βιβλιοπωλείου Παπασωτηρίου, στο café Restaurant Κοκόρι
Ο Αλέξανδρος Δημητριάδης γεννήθηκε στην Ξάνθη. Σπούδασε Γραφιστική και Διαφήμιση στη Θεσσαλονίκη και αργότερα χαρακτική στην Accademia di Belle Arti di Perugia (Ιταλία), με καθηγητές τους G. Sani, L. Ragni, Μ. Scavizzi. Στην Ελλάδα, συνέχισε τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ. Θεσσαλονίκης, με τον Ξ. Σαχίνη και δίδαξε σε τμήματα ζωγραφικής και σχεδίου στην Ξάνθη. Παρουσιάζει τακτικά τη δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, απασχολούμενος ταυτόχρονα στην εκπαίδευση.
Ψάχνοντας μια εύθραυστη ισορροπία μέσα από το αφηρημένο και το ανεικονικό, συνδυάζει στη νέα δουλειά του τους κώδικες των εμπορικών προϊόντων με τη γραφή. Αποδίδει έτσι, την εξέλιξη της περιγραφής των αντικειμένων από τον άνθρωπο.
Στο Λαογραφικό Μουσείο, στον πολυχώρο του βιβλιοπωλείου Παπασωτηρίου, στο café Restaurant Κοκόρι.
Επιμέλεια- παρουσίαση : Κική Χριστοδούλου ιστορικός τέχνης, μουσειολόγος.
Ο Αλέξανδρος Δημητριάδης, δημιουργός των τριών σειρών των Διαγραφών, αν και χαράκτης έχει πειραματιστεί πολύ: δουλεύει αναλώσιμα υλικά, ανάλυση φάσματος, απεικονίσεις ίριδας, εικόνα σύνθεσης ή μάλλον αποσύνθεσης σε Η/Υ. Και στις τρεις σειρές των Διαγραφών επεξεργάζεται την αλλοίωση της εικόνας, την απουσία και παρουσία της ύλης, την έλλειψη και την προσθήκη φωτός. Όλα αυτά με ένα πινέλο-pixel στο χέρι.
Αρχίζοντας από τα κοινά σημεία των τριών σειρών, μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά ζεύγη αντιθέσεων ανάμεσα σε έργα, αλλά και αντιθέσεων στο εσωτερικό κάποιων έργων του. Οι αντιθέσεις καταστροφή- δημιουργία, σβήσιμο- γράψιμο, σύνολο- pixel, απλώνονται σε πολλά επίπεδα.
Η ίδια η διαδικασία παραγωγής του τελικού έργου βασίζεται στις αντιθέσεις αυτές. Κοινή σε όλες τις σειρές των Διαγραφών, απαιτεί την ύπαρξη μιας πραγματικής και συγκεκριμένης αρχικής εικόνας, απόλυτα κατανοητής. Στη συνέχεια, εισάγοντας την στον υπολογιστή, την καταστρέφει. Σβήνει και διαγράφει το μεγαλύτερο μέρος της, έτσι ώστε στο τέλος να μείνει το ελάχιστο δυνατό από αυτήν. Καταλήγει σε όλα τα έργα του σε κάτι αφηρημένο και ανεικονικό, έχοντας όμως ξεκινήσει, ας μην ξεχνάμε, από μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα.
Το τελικό έργο είναι το αποτέλεσμα μιας αλλοίωσης που οδηγεί στην αποδοχή της νέας αφηρημένης παράστασης, διατηρώντας πάντοτε τις χαρακτηριστικές αντιθέσεις μορφής- άμορφου, φωτός- σκιάς, γεωμετρίας- αφηρημένου.
Η γεωμετρία είναι σίγουρα ιδιότυπη. Αφού η διαγραφή γίνεται στον υπολογιστή, άρα ορίζεται από τον τρόπο λειτουργίας του και αναπαραγωγής της εικόνας σε αυτόν. Συνεπώς η γεωμετρία ορίζεται από αυτό το μικρό τετραγωνάκι που γνωρίζουμε με την ονομασία pixel.
Τελειώνοντας με τις σταθερές του έργου του Αλέξανδρου, ας προχωρήσουμε στις περισσότερο αντιπροσωπευτικές διαφοροποιήσεις από σειρά σε σειρά.
Στην πρώτη σειρά Διαγραφών, το τελικό αποτέλεσμα είναι, μέχρι ένα βαθμό, μη ελεγχόμενο. Το σβήσιμο γίνεται τυχαία και αυτό που μένει είναι ότι έχει σωθεί ακούσια. Στο τελικό έργο η ανασύνθεση δεν αφορά μόνο σε μια εικόνα. Διαφορετικά στάδια διαγραφής αποτυπώνονται και τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο, ώστε να δημιουργήσουν ένα νέο σύνολο.
Στη δεύτερη σειρά, που είχε σαν υπότιτλο «εκ των διαγραφών», η εικόνα που προκύπτει από το σβήσιμο δεν είναι τυχαία. Οδηγείται έτσι σε ένα διαφορετικό αισθητικό αποτέλεσμα. Σε κάποια έργα του διακρίνονται ίχνη εγχάρακτης επιφάνειας, που αναφέρονται στην κατάρτιση του ως χαράκτη. Σε άλλα, υπάρχει σαφής απόπειρα απόδοσης όγκου, ενώ σε μερικά διαπιστώνουμε την παρουσία σχεδίου. Η ζωγραφική ύλη μοιάζει παρούσα, ειδικά σε σχέση με την πρώτη σειρά Διαγραφών. Πάνω της, τοποθετείται η πιο σύγχρονη μορφή τέχνης: η ηλεκτρονική εικόνα. Παράλληλα, στη δεύτερη αυτή σειρά των Διαγραφών, εμφανίζεται ένα είδος ροής της ύλης και της εικόνας.
Στις Διαγραφές ΙΙΙ, είναι και πάλι το αισθητικό αποτέλεσμα που διαφέρει. Εδώ τα υποστρώματα και στρώματα της εικόνας είναι εύκολα διακριτά. Το μαύρο υπόστρωμα έρχεται από την πρώτη σειρά των Διαγραφών. Το χρωματικό γεωμετρικό στρώμα, ορίζει ένα επίπεδο όπως και στη δεύτερη σειρά. Τα δύο μαζί, στηρίζουν όσο πιο σταθερά μπορούν την απαρχή μιας κίνησης. Η απλή ροή που έχει αρχίσει ήδη στις Διαγραφές ΙΙ, φτάνει εδώ, στις Διαγραφές ΙΙΙ, να διαλύει το έργο. Συχνά σε σημείο πλήρους ρευστοποίησης. Τα pixels στο κεντρικό μέρος του έργου, «σύρονται» με τρόπο τέτοιο ώστε να δημιουργήσουν μια δίνη. Δίνη που σε πολλά έργα μετατρέπεται σε έκρηξη και συμπαρασύρει το σύνολο. Αλλού πάλι, η ροή αυτή μεταβάλλεται σε φλόγες, πίδακες, εξάρσεις φωτός και χρωμάτων, που απελευθερώνονται από το αυστηρό περίγραμμα και ξεφεύγουν για λίγο πάνω στο κατώτερο μαύρο υπόστρωμα. Όμως, κάθε κίνηση, κάθε γραμμή φωτός-χρώματος είναι ανοδική, μαρτυρώντας έτσι ένα είδος «ροής» προς τα άνω.
Θα έχετε ήδη παρατηρήσει ότι μιλάμε για σειρές έργων, για ενότητες και σύνολα. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Αλέξανδρος Δημητριάδης ακολουθεί μια πορεία αναζήτησης, δουλεύει την εικόνα του αναλύοντας και ανασυνθέτοντάς τη, σιγά-σιγά, από έργο σε έργο, προσπαθώντας να φτάσει στο θεμιτό για εκείνον αποτέλεσμα.
Το τελικό έργο κάθε σειράς θεωρείται το ζενίθ της. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα το σημείο εκκίνησης της επόμενης.
Με τις Διαγραφές, ο Αλέξανδρος Δημητριάδης παρουσιάζει ένα είδος «συνθετικής ανάλυσης». Βασίζεται στα θεμελιώδη στοιχεία του σχεδίου: γραμμή και τελεία υπό τη μορφή του pixel, απομακρύνοντάς τα όμως από την παραδοσιακή τους χρήση. Σε αυτά προσθέστε και το χρώμα για να καταλήξουμε στα πρωταρχικά στοιχεία της ζωγραφικής. Το σύνολο της ηλεκτρονικής διαδικασίας που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καταστρέφει την εικόνα, κατασταλάζει σε ισορροπία και χρωματική αρμονία.
