Ας συγκρίνουμε δύο αληθινά περιστατικά.
Το πρώτο: ένα μεγάλο πλήθος ντόπιων νέων ανθρώπων συμμετείχε και φέτος στο Ξανθιώτικο Καρναβάλι, το οποίο σημείωσε ακόμη μία μεγάλη επιτυχία στην πολυετή πορεία του. Μεταξύ των παντός είδους μασκαράδων υπήρξαν και πολλοί νέοι άνδρες, οι οποίοι μεταμφιέστηκαν σε φιφίκους, λουλούκους, τζιτζιφιόγκους, παρδαλούς, τσαχπίνηδες και άλλα χαριτωμένα. Τόσο το είδος τής γιορτής, όσο και οι ποικίλες ανησυχίες των νέων ανθρώπων, δικαιολογούν απόλυτα κάθε μασκαραλίκι, ενώ είναι μάλλον βέβαιο ότι το Καρναβάλι αντικατοπτρίζει, πλέον, σαφώς την καθημερινότητα τής κοινωνίας μας. Συνεπώς, δεν αποτελεί ντροπή ούτε και μας σοκάρει η μεταμφίεση ενός νέου σε νέα ή μιας νέας σε πτηνό, φυτό, τενεκεδένιο κουτί, τσαπερδόνα ή κάτι άλλο, παρεμφερές. Ως εδώ όλα καλά…
Το δεύτερο: μετά την παρέλαση τής εθνικής γιορτής τής 28 ης Οκτωβρίου, αρκετά μέλη των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων τής πόλης μας εξέφρασαν την ανησυχία και την δυσαρέσκειά τους έναντι τής έντονης άρνησης των νέων ανθρώπων να συμμετάσχουν στην παρέλαση με παραδοσιακές ενδυμασίες. Αυτή η άρνηση, η οποία εκδηλώθηκε και από πολλούς προοδευτικούς (τρέχα- γύρευε!) γονείς ανήλικων παιδιών, συνοδευόταν από υποτιμητικές εκφράσεις τού είδους «και τι με πέρασες εμένα για να φορέσω φουστανέλα»; ή «σιγά να μην ντυθώ Μπουμπουλίνα» ή «καρναβάλι το πέρασες το παιδί μου για να φορέσει βράκα;» και άλλα παρόμοια. Η άγνοια και η αβελτηρία, βέβαια, μπορούν άνετα να δικαιολογήσουν αυτές τις αντιδράσεις, αφού ελάχιστοι Νεοέλληνες γνωρίζουν την πολιτιστική, ιστορική, κοινωνική, ηθική και εθνική αξία που περιβάλλει την ένδυση κάθε μίας από τις παραδοσιακές στολές τού λαού μας. Ας πούμε, λοιπόν, ότι και αυτή η συμπεριφορά είναι κατανοητή…
Το ακατανόητο εντοπίζεται αλλού. Αν οι νέοι άνθρωποι επιθυμούν μία καλύτερη κοινωνία, αν απορρίπτουν και σατιρίζουν και χλευάζουν την κοινωνία που παρέλαβαν, αν αισθάνονται επαναστατικοί και ανατρεπτικοί, αν καταδικάζουν το σάπιο και το γελοίο, αν ενστερνίζονται τις αξίες τού θάρρους και τής δικαιοσύνης και τής πάλης για ελευθερία και αξιοπρέπεια, τότε γιατί αρνούνται να φορέσουν τις τιμημένες ενδυμασίες των προγόνων μας, οι οποίες ποτίστηκαν από το αίμα των αγώνων τους για όλα αυτά τα πολύτιμα αγαθά που η νεολαία μας ισχυρίζεται ότι επιθυμεί και αποζητά; Αν οι νέοι μας ταυτίζονται με τον Τσε Γκεβάρα και φορούν το μπερεδάκι του, γιατί αρνούνται να φορέσουν την φουστανέλα τού επαναστάτη πολέμαρχου Κολοκοτρώνη; Αν οι νέες μας ταυτίζονται με την Ίντιρα Γκάντι και φορούν ινδικά στολίδια και σανδάλια, γιατί αρνούνται να φορέσουν την τιμημένη στολή τής Μπουμπουλίνας, τής μεγάλης Ελληνίδας επαναστάτριας; Μήπως για να μην τους πουν προγονόπληκτους; Αν δέχονται να μεταμφιεστούν προκλητικά (ίσως και πρόστυχα) ώστε να αμφισβητήσουν τα πάντα, εκφράζοντας την κάθε είδους αντίθεσή τους προς όλα, γιατί δεν δέχονται να φορέσουν και τις παραδοσιακές ενδυμασίες των μεγάλων ηγετών τής Επανάστασης, των θαρραλέων κλεφτών και αρματολών, των γνήσιων αντιστασιακών, εκφράζοντας έτσι και την θέση τους; Μήπως για να μην χαρακτηριστούν ονειροπόλοι; Και γιατί θα τους πείραζε εάν κοντά στον χαρακτηρισμό τού «λούλη» ή τού «τζιτζιφιόγκου» ή τού «φυτού» ή τού «πτηνού» κολλούσε και εκείνος τού «προγονόπληκτου» ή τού «ονειροπόλου»;
Ας αναλογιστούμε όλοι τι είναι προτιμότερο και ωφελιμότερο για το μέλλον μας. Μήπως να εκφράζουμε μονίμως έναν γενικό και αόριστο αντίλογο προς όλα, αποφεύγοντας να καταστήσουμε σαφή τον λόγο μας; Μήπως να γελοιοποιούμε τα πάντα, αλλά να μην έχουμε το θάρρος να προτείνουμε τίποτε ως άξιο σεβασμού και τιμής και αναγνώρισης; Ας σκεφτούμε και τούτο: μήπως πέρα από το πλήθος των αντιθέσεών μας προς τα πάντα, τις οποίες εκφράζουμε καθημερινά και με κάθε τρόπο, κατά βάθος δεν έχουμε καμία θέση και καμία πρόταση για τίποτε; Και, τέλος πάντων, αν δεν θέλουμε να είμαστε ένας λαός Κολοκοτρώνηδων και Μπουμπουλίνων, έχουμε τουλάχιστον αποφασίσει συνειδητά αν θέλουμε όντως να είμαστε ένας λαός φιφίκων και τσαπερδόνων;
