Γράφει ο Αθανάσιος Τσακνάκης
Πολλοί ισχυρίζονται ότι στην Πατρίδα μας η δημόσια επιστημονική έρευνα και ο πειραματισμός βρίσκονται σε πρωτόγονο στάδιο και ότι στα δημόσια πανεπιστήμιά μας και στα διάφορα δημόσια ερευνητικά ιδρύματα δεν παράγεται γνώση κανενός είδους, παρά μόνον εισάγεται έτοιμη από το εξωτερικό. Δεν γνωρίζω εάν όντως είναι δίκαια αυτή η τοποθέτηση, αλλά έχω πλέον πεισθεί ότι η χώρα μας διακρίνεται για τον πολύπλευρο και ποικιλόμορφο πειραματισμό της, επιστημονικό και μη, τουλάχιστον σε έναν σημαντικό τομέα τού εθνικού της βίου: στην δημόσια Παιδεία. Η δημόσια Παιδεία μας, λοιπόν, είναι ένα αξιοθρήνητο πεδίο συνεχών και επίμονων πειραματισμών, όπου ο ακραίος τσαρλατανισμός συναντά επιτυχώς την πιο βάναυση μορφή τής προχειρότητας. Με δυο λόγια: από εκπαιδευτικά πειράματα, άλλο τίποτε!
Ωστόσο, διερχόμενος μέσα από τούτο τον οχετό των εκπαιδευτικών κομπογιαννιτισμών, ένας αρκετά μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων κατορθώνει να μορφωθεί και να καταρτιστεί επιστημονικά και επαγγελματικά, καθώς επίσης και να καταξιωθεί στον χώρο τού πνευματικού γίγνεσθαι, τόσο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όσο και σε άλλες περιοχές τού πλανήτη. Χωρίς να θέλουμε να παραβλέψουμε ή να μειώσουμε την πραγματικά ηρωική συνεισφορά κάποιων λίγων, αλλά εκλεκτών, δημοσίων διδασκάλων, από την βαθμίδα τού νηπιαγωγού μέχρι εκείνη τού πανεπιστημιακού καθηγητή, στην τελική επιτυχία όλων αυτών των νέων, επιθυμούμε να τονίσουμε τον σημαντικότερο παράγοντα που συμβάλλει δυναμικά και αποτελεσματικά στην ουσιαστική καλλιέργεια αυτών των παιδιών: τον ιερό θεσμό τής ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Η ιδιωτική εκπαίδευση, είτε δίδεται επ αμοιβή είτε δωρεάν (ναι, καλά διαβάσατε, δωρεάν), αποτελεί το σπουδαιότερο, ασφαλέστερο και αποδοτικότερο στήριγμα κάθε οικογένειας που θυσιάζεται για την πρόοδο και την προκοπή των παιδιών της. Στελεχωμένη κυρίως από υψηλής ποιότητας διδασκάλους, κινούμενη μέσα στο υγιές περιβάλλον τής άμιλλας και τού θεμιτού ανταγωνισμού, σεβόμενη πλήρως το αναφαίρετο δικαίωμα των μαθητών και των κηδεμόνων τους στην ελεύθερη επιλογή ή και στην αλλαγή εκπαιδευτικού λειτουργού ή σχολής, η ιδιωτική εκπαίδευση, πάντοτε ενήμερη, ευκίνητη και πολύπλευρη, χωρίς καμία έξωθεν βοήθεια, στηρίζει και ενδυναμώνει το επιστημονικό, τεχνικό και καλλιτεχνικό δυναμικό τού λαού μας. Είναι κοινό μυστικό (και κακώς παραμένει μυστικό): καμία ουσιαστική επιτυχία των νέων μας στον σπουδαστικό και επαγγελματικό τομέα δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς την συμβολή τής ιδιωτικής εκπαιδευτικής πρωτοβουλίας.
Ενώ, λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε την παραπάνω αλήθεια, και ας αρνούμαστε πολλές φορές να την παραδεχτούμε θαρραλέα (αλήθεια, γιατί;), επιμένουμε να ανεχόμαστε μία βαρύτατη προσβολή εις βάρος τής νοημοσύνης μας: τον χυδαίο και προσβλητικό χαρακτηρισμό τής ιδιωτικής εκπαίδευσης ως «παραπαιδείας». Η επιλογή και η χρήση αυτού τού όρου δεν υπήρξε, βέβαια, τυχαία. Η έννοια «παραπαιδεία» παραπέμπει πονηρά σε ετυμολογικά συναφείς έννοιες: «παρακράτος», «παραοικονομία» και άλλες. Οι μαρξιστοθρεμμένες μετριότητες, οι επινοητές αυτής τής εντεταλμένης σύγχυσης, πατέρες αλλά και γεννήματα τού αισχρότερου λαϊκισμού, επιχειρούν εδώ και δεκαετίες να συκοφαντήσουν την ιδιωτική εκπαίδευση και να σπιλώσουν την τιμή και την αξία των λειτουργών της, εμφανίζοντας τόσο τον ιδιώτη εκπαιδευτικό, όσο και τον Έλληνα γονιό, ως μέλη ενός κυκλώματος που ασχολείται με κάτι παράξενο, παράνομο ή παράλογο. Σαν να μην έχουν έρθει στο φως τα απάνθρωπα πειράματα και τα φρικτά αποτελέσματα τής κρατικής-μονοκομματικής παιδείας των χωρών τού δήθεν «υπαρκτού σοσιαλισμού», σαν να μην μπορεί ο καθένας μας να διαπιστώσει εύκολα και αβίαστα το θαύμα τής ιδιωτικής εκπαίδευσης στην Πατρίδα μας, σαν να μην βγάζει μάτι το κατάντημα τού σημερινού αριστερόστροφου εκπαιδευτικού συστήματός μας, οι πολιτικοί απόγονοι τής κόκκινης ψευδο- κουλτούρας έχουν το περισσό θράσος να χρησιμοποιούν τον όρο «παραπαιδεία» όταν αναφέρονται στο πιο υγιές, στο πιο ακμαίο, στο πιο δημιουργικό και στο πιο ελπιδοφόρο κομμάτι τού εργαζόμενου ελληνικού λαού: στους διδασκάλους τού ιδιωτικού τομέα, για τους οποίους θα έπρεπε να μιλούν με ευγνωμοσύνη και με περισσότερο σεβασμό, με πολύ περισσότερο σεβασμό!
