Ο τύπος ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, αλλά είναι ανειδίκευτος. Πάει, λοιπόν, σ ένα εργοστάσιο και του λέει ο ιδιοκτήτης:
«Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτε. Ορίστε. Θα παίρνεις από εδώ κάθε μια βίδα όπως θα περνάει από μπροστά σου και θα την πετάς στο κουτί εδώ. Εντάξει»; «Εντάξει». Την άλλη μέρα, τον ρωτάει ο ιδιοκτήτης: «Όλα εύκολα»; «Περίπατος», λέει ο εργάτης.
«Ε, τότε», του λέει το αφεντικό, «δεν θα σου κάνει κόπο να παίρνεις και κάθε παξιμάδι, έτσι»; «Όχι», λέει ο εργάτης. Την άλλη μέρα, τον ξαναρωτάει ο ιδιοκτήτης: «Εύκολο»; «Εύκολο». «Ε, τότε, όπως κάθεσαι που κάθεσαι, δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τις βίδες, μόλις γεμίζει να το στέλνεις στον ιμάντα, πιο κάτω»; Τι να πει ο εργάτης, λέει ναι. Ο ιδιοκτήτης, όμως, είναι… αδίστακτος.
Την άλλη μέρα, πάει και λέει στον εργάτη: «Εύκολο δεν είναι»;
Οπότε τώρα που πήρες το «κολάι», δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τα παξιμάδια, όταν θα γεμίζει;. Ο εργάτης συμφωνεί μεν, αλλά… τα χει πάρει στο κρανίο.
Οπότε καθώς φεύγει ο ιδιοκτήτης, του φωνάζει: «Να σας πω. Μια και κάθομαι και δεν κάνω και τίποτε δύσκολο, δεν μου βάζετε και ένα… πινέλο στον πισινό, να βάφω και τα κάγκελα συγχρόνως»;!
